overbezorgde ouders of ben ik snel geïrriteerd door me ouders?

Ik vind dat jouw ouders overbezorgd zijn

Toegevoegd na 15 minuten:
Er zijn ook kinderen en hun ouders bemoeien zich nergens mee. Zij moeten het zelf oplossen als Ze in problemen zitten

Ik zeg overbezorgde ouders. Heb ik zelf (16) geen last van af en toe een sms'je van 'waar ben je' maar dat is het ook wel. Ook geen van m'n vrienden (voor zover ik weet) die hier last van heeft.

Zeker omdat je 20 bent, zouden ze je wel eens mogen loslaten. Waarschijnlijk hebben ze er moeite mee. Als je maar weet dat ze het goed bedoelen.

ik denk dat je ouders idd een beetje overbezord zijn.
ik vind ook dat het nu wel tijd word dat ze je iets meer vrijheid geven.
natuurlijk zolang je thuis woont voelen ze zich verantwoordelijk en ze zijn misschien wat bang dat je iets overkomt.

probeer op een rustig moment eens met ze te praten en vertel ze hoe jij het voelt.

ik was zelf op mijn 18e ht huis al uit, en kan me niet voorstellen dat mijn ouders mij op die leeftijd nog zo vaak zouden bellen.
maar je ouders moeten denk ik gewoon even leren om je wat los te laten,

Nee jij bent niet moeilijk, ik vind je ouders te bezorgd.
Je bent bijna 20 jaar en dan hoef je je niet steeds te verantwoorden waar je bent.
Het wordt anders als je bv hebt afgesproken om thuis te eten en je bent verlaat, dan kan ik me voorstellen dat ze even bellen.
Ik zou het trouwens met hun bepraten, misschien hebben ze een reden ervoor en misschien kun jij ze ook geruststellen dat het niet nodig is dat ze steeds bellen.

nou ik vind ze te overbezorgd.. en ik vind ook best wel dat je dat mag zeggen,dat je het niet leuk vind dat ze je steeds belt..
op een gegeven moment moet je moeder ook inzien, dat je geen klein kind meer bent..

Mij lijkt dat je overbezorgde ouders hebt.(moeder)
Kun je niet afspreken dat je het voortaan andersom gaat doen, als je aan ziet komen dat je later thuis komt dan normaal, dan bel jij even.

Als jij je netjes aan de regels houd thuis, lijkt je moeder wel wat overbezorgd ja...
Heb je vaak de regels aan je laars gelapt, dan denk ik dat je eerst het vertrouwen moet terug winnen

Maar liever overbezorgd dan het tegenovergestelde!
Je zou met haar kunnen gaan praten op een rustig moment, en aangeven dat jij je er aan stoort dat ze zo vaak belt als je erop uit bent, en vragen wat haar insteek daar van is..

Zelf zou ik het ook prettig vinden waar mijn kids uithangen vooral als ze nog thuis wonen..
En even melden waar ze heen gaan en hoe laat ze ongeveer thuis zijn. Dan slaap ik wat geruster.

Maar ze steeds storen met bellen lijkt mij iets te overdreven.

Maak duidelijke afspraken samen waar jullie je beide bij fijn voelen en spreek de dingen uit die je/jullie dwars zitten.

1 ding is in iedergeval duidelijk
Je moeder houd van je!

Het zal ongetwijfeld een vorm van bezorgdheid zijn. Ik heb het ook ervaren zolang ik nog thuis woonde, en dat was tot mijn 25e. Niet dat ik gebeld werd maar ik moest wel een bepaalde tijd thuis zijn, zeker niet laat en vooral niet TE laat. Van mijn ouders als het geen bezorgdheid was was het wel een bepaalde strengheid. Nam ik een loopje met de afspraken dan mocht ik gewoon een tijdje helemaal niet meer uit, op mijn 23e had ik nog eens een uitgaansverbod van 2 maanden. Nu zou ik gek zijn het nog te accepteren, maar ik had echt het hart niet om al te veel stennis te maken. Ik was fout, hun niet.

Weet je... Denk dat het gewoon in het aard van het beestje zit. Is lastiger voor hen dan voor jou. Hoe onbegrijpelijk dit misschien ook klinkt. Ik zou er niet tegenin gaan maar gewoon naar luisteren. En dan gewoon heel losjes iets zeggen "no worries mam komt goed ik zal voorzichtig zijn. Vervolgens beloof je haar dat je haar belt als je vertrekt naar huis. Of desnoods tussen door nog even zegt dat alles oke is.
Tuurlijk ik denk ook wel dat ze ietwat te overbezorgt zijn. Dat is er echter vaak moeilijk uit te krijgen. Als ze merken na een tijdje dat je gewoon goed thuis komt en niet te veel stennis maakt. Dan neemt hun bezorgdheid vast af.

Zoals jij het vertelt klinkt het wel overdreven.
De vraag is of er niet meer aan de hand is?
Heeft jouw moeder een reden om zo overbezorgd te zijn?
Is er ooit iets gebeurd?

Zo niet, dan zul je dit met je moeder moeten bespreken.
Maak haar duidelijk dat haar gedrag niet normaal is.

