Eerlijk antwoorden of meegaan in de fantasie als kind van 5 vragen stelt?

Mijn zoontje is er nu 5. Hij gaat volledig op in zijn fantasiewereld en is een grote fan van die Lego tekenfilmreeks Ninjago.

Ninjas, senseis, spinjitsumeesters, anacondraï, grote krijgers, stenen krijgers,... een hele fantasiewereld! Ik vind het zelf ook wel leuk.

Nu vraagt hij af en toe heel serieus: "Papa, stenen krijgers, bestaat dat echt?".

Of "Papa, bestaat Sensei Wu echt?"

Wat antwoord ik dan het beste? Zeggen "Ja, zeker, natuurlijk!" of uitleggen dat dat enkel in tekenfilms bestaat (en dus voor een stuk zijn fantasiewereld kapot maken)??

Ander voorbeeld, we waren in een pretpark waar een (uiteraard) nagemaakte vulkaan om het uur of zo vuur spuwde.

Mijn zoontje: "Papa, is dat een echte vulkaan?"

Natuurlijk is het antwoord op bepaalde vragen evident. Natuurlijk bestaan Sinterklaas en de Kerstman! Maar wat antwoord ik het beste op vragen zoals "Bestaan stenen krijgers (uit Ninjago)?"???

Dank!
Peter

Verwijderde gebruiker

8 jaar geleden

in: Ouderschap & Opvoeding

3.3K

3.3K keer bekeken

Erna55

8 jaar geleden

" In het echt bestaan ze niet.
Maar we kunnen af en toe wel doen alsof. Het doen alsof is ook heel erg leuk ! "
Je hoeft niet bang te zijn dat zijn fantasiewereld kapot gaat. Zijn fantasie kunnen jullie samen in het spel gebruiken.

Verwijderde gebruiker

8 jaar geleden

Wat een leuke vragen ; wat ben jij een leuke pappa.

ronron1212

8 jaar geleden

Er bestaan zeker sten leger namelijk in china
http://nl.metrotime.be/2014/11/20/must-read/chinese-terracotta-leger-zou-gebaseerd-zijn-op-echte-krijgers-volgens-nieuw-onderzoek/

Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.

Antwoorden (3)

Op het moment dat hij vraagt: "papa bestaat dat echt?", is het tijd om eerlijk te zijn. Leg hem uit dat dit echt bestaat, maar wel in een andere vorm, of dat dit niet (meer) bestaat. Kinderen op deze leeftijd zijn erg leergierig, profiteer daarvan. Een leuke manier om het op een later tijdstip, maar wel zo snel mogelijk nadat de vraag er was, echt duidelijk te maken is, koop of leen een boekje, waar het verhaal duidelijk in staat, met duidelijke plaatjes, de plaatjes kun je hem laten zien en het verhaal kun je op een levendige, iets spannende manier erbij vertellen.
Praat met ouders op het schoolplein, tot welke leeftijd zijn Sinterklaas en de Kerstman in leven houden, zodra 1 kind de waarheid kent, begint de twijfel bij jouw kind. Ook als deze vraag komt, direct eerlijk zijn, het feest verpest je hiermee niet, want de twijfel en spanning slaat ieder jaar weer toe, als de Sint arriveert. Dat gevoel verdwijnt vanzelf als hij eraan toe is.
Veel plezier met je zoon.

Toegevoegd na 9 minuten:
Je kunt nadat je uitgelegd hebt, hoe het echt zit, rustig de volgende dag vragen of hij riddertje (of wat dan ook) wil spelen en hem dan weer op laten gaan in de fantasie.

(Lees meer...)

Verwijderde gebruiker

8 jaar geleden

Verwijderde gebruiker

8 jaar geleden

Mee eens. Hij mag opgaan in zijn fantasiewereld, maar als hij duidelijk vraagt of iets echt is, moet je eerlijk zijn.
En in het geval van Sinterklaas kun je ook vragen "wst denk je zelf?"

