Hoe kan ik laten zien dat ik evenredig blij ben om de schoolprestaties van mijn kinderen?

Minder enthousiast reageren op de oudste. Waar ben je eigenlijk tevreden mee? Met een luie houding die beloont wordt? Tuurlijk mag je trots wezen dat hij een goed stel hersens heeft, maar wat heb je daaraan als je er niets mee doet? Het is wellicht ook verstandig om hem duidelijk te maken dat dit niet de goede manier is en dat een goede werkhouding minstens zo belangrijk (als niet belangrijker) is als goede cijfers.

De andere twee doen nu nog hun best om goede en gemiddelde cijfers te halen, maar op een gegeven moment kunnen ze de motivatie kwijtraken (en het is juist zo mooi dat ze deze tegenwoordig nog hebben!).

Misschien sla ik de plank volledig mis met dit advies, maar uit persoonlijke ervaring weet ik dat het heel erg fout kan gaan met de jongste kinderen.

Schrijf voor ieder kind een mooie felicitatiekaart met daar je persoonlijke waardering op.Natuurlijk met bonus voor een cadeautje.

Als ze op de middelbare school zitten lijkt me dat je best met ze hierover kunt praten. Ik zou dat wel individueel doen, zodat ze de volle aandacht krijgen. Laat ze maar vertellen wat hun dwarszit en jij kunt hen laten weten waarom je soms zo reageert. Met zo'n gesprek laat je hen in ieder geval weten dat jij ook hun gevoelens serieus neemt. Dat zou al het verschil kunnen maken.

Bovendien lijk je je aardig bewust van je eigen gedrag. Dat is de eerste stap. Besef dat het vooral jouw emotie is waarom je zo blij bent als de oudste overgaat. Het is jouw spanning die zich uit in blijdschap voor je kind.
In opvoeding moet je regelmatig boos acteren ipv boos zijn. Zo moet je ook jouw blijdschap gedoseerd uiten naar je oudste kind.
Zorg ervoor dat je blijdschap naar de andere twee altijd oprecht blijft. Kinderen prikken er feilloos doorheen als je het in de grond van je hart niet echt meent.

Ik heb nooit eerder en daarna, opgroeiende kinderen gezien die zo weinig aan huiswerk deden als de 4 zonen van een zus. Ze waren met alles bezig, behalve school. Korfbal, waterpolo, tennis, paardrijden, muzieklessen, muziek maken, vrienden, verzamelen enzovoort, enzovoort.
Ze haalden voor de leervakken precies genoeg om over te gaan (daar waren ze geniaal in) en voor de creatieve vakken moeiteloos negens.
Voor mijn zus en zwager was het fijn dat ze allemaal hetzelfde gedrag vertoonden. Zij hoefden dus niet de een af te remmen en de ander juist aan te moedigen.
Deze heren hebben allemaal een universitaire studie gevolgd en op een na zijn ze ook nog gepromoveerd. Dus: als het erin zit, komt het er ( als ze er gelegenheid voor hebben gehad) ook wel uit.
Voor mijn kinderen vond ik het belangrijkste dat ze konden studeren wat ze leuk vonden. Als dat wat hulp en sturing betekende bij het basisonderwijs, richtte ik me daar alleen op.
Ik heb verder altijd gedacht: een 9 is mooi, maar een 6 is ook voldoende. Geniet maar lekker van je kindertijd.
Jij zit met 3 verschillende leertypen in een huis. En voor de begeleiding is dat wat lastiger. In feite kun je alle drie kinderen even zwaar waarderen, alleen is de aard van de te waarderen prestaties verschillend.
De oudste kun je waarderen dat hij het, ondanks een lekker lui leventje, toch maar mooi redt, elke keer. De tweede waardeer je omdat deze ondanks het 'luie' voorbeeld van oudere broer zo ijverig en toegewijd werkt, de jongste vanwege de extra inspanningen die ze i.v.m. haar leesprobleem moet leveren.

Wat kan je doen om ze te laten merken dat hun inspanningen door jou gewaardeert worden? Wat denk je zelf? Geef ze een dikke knuffel, vertel hoe trots je op hen bent ( vooral de jongste, die moet er eigenlijk de meeste moeite voor doen). Vertel waar ze bij zijn aan iedereen die op bezoek komt, hoe fantastisch alle drie je kinderen het doen en vergeet niet aan te geven wie het ijverigst is,
wie het meeste doorzet en wie eigenlijk lui is. Benoem de eigenschappen, zodat ze ermee geconfronteerd worden, en beseffen dat de ouders weten dat ze er moeite voor doen of niet. Je oudste krijgt toch op deze manier een 'minduimpje' en de anderen een 'plusduimpje'.
Misschien stimuleert het je oudste om ook een 'plus'te krijgen en je démotiveert de beide andere er niet mee.

Drie zeer verschillende kinderen.
Voor mensen die denken dat opvoeden confectiewerk is, FORGET IT.
Je zult met ieder kind een klik en een vertrouwensband op moeten bouwen die hen verder helpt en jouw gevoel voor rechtvaardigheid recht doet.
Dat betekent dat als een kind BINNEN ZIJN KADER goed presteert, daar duidelijke waardering tegenover staat en als deze onderpresteert daar passende bemoediging en/of sancties tegenover staan.
Probeer je kinderen nooit gelijk te behandelen, dat is een achterhaald concept.
Laat wel je kinderen merken en voelen dat je van hen allen evenveel houdt.
Je zult de nodige creativiteit aan moeten wenden om de luie te activeren, degene met inzet laten merken dat je dat enorm waardeert en de dyslectische dat je prestaties niet je waarde bepalen en dat je haar moed en volhouding ziet en je met trots vervult.
Ik wens je heel veel succes.

Je moet gewoon niet zo lopen jubelen waar die andere twee bij zijn.