Maar die gesprekken hoeven toch ook niet zo lang te duren? Daar ben je ook zelf bij.
Zeg je moeder dat je dat niet wilt. Dat je ook je telefoon uit kan zetten.

Je ouders zijn overbezorgd. Maar ze zijn dat natuurlijk met de beste bedoelingen. Zeg de volgende keer tegen hun dat je de telefoon uit doet tijdens het stappen. Mischien als je dat een paar keer doet dat ze er gewend aan raken.

Misschien moet je jezelf anders gaan opstellen ten opzichte van je ouders (moeder) en laten zien dat je het waardeert dat ze bezorgd zijn om je, maar dat er GRENZEN zijn.

Een tip voor je moeder houden van is ook loslaten...succes!!

Je bent oud genoeg om op jezelf te wonen, om auto te rijden, zelfs om te trouwen en kinderen te krijgen. Dus ja, als er niets anders aan de hand is waardoor jij verminderd in staat bent tot zelfstandigheid (denk aan een stoornis) is dit overbezorgd.

Dit is overigens niet alleen de fout van je ouders, je bent er zelf ook bij. De taak van ouders is om hun volwassen kinderen los te laten en hun eigen fouten te laten maken. De taak van volwassen kinderen is om zelf meer verantwoordelijkheid te nemen. De situatie waar jij nu in zit wordt in stand gehouden door je ouders én door jou.

Heb je al eens overwogen om woonruimte voor jezelf te zoeken, bijvoorbeeld op kamers te gaan? Je hebt er ruim de leeftijd voor.

Een beetje overbezorgd lijkt het wel ; het kan ook nog gezonde belangstelling zijn, maar nu jij twintig bent, moeten ze toch een keer gaan realiseren dat het meer op bemoeizucht begint te lijken.

Natuurlijk wil je van een thuiswonend gezinslid weten waar ze uithangen en hoe laat je ze ongeveer terug kunt verwachten ; dat geldt niet alleen voor je kinderen, maar vast en zeker ook voor je ouders over en weer (als ze al eens ergens alleen heengaan natuurlijk), en niet alleen 's avonds maar ook overdag.

Jij hebt echter allang laten zien dat je niet in zeven sloten tegelijk loopt en een redelijk voorspelbaar schema hebt ; dat zou voldoende moeten zijn voor hen om je een beetje los te laten. Met name je moeder zal zich nu echt moeten gaan realiseren dat de navelstreng is doorgeknipt, en ze moet leren jou je eigen weg te laten vinden. Je verhaal lezend - en me nu pas realiserend dat je een jongen bent nota bene - komt ze eerder over als iemand die alle touwtjes in handen wil houden en de regie over je wilt houden dan als een (over)bezorgde moeder. Dat zal ze echt af moeten leren, wil ze zich niet helemaal van je vervreemden. Ik hou mijn hart vast voor als je een relatie krijgt.....

Ga er een keer een gesprek over met ze aan, en kijk of je nieuwe afspraken kunt maken. Bijvoorbeeld over waar je heen gaat en hoe laat je ongeveer thuis zult zijn, en dat ze als je er een uur later nog niet bent even mogen bellen (of dat je HEN belt als je weet dat het later wordt). Werkt dat niet, zeg dan ook gewoon tevoren dat je de telefoon niet meer gaat opnemen. Of zet hem uberhaupt uit ; twintig jaar geleden konden we ook prima stappen zonder mobieltje, dus ik zou niet weten waarom nu niet meer.

Zelf ben ik 13 jaar oud en ik word nooit gebeld door mijn ouders. Als ik een tijd afspreek waarneer ik thuis moet zijn ben ik er meestal ook wel. Als dat niet het geval is smsen ze me even en dan antwoord ik altijd dat ik er aan kom.

Overbezorgde ouders.

Ik heb met mijn oudste (18) vorig jaar de afspraak gemaakt hoe laat ie uiterlijk thuis (12 uur) moet zijn zonder berichtgeving.

Indien NIET dan verplicht even een SMS sturen met de veranderde tijd. Kon dus ook een SMS zijn dat ie ergens anders ging slapen...de SMS te sturen voor of rond het eerder bij ons bekende tijd van thuiskomen.

Is wel eens voorgekomen dat projectwerk de dag voor inlevering niet wilde vlotten (redactioneel dan) en hij met zijn mede studenten de hele nacht heeft zitten door werken. Die nacht heb ik dus meerdere sms jes gehad met verder uitstel van thuiskomen.

Heeft vooral te maken met een soort van veiligheid...zeker weten dat ie niet van de fiets gereden is door een dronkaard.

ps. Mijn telefoon staat wel silent voor sms berichten. Lees ik wel als ik me afvraag waar die is...de thuiskomst tijd zelf was dus NIET vastgelegd sinds zijn examen middelbare school.

je moeder is overbezorgd. Dat vertelt je dat ze veel van je houdt maar op deze manier maakt ze inbreuk op je privacy!!!
Mijn tip (terwijl ik toch zelf een redelijk tuttige moeder ben). Zeg tegen je moeder dat je je mobiel uitzet en als er iets anders wordt dan afgesproken dat JIJ hem dan even aanzet om te bellen of te SMSsen. Ingaande eerstvolgende keer dat je uitgaat.