Verwijderde gebruiker

8 jaar geleden

Bedankt voor je reactie en waardering. Wat denk je zelf vind ik persoonlijk niet goed, een tegenvraag op een vraag geeft geen duidelijkheid en daagt uit in zijn fantasie geheel of gedeeltelijk mee te gaan.

amc

8 jaar geleden

Ik heb mijn kind altijd opgevoed met het oog op eerijkheid en dan moet jezelf het goede voorbeeld geven, vind ik. Sinterklaas was dus een issue bij mij, het zou namelijk bewijzen dat ook ik niet eerlijk ben en dat zou hij me zeker voor mijn voeten gooien. 'Als jij het doet, mag ik het ook' snap je? Ik kon het dan ook niet opbrengen om eerlijk te vertellen en heb, toen hij een jaar og 5 was en de twijfels opkwamen, gezegd dat Sinterklaas wel bestaat maar alleen voor kleine kinderen. Hij was nu groot en ging over naar de Kerstman, want zo gaat dat. Ze zijn echt niet dom hoor en toen ik ooit later toegaf dat alles een soort traditoie was enz. zei hij; "och mam. dat wist ik allang, maar je vond het zelf zo leuk en dus liet ik jou in de waan'. (^0^)

Verwijderde gebruiker

8 jaar geleden

Goede methode amc, als hij vraagt of iets echt bestaat, dan vraagt hij om een antwoord en moet je eerlijk zijn, onze antwoorden verschillen daarom niet zo veel, ook ik sta achter het altijd eerlijk en open zijn. Ik heb tegen mijn kinderen dit leugentje over de Sint en Kerstman volgehouden totdat deze vraag kwam, maar er ook aan toegevoegd dat het feest, nu ze het geheim kenden anders zou zijn, waar ik mijn ongelijk wel in had, de spanning bleef tot 8/9 jaar voelbaar, terwijl zij het toen al een paar jaar wisten. Overigens nooit verwijten hierover gehad, of het goedpratertje gehoord.

amc

8 jaar geleden

Inderdaad, ik moest er zelf over beginnen toen het eens toevallig ter sprake kwam. Inmiddels is zoonlief 20 jaar en HBO-student die nog steeds erg creatief denkt en nooit om een oplossing verlegen zit. De ongebreideld ontwikkelde fantasie komt hem nu uitstekend van pas. Hoewel hij principieel gewoon eerlijk is, zegt hij zelf dat hij mijn oplossing toen eigenlijk wel gaaf vond en dat hij het precies zo zou doen als hij eenmaal kinderen zou hebben. Hij neemt mij dus ook totaal niets kwalijk en ziet het als een traditie die in stand moet worden gehouden. Het is immers een leugentje om bestwil en dat mag!

Verwijderde gebruiker

8 jaar geleden

Mooi antwoord en verhelderende reacties. + Wil iemand nog zijn/haar vingers branden aan de vraag hoe eerlijk ouders (zouden moeten) zijn als hun kind vraagt of god bestaat? ;)

Verwijderde gebruiker

8 jaar geleden

Helemaal mee eens, plus voor het antwoord. Fantasie is prima en ook magisch denken hoort bij de kinderleeftijd, maar zodra ze het op de man af vragen is het écht tijd voor de waarheid. Wél natuurlijk de waarheid op hun eigen niveau: je kunt bijvoorbeeld vertellen dat het alleen bestaat in tekenfilms, of dat we wel kunnen doen alsof het echt is en dat het dan net echt lijkt. Voor wat Sinterklaas betreft hebben mijn ouders ons grootgebracht met de wetenschap dat Sinterklaas een verkleedfeest is. Ik heb echt nooit het idee gehad dat dit ook maar iets afdeed aan de lol die wij hadden tijdens het feest. In de eerste plaats kunnen ze je vertellen wat ze willen, maar als je drie bent en Sinterklaas staat voor je, dan is hij natuurlijk gewoon echt :-). Maar later, toen ik daar meer aan toe was, heb ik dan ook nooit het idee gehad dat mijn ouders me voor de gek gehouden hebben of tegen met hadden gelogen. Er is dus ook nooit een moment geweest van "O, St. Klaas is niet echt", maar dat ging meer geleidelijk. Het was met 4 of 5 jaar dat ik me echt duidelijk realiseerde dat de andere kleuters in de klas allemaal wél 'geloofden'; ik herinner me duidelijk dat het in de kleuterklas was dat ik een heel serieus gesprek had met naar het scheen de enige andere kleuter in de klas die net als ik de waarheid wist. Een beetje tot mijn verbazing trouwens, maar ik was met veel meer dingen vooruit dus vond het niet vreemd dat ik weer eens iets wist wat de rest van de klas niet wist en ging gewoon over tot de orde van de dag. Veel mensen lijken bang te zijn om als enige ouder een afwijkend "sinterklaasverhaal" te hebben, maar volgens mij valt dat in de praktijk reuze mee. En Rabelais: ik geloof stellig in God, dus voor mij zou dat antwoord duidelijk zijn. Voor jou niet dan? ;-)

