Mijn dochter (7) wil niet meer naar haar vader. Vader heeft dochter alleen erkend. Wat kan ik hier mee doen?

Ik ben het eens met je eerste punt: jullie moeten doen wat het beste is voor je kind. En ook dat een grote verantwoordelijkheid ligt bij moeder als zij het ouderlijk gezag uitoefent. En juist dat is Mootje198 aan het doen door nu hulp te vragen. Maar je andere punten vind ik niet juist: Je hebt het over een wettelijk recht. Ja dat is er inderdaad maar de vraag is hier niet of moeder al dan niet zal weigeren om de dochter naar de vader te laten gaan in weerwil van zijn wens. Is hier dus niet relevant. Beiden trachten een normale omgang te hebben. PAS syndroom is behoorlijk heftig. Hier is de relatie echter goed geweest zo lijkt het. Ik vind het wat ver gezocht om daar nu al aan te denken. Minder contact lijkt inderdaad voor de hand liggen voorlopig. Maar aan dat advies heeft zij nu niets want de dochter wil nu helemaal niet. Jeugdzorg is veel te heftig. Dat is pas aan de orde als kinderen verwaarloosd of mishandeld worden etc. Is hier niet aan de orde. Een psycholoog is nier aan de orde want er is toch geen sprake van een psychische ziekte? Een gezinstherapeut is niet aan de orde want er zijn geen problemen binnen een gezin. Misschien nog een pedagoog. Wellicht kan dat de juf meester van haar school zijn.

"moeten als ouders doen wat het beste is voor het kind"
Dat is veel te simplistisch. Een evenwicht tussen belangen van kind en beide ouders is veel belangrijker.
Anders krijg je bijvoorbeeld ouders die bij elkaar blijven omdat het beter zou zijn voor het kind. Ondertussen is er totaal geen balans in huis. Hoewel je ook weer kan zeggen dat dat evenwicht het beste is voor het kind.

Het eenzijdig terugbrengen van de zorgregeling doe je pas als er ernstige problemen zijn. Dan is ook tussenkomst van Jeugdzorg of een psycholoog gewenst. Als je dat niet doet, kun je wachten op procedures. De rechter zal je dan ook naar Jeugdzorg of een psycholoog sturen. Dan kun je beter zelf op tijd gaan. Dat scheelt veel schade aan het kind, de relatie tussen de ouders en duizenden euro's proceskosten. De vader kan zich beroepen op de (stilzwijgend) afgesproken zorgregeling. Daar kan hij nakoming van vorderen. Dit staat los van wat er in ouderschapsplan of echtscheidingsbeschikking is opgenomen.

Dan zou ik je dochter laten behandelen door een kinderpsycholoog. Daar heb je geen toestemming voor nodig, omdat de vader geen medegezag heeft. Als de psycholoog jouw zorgen bevestigt, kun je hem of haar vragen om de bevindingen op papier te zetten. Dan kun je terug naar Jeugdzorg, omdat je kunt aantonen dat er serieuze problemen zijn met je dochter en dan sta je sterker als de vader je dagvaardt in kort geding. Overigens is er nog iets dat ik zou willen bespreken, maar dat kan ik niet doen op dit forum.

De dochter zit prima in elkaar en heeft een loepzuiver gevoel.

Blijf ver uit de buurt van Jeugdzorg en als je dochter niet naar haar vader wil,laat haar dan ook niet gaan. Probeer eerst eens een tijdje hoe het gaat als zij niet naar haar vader gaat,het geeft een hoop rust in de tent. De vader laat het in zijn verantwoording duidelijk afweten en heeft er geen zin in als ik zo eens alles lees.
Wat heb je aan zo'n vader die in mijn ogen egoistisch overkomt.