Evt vraag je haar eens contact op te nemen met de ouders van één van je vrienden om eens te informeren hoe zij het doen

Ben je misschien enigkind?
Want dan kan het wel eens zijn dat ze heel erg zuinig met je zijn omdat ze bang zijn je te verliezen?
Ik ben zelf 16 geworden afgelopen augustus en zelfs mijn ouders zijn niet zo erg!
Alleen moeten ze wel wennen aan het idee dat "hun kleine meisje" alweer uitgaan en dat soort dingen. Dan moet ik in het weekend uiterlijk 12 thuis zijn, en als ik uitga 3 uur.. Als ik langer blijf moet ik eventjes bellen/smsen en dan is het goed..

Het komt er dus op neer dat ik vind dat je aardig overbezorgde ouders hebt.. Misschien kunnen jullie met elkaar om de tafel gaan zitten en afspraken maken, die voor jullie allemaal redelijk zijn, en doe dat dan natuurlijk op een rustige manier, en niet op de zeurderige/drammerige manier.
succes!

Je schrijft niets over je eigen mentale toestand.
Soms zijn jongeren van 19 a 20 niet velledig zelfredzaam.
Ik weet dus niet of dat hier speelt.
Vraag je moeder eens als je alleen met haar bent, waar ze zo bezorgd over is of bang voor is.
Als jullie elkaar begrijpen, dan denk ik dat er overeenstemming te bereiken is.
Zomaar te stellen dat je ouders overbezorgd zijn , vind ik gevaarlijk. Wij zorgen voor kwetsbare (pleeg)kinderen die
al bijna volwassen zijn maar toch wat extra zorg nodig hebben.
Ben je volledig zelfredzaam dan zou je moeder niet zo bezorgd hoeven zijn.
Het kan ook zijn dat ze zelf nare ervaringen heeft en dit zich uit in dit bezorgde gedrag.
Dan is het zaak om haar betrokkenheid anders te uiten.
Als je moeder zich door jou begrepen voelt, zal ze je ook gemakkelijker meer ruimte kunnen geven.
Voor mijn gevoel spelen er onbenoemde oorzaken een rol, anders kan ik dit gedrag niet verklaren.
Ik denk dat je er met een goed en eerlijk gesprek goed uit moet kunnen komen.
Je moeder moet veel van je houden, nu moet ze leren dit op een andere manier tot uiting te brengen.
Misschien helpt het haar laten lezen van sommige antwoorden al wat, maar dat gesprek tussen jullie, daar verwacht ik het meeste resultaat van.
Ouders zijn ook maar mensen.......

Haha ja zo waren die van mij ook. Ik vind dat een beetje overbezorgd.
Maak gewoon duidelijk dat je ALTIJD door de weeks om half 11 thuis bent en dat ze daar niet voor hoeven te bellen. Desnoods schrijf je gewoon een briefje bijvoorbeeld, 'Mam ik ben bij Jantje en ben om half 11 thuis. Groetjes' En dan doe je dat ook in het weekend als je ergens naar toe gaat...

En als ze dan nog steeds elke avond bellen dan zet je gewoon je telefoon uit. (nu krijg ik vast veel minnen maar goed sommige ouders kunnen er ook wat van!!!.)

Succes.

Je moeder is erg bang dat jou iets overkomt. Voor jou kan dit voelen alsof je geen vrijheid krijgt en ook alsof ze jou niet vertrouwd. Als ik je verhaal zo lees houdt ze echter zielsveel van je en heeft ze geen rust als je op stap bent. Ik raad je aan om met je moeder te praten, zonder haar verwijten te maken. Probeer in het gesprek over te brengend at je begrip hebt voor haar bezorgdheid, maar dat je ook het gevoel krijgt dat ze jou daarmee te veel afremt om een leven te leiden wat bij je leeftijd past. Hou je aan afspraken. beloof haar bijvoorbeeld dat je om zo en zo laat thuis bent, en kom dan ook echt op tijd thuis. Het liefst zelfs enkele minuten eerder zodat ze ontdekken kan dat jij verantwoordelijkheid aan kan. Een ander belangrijk punt lijkt me dat je je moeder kan gerust stellend at je niet alleen door het donker naar huis loopt of fiets. Probeer altijd met anderen te reizen, dat is ook echt veiliger maar jet zal je moeder ook geruststellen. Tot slot zou ik willen zeggen: zorg dat je mobiele telefoon wel altijd aan staat, maar zeg ook tegen je moeder dat je het fijn vindt als ze alleen belt als het echt nodig is. Voor har is het waarschijnlijk uit angst dat ze belt. Jouw stem stelt haar gerust. Te weten dat het goed met je gaat, stelt haar waarschijnlijk gerust. Mak dus duidelijke afspraken, verwijt je moeder niet haar angst of ongerustheid maar leg haar uit dat het je soms het gevoel geeft dat ze je niet vertrouwd. Probeer afspraken te maken die voor jullie allebei goed zijn en hou je aan gemaakte afspraken. Succes!:)