Mijn 13 maanden oude dochter wil van de één op de andere dag niet meer slapen, wat zou er kunnen zijn? Of wat moet ik doen?

Grote kans dat ze erg heel erg van geschrokken is en niet meer durft te slapen omdat ze bang is dat ze dat effect weer mee kan maken.

misschien een tijdje bij jullie op de slaapkamer leggen en haar het veilige gevoel teruggeven.

Op deze leeftijd krijgen ze door dat ze aandacht krijgen door niet te gaan slapen en nog meer aandacht krijgen als ze gaan "krijsen". Het is echt een kwestie van doorbijten nu en laten huilen. Ik ben er een jaar mee bezig geweest mijn zoontje op die manier "aandacht te geven", toen ik het helemaal zat was. Ik heb hem naar bed gebracht (met elke dag een vast bedritueel), welterusten gekust en ben op de gang gaan zitten. (Ik durfde niet naar beneden.) Hij heeft 2,5 uur gekrijsd, toen hij het eindelijk opgaf. De tweede avond gaf hij het na 3 kwartier al op. En de derde avond ging hij lief slapen. Je kan ook zoals "de nanny" op de kamer gaan zitten en geen aandacht geven, maar dat is héél moeilijk. Dat lukte mij niet, omdat ik dan knuffels naar mijn hoofd kreeg en hij me daarna met een stralende glimlach aankeek. Nu kan ik erom lachen, maar toen niet.
Heel veel succes!

ze krijgt last van verlatingsangst. Ze wordt zich meer bewust van haar omgeving n merkt dat ze een reactie krijgt wanneer jy weggaat. Voor ze gaat slapen haar geruststellen en zeggen dat je weggaat maar dat je in de buurt bent. Als ze begint te huilen naar haar toegaan en zeggen dat je er nog bent. Dan blijf je even zitten n ga je weg als ze slaapt. Dit zal in het begin wat vaker en langer duren maar als het goed is wordt dat steeds minder vaak. Verlies niet je geduld maar houd vol n wissel het ook af met je partner dat je het niet helemaal alleen doet. Suc6!

Als antwoord op je vraag zal ik je ons relaas geven, misschien heb je er wat aan.
Steeds meer krijgen we inzicht in de behoeften van een baby, gelukkig maar.
Als een kindje bang is, tandjes krijgt of darmkrampjes heeft, snapt het niet wat het heeft, maar voelt zich rot.
Oeps, dit gaat minnen opleveren!
Wij hebben onze kinderen toen ze nog zo jong waren bij ons genomen en NEEN door ons ouderinstinct gingen we NATUURLIJK NIET op het kleintje liggen.
Was het leed weer wat geleden , dan weer in het bedje terugleggen op onze kamer.
Deze destijds door het consultatiebureau (ik praat over 24-28 jaar geleden) verguisde aanpak heeft zowel onze kinderen als ons goed gedaan en een goed gevoel gegeven.
De simpele zelfbedachte redenering daarachter is dat een kindje eerst 9 maanden in de moeder woont, ziet , hoort en zowaar de stemmen al herkent als het geboren wordt.
Dan wordt het in een wieg gelegd op een aparte kamer en dan vinden wij het vreemd dat zo'n kleintje het op een huilen zet.
Wij hebben dus de wieg en later het bedje op onze slaapkamer gezet, was ook handig voor de borst/nachtvoeding en toen krampjes en tandjes kwamen , de kleine bij ons genomen en sliep het kindje als een roos.
Het heeft geen tiranniek gedrag opgeleverd toen onze kinderen er ook aan toe waren op een eigen kamer te slapen.
Wel hebben we zaterdagmorgen het kussengevecht
afgestemd op de leeftijd ingevoerd en die tot ze een jaar of 10 waren volgehouden.
Heus niet alles ging goed, maar deze aanpak heeft ons en onze kinderen geholpen op een goede manier de kindertijd (en daarna) door te komen..

Uiteraard is dit heel lastig te beantwoorden.
Op deze leeftijd kan scheidingsangst een oorzaak zijn. Ze heeft door dat jij wilt dat zij gaat slapen en dat je, ondanks dat je soms in de kamer blijft tot ze slaapt, weggaat als ze slaapt. Bij een kind op die leeftijd is iemand die ze niet ziet ook daadwerkelijk weg.

Er kan ook een lichamelijke klacht achter liggen. Denk aan bijvoorbeeld oorpijn. Dit kan als je ligt soms meer pijn doen dan overdag.
Mijn advies is om je huisarts te bellen om een lichamelijke oorzaak uit te sluiten.

Als je dochter lichamelijk gezond is, is het belangrijk dat je de achterliggende oorzaak vindt.
Uit ervaring weet ik dat je van zo'n huilend kind wanhopig kan worden. Toch is het belangrijk om je kind troost en veiligheid te geven. Echt uren laten huilen, zou ik niet doen. Een kwartier is lang genoeg. Zeg elk kwartier dat je er nog bent, geef haar een aai over haar bol, zeg dat ze moet gaan slapen en dat je in de buurt blijft. Als het mogelijk is, schakel dan hulp in van bijv. je partner, moeder of een vriendin. Hij/zij kan af en toe de taak van troostbrenger overnemen, maar het is ook belangrijk dat er iemand is die jou steun biedt.
Zorg dat voor je dochter alles zo optimaal mogelijk is. Misschien wil ze niet in het pikkedonker slapen of heeft ze behoefte aan een knuffel in bed.
Als ze lichamelijk gezond is, moet je trachten uit te zoeken onder welke voorwaarden je dochter wel met een gerust gevoel gaat slapen. Dit is altijd een lastige fase, maar is wel belangrijk.

Ze vind het niet fijn dat je weg gaat. En heeft heel goed door dat je dat uiteindelijk altijd doet als ze in haar bedje ligt.Wat je hieraan kan doen is oefenen.
Niet 's avonds, maar overdag.
De kiekeboe spelltjes die je met kinderen doet hebben eigenlijk veel meer betekenis dan een simpel spelltetje.
Doe die spelletjes vaak, je bent even weg en hup je bent er weer, je hoofd onder een theedoek, achter de bank en steeds een stapje verder.
Let ook eens op haar reactie als ze je overdag even niet ziet, gaat ze dan ook huilen?

Voor kinderen van deze leeftijd is het nog niet vanzelf sprekend dat als ze moeder zien weg lopen dat die ooit weer terug komt. Dat moet ze leren. Loop je de kamer uit als ze in de box zit, blijf dan tegen haar praten ze ziet je niet meer maar hoort je wel.
Dit alles zal zeker niet gelijk effect hebben, maar draagt er wel toe bij dat ze gaat leren , dat als ze je niet meer ziet je niet helemaal weg bent en belangrijker nog dat je weer terug komt.

Wat ook wel eens wil helpen is het bedje ergens anders neerzetten in haar slaapkamertje. Zorg dat ze met haar hoofdeinde in een 'hoek' ligt dat geeft meestal een veilig gevoel.