Verwijderde gebruiker

8 jaar geleden

Bedankt voor de reacties en suggesties. Mooie aanvullingen waarmee Peter vast veel kan. De reden waarom ik het spelletje heb mee gespeeld, is niet omdat ik bang was om anders te zijn, dan anderen, maar omdat ik niet wilde dat mijn kind het geheim van andere ouders zou verklappen. Dat kan zeer verdrietig worden voor dat kind, plus dat er dan een grote kans op ruzie ontstaat. Ook ik durf de vraag wel aan of God bestaat, ik geloof wel dat er iets is, maar in welke vorm weet ik niet en dit is ook niet nodig om te weten, als je er maar naar streeft een goed mens te zijn.
Ik heb mijn twee oudste kinderen ook heel bewust naar een Christelijke basisschool gebracht, dit omdat ik vind dat ze moeten leren wat het geloof inhoudt en dat ze iedereen die bidt, of op een andere manier uiting geeft aan het geloof moeten respecteren en moeten weten waarom hij/zij deze handelingen doet. Ik ben zelfs zover gegaan, dat ik een Turkse vriend heb gevraagd of mijn kinderen eens mochten komen kijken naar zijn rituelen. Dat mocht en hebben ze gedaan. Op de terugweg was het stil in de auto, maar thuis kwamen de verhalen. Als ik vrienden had gehad met andere geloven, had ik ze graag daar ook kennis mee laten maken. Internet was toen nog niet van toepassing. Mijn kinderen zijn ondertussen alle drie meerderjarig en weten wat geloven inhoudt, zij weten dat ik ze vrij laat in hun keus, of ze er iets mee willen of niet en dat hun familie die keus zal respecteren.

Verwijderde gebruiker

8 jaar geleden

@Lies12
Maar leg je dan uit dat je het stellig gelooft of dat het een feit is...?
Ik ben zelf zeer religieus, maar vind het ondenkbaar dat ik mijn waarheid opdring aan een kind door hetgeen ik geloof als feit te presenteren. Dat lijkt me niet bevorderlijk voor de ontwikkeling van waarheidsvinding bij het kind. @crea
Voor de helderheid: het gaat mij er niet om of er al dan niet een of meerdere goden bestaan. De vraag is hoe je dit aan een kind brengt; zeker in een levensfase waarin het fundament wordt gelegd voor de latere wereldbeschouwing.
Mijns inziens is het mengen van creationisme met biologie op scholen met een religieuze grondslag een ongewenst element in die ontwikkeling.

Verwijderde gebruiker

8 jaar geleden

Rabelais: We hoeven het hier niet over eens te zijn, dit is een vraag, waar altijd discussies over zullen blijven bestaan. Ik heb hen verteld dat ik weet dat er iets is, maar of dat een God, of iets anders is (met iets anders bedoel ik geen andere goden, maar meer iets wat machtiger is dan de mens), dat ik dat niet weet.
Dat is ook echt hoe ik het voel, hoe ik er over denk. Daar ben ik eerlijk in geweest. Ik vind het gewoon belangrijk dat mijn kinderen weten wat geloof inhoudt, dat ze er kennis mee maken. niet alleen het Christendom, maar ook andere geloven, ik dring hen geen mening op. Ik vind ook dat als zij een geloof willen, wat ze nu niet echt hebben, zij zelf moeten onderzoeken welk geloof bij hen past.
Ze hebben een fijne tijd gehad op de basisschool en daar gaat het om, was dat anders geweest, dan had ik ze ook zeker naar een andere school door laten gaan.
Als ouders moet je keuzes maken voor je kind, ik heb deze keus gemaakt, als jij andere keuzes voor jouw kind(eren) hebt gemaakt, is dat ook goed, als je kind maar voor je eigen wensen gaat.