Dit laatste begrijp ik even niet. Zeg je nu dat je bang bent voor zijn reactie als je voorstelt om jullie dochter niet te dwingen om naar hem te gaan? Dat begrijp ik niet goed want elders wek je de indruk dat hij haar bezoek zelf ook als een last ervaart / er niet goed raad mee weet. Verder klinkt hier in door dat je bang voor hem bent. Is dat zo? Ook begrijp ik niet wat je met zijn woorden bedoelt: Bedoel je dat hij zegt dat hij het niet over zijn hart kan verkrijgen om haar straf te geven voor haar weerstand tegen haar bezoek aan hem?
Of betekent het dat hij jou verbiedt om haar te straffen?
Of dat hij vindt dat jij haar onvoldoende straft?
Of bedoelt hij dat hij jouw een proces aandiet als jij haar mocht straffen?
De zin is dus gewoon niet zo duidelijk maar lijkt wel belangrijk te zijn.

Hij wil alleen maar de lusten en niet de lasten.
Hij heeft ook geen zeggenschap over je dochter als ik het goed begrepen heb? Laat hem lekker in zijn sop gaarkoken en hou je dochter gewoon thuis en al helemaal als zij niet wil. Ik denk dat zowel jij en je dochter dan een enorme rust krijgen en ook regelmaat en dat is het enige dat nu van belang is. Ik denk ook dat je jezelf iets harder op zal moeten stellen tegenover hem want hij maakt op deze manier misbruik van jouw zachtheid.

Dat je iemand geen pijn wil doen is zeker geen zwakte. Ik denk dat je zwakte misschien wel is dat je je iets te verantwoordelijk voelt. Dat gaat mis bij zaken waar je eigenlijk geen vat meer op hebt. Zoals zijn leven en zijn omgang met haar. Je hebt het over stress. Misschien is dat omdat hij dan toch iets bij je raakt waardoor je je toch weer verplicht voelt om hem tegemoet te komen terwijl je heel goed weet dat je dit niet wil. Op de een of andere manier kun je dan niet rustig zeggen: "dat wil ik niet meer en het lijkt me ook niet goed om onze dochter zo onder druk te zetten". In plaats daarvan grijp je naar overmacht (ik "kan" haar niet dwingen) en in niet oprechte stelligheid ("ïk ga het ook zeker niet doen!"). Dit heb je te leren volgens mij: wat jij zelf wil is een zeer legitiem argument! Misschien heb je in jullie relatie ook wel een beetje teveel een verzorgende rol gehad richting hem. Met de komst van de kinderen is hij niet in een volwassener rol gegroeid maar jij kreeg de zorg voor de kinderen er dus wel bij en dat werd je wsl teveel. Je kon dat niet meer allemaal en het gaf je frustratie, zo te lezen. En met 3 kleine kinderen is dat helemaal niet raar. Straf is op zich niet zo belangrijk. Ik straf mijn kinderen (7 en 12) eigenlijk nooit (misschien 5x gedaan de afgelopen 12 jaar) maar ik zeg wel degelijk nee en spreek ze ook aan. En ik zeg ook geregeld wat ze juist wél moeten doen. En het gaat ze goed al zeg ik het zelf. Voor kinderen is het vooral belangrijk dat het duidelijk is wat van ze verwacht wordt en waarop ze dan ook waardering kunnen verwachten. Misschien zou hij eens wat hulp kunnen gebruiken op het gebied van hoe je met kinderen omgaat op een leuke maar luchtige manier. Hoeft niet moeilijk te zijn. Dan kan een welgemeend, oprecht advies van jou aan hem zijn opdat hij zelf kan werken aan hernieuwde omgang met haar.

Als er een verschil is in opvoedingsstijl, is dat geen reden om de zorgverdeling te wijzigen. Dat is het wel als je dochter lijdt onder de bezoeken aan haar vader. Daarbij moet jij oppassen dat je je dochter geen negatieve gevoelens van jezelf meegeeft en haar de ruimte geeft om positief tegenover haar vader te staan.

+ Lijkt me voorlopig even het beste...

Ja vind ik ook. +

+ Helemaal mee eens.