HeerVoldemort

8 jaar geleden

Als ik de meeste gelovigen mag geloven ;-) geloven zij niet alleen. Zij WETEN dat het waar is. Ik snap dat niet. Ik vind het zelfs belachelijk om iets voor waar aan te nemen zonder enige vorm van bewijs (een Bijbel is geen bewijs, net zoals internet of zelfs een krant geen bewijs is) Maar die mensen zijn zo overtuigd dat ze zonder problemen hun kinderen vertellen dat God echt bestaat. En als hun kinderen zelf gaan denken en besluiten het niet te geloven dan krijgen ze straf. Of huisarrest omdat ze op zondag niet naar de kerk willen.

Erna55

8 jaar geleden

Op de vraag of God bestaat heb ik aan mijn dochter gezegd:
Dat is iets wat niemand zeker weet. Er zijn mensen die in God geloven. Er zijn mensen die in iets anders geloven.
Overal op de wereld zijn er mensen die denken dat er een soort hogere macht is. Die geloven in hun God.
Het heet een "geloof" , omdat het niet zeker is. Iedereen denkt daar zelf gelijk in te hebben.

Verwijderde gebruiker

8 jaar geleden

@Rabelais ; daar durf ik mijn vingers wel aan te branden hoor ; die vraag heb ik ook gehad; legio vragen zelfs. Ik heb ze uitgelegd dat IK er van overtuigd ben dat er niet zoiets kán bestaan als een God, maar dat andere mensen zoals oma en opa heel zeker weten - of in elk geval hopen - dat hij er wel is. Maar dat uiteindelijk niemand het zeker kan weten, omdat je nooit kunt bewijzen dat iets NIET bestaat. Dat is de basis. Inmiddels zijn we jaren verder, en is de jongste overtuigd atheïst, en de oudste een voorzichtig agnosticus. Hoe ze dat verder gaan ontwikkelen is aan hen ; ik heb ze over alle mogelijke religies en geloofsovertuigingen verteld. Het is uiteindelijk aan hén om een keuze te maken, niet aan de ouders. Mij is echter met de paplepel ingegoten dat hij WEL bestaat ; mijn ouders "wisten" (of geloofden) tenslotte ook niet beter. Wel heb ik altijd kritische vragen mogen stellen en waar mogelijk antwoorden gekregen (waaronder weinig 'dat weet ik niet'-s ) die me de ruimte gaven mijn eigen conclusies te trekken. De benádering van het antwoord was dus vergelijkbaar, alleen onze eigen overtuiging verschilde. Eerlijk antwoord geef je vanuit je eigen kennis EN vanuit je eigen overtuiging. Dat IK weet dat God onzin is, wil niet zeggen dat mijn moeder mijn kinderen dat zelfde antwoord moet geven. Ik had het hooguit wel fijn gevonden een paar jaar eerder te horen dat "niet geloven" voor veel mensen OOK gewoon een optie is. Dat heb ik uiteindelijk zelf moeten ontdekken.

Tijdens het spel is het uiteraard leuk om erin mee te gaan, dat heet spelen! Je speelt alsof en dat maakt alles spannender voor een kind. Het is zo belangrijk om de fantasie van een kind te stimuleren, want dit is vereist om creatief te denken en creatief denken is inherent met intelligentie. Wanneer een kind echter twijfelt of iets wel kan en gericht vragen stelt om iets te WETEN, dan vertel je natuurlijk de waarheid. Doe het dan wel op een omzichtige manier en niet keihard, recht voor zijn raap. Je moet een kind ook niet meteen zijn/haar illusies wegnemen.

Mijn zoontje had ook als kleuter een geweldige fantasie en ik speelde altijd zijn spel mee, hij wilde namelijk graag samen spelen, hoewel hij het ook goed alleen kon. Vroeg hij echter gericht over iets, dan vertelde ik wel de waarheid, zodat hij wist hoe het zat. Daarna zei ik dan; "Maar we kunnen wel spelen dat het zo is en doen alsof hè?" Hij ging dan direct gewoon verder in zijn spel en voor hem bestond alles weer zoals hij bedacht had. Een kind vergeet heel snel en past zch weer heel snel aan!

(Lees meer...)

amc

8 jaar geleden

Verwijderde gebruiker

8 jaar geleden

Mensen (en dus ook kinderen) kunnen prima "schakelen" tussen hun fantasiewereld en de echte. In de tijd dat ik nog Flightsimulator speelde zat ik gevoelsmatig niet op een stoel achter een computer, maar zat ik in een cockpit, met de verantwoordelijke taak een 747 veilig aan de grond te zetten.
Tot mijn vrouw riep dat het eten koud stond te worden :-)

amc

8 jaar geleden

Gelukkig hebben we die fantasie meegekregen hè, het voorstellingsvermogen die je laat beleven alsof het daadwerkelijk is. Niemand wil in de werkelijkheid van elk dag leven en af en toe moet je het jezelf leuk maken door weg te dromen en te fantaseren. Ik herken jouw verhaaltje en liet mijn eten wel vaker koud worden als ik opging in mijn spel...als kind dan hè. (^0^) Nu kook ik zelf dus...moet ik mijn man en zoon wel eens uit hun 'racebolide' trekken. Ik denk toch dat mannen langer kind mogen blijven ;-)

Ik ben helemaal voor eerlijkheid, maar ik moet eerlijk zeggen (....) dat dat soms wel veel van je kennis vraagt - en kennis die je niet altijd even makkelijk over kunt dragen op je kind. En sommige "leugentjes" móet je even in stand houden, gewoon voor de leuk - of omdat klasgenootjes er nog niet aan toe zijn. Sinterklaas bijvoorbeeld.

Je kunt je er soms makkelijk afmaken met "ja" of "daar wel", maar eigenlijk is het ook vaak een mooie gelegenheid om stapje voor stapje de "magische" wereld waarin hij op zijn vijfde nog helemaal zit , over te laten gaan in de wonderlijke echte wereld waar hij als pakweg 7-10 jarige aan toe is.

Vooral als je kind ergens báng voor is, is het fijn hem te kunnen laten weten dat dat waar hij bang voor is niet echt bestaat (tenzij hij bang is voor iets wat echt eng is.....dat is weer een ander verhaal). Maar als hij iets juist helemaal fantastisch vind, kan het nog wel eens pijnlijk zijn, en dan is er een beetje omheen draaien ZONDER te liegen (want vroeg of laat komen ze daar achter) vaak de beste keus.

Toen mijn dochters wilden weten of zeemeerminnen echt bestaan (helemaal fan van Ariel) heb ik het er maar bij gelaten dat nog nooit iemand er eentje in het echt gezien heeft, en dat ze in elk geval niet aan land kunnen komen en benen krijgen. Dat dat gewoon een mooi verhaaltje is. Daar nam ze genoegen mee. Maar toen ze vroeg waarom ZIJ van Sinterklaas een chocoladeletter en een leuk armbandje in de schoen kreeg en haar klasgenootje een nieuwe fiets, heb ik wel meer waarheid moeten onthullen dan ik op die leeftijd gewild had - al heb ik me er nog aardig uitgeluld.

En...in heel veel situaties is "dat weet ik niet" ook een heel goed antwoord. Kinderen mogen best weten dat ook hun ouders niet ALLE wijsheid in pacht hebben.

De stenen krijgers uit Ninjago ken ik niet, maar je kunt vast wel uitleggen dat er wel een stenen leger bestaat, maar dat die niet in het echt levend kunnen worden ; dat is voor de film. En dat Ninja's en Senseis wel echt bestaan/bestonden, maar dan een beetje anders dan in het verhaal (en de rest van de uitleg op niveau houden). Stapje voor stapje kennis maken met de echte wereld en en passant zijn kennis vergroten ; dat is de leukste uitdaging.

(Lees meer...)

Verwijderde gebruiker

8 jaar geleden

Weet jij het beter..?

Het is niet mogelijk om je eigen vraag te beantwoorden Je mag slechts 1 keer antwoord geven op een vraag Je hebt vandaag al antwoorden gegeven. Morgen mag je opnieuw maximaal antwoorden geven.

0 / 2500