Ouders & Kinderen

Hoi,

Ik ben 16 en woon nog bij m'n ouders, als hobby zit ik graag achter mijn computer terwijl ik skype met vrienden. Ik heb (helaas) een harde en lage stem waardoor iedereen in dit huis me kan horen en toevallig heb ik ouders die daar heel slecht tegen kunnen... dit komt daarom bijna altijd uit op een ruzie en heb daar gewoon geen zin meer in. ik heb alleen nog geprobeerd dekens voor mijn deur te leggen maar volgens mijn ouders helpt dat ook niet. Weten jullie misschien een manier om mijn kamer beter te isoleren? ik ben best bereid eierdozen op m'n deur te plakken maar hoef mijn kamer niet om te bouwen tot een opnamestudio.

O ja, ik woon op de bovenverdieping en mijn ouders zitten altijd in de benedenverdieping als ze er last van hebben.
Graag hulp hierbij omdat ik en mijn ouders genoeg hebben van het gezeik.

Is de regering hier geld aan kwijt, en zo ja hoeveel dan? Het gaat dan om ouders die niet voor hun kinderen kunnen zorgen en dus door andere instellingen moeten worden verzorgd.
(ivm een pleidooi)

Ik vroeg mij af of hier verschil in zit. Dat bijvoorbeeld de 1 dit al kan met 8 maanden en de ander op 1 jarige leeftijd. Ik kan hierover niets vinden op internet...

met mijn moeder die sinds 2009 weduwe is (en ik ben enig kind zonder partner/gezin) is een afspraak gemaakt om elke avond even te bellen om een teken van leven te geven. Echter ik heb geen zin meer na een dag werken om haar verhalen aan te horen, ik heb beperkingen en ben daardoor in energie beperkt.

Toegevoegd na 8 minuten:
Met mijn moeder die sinds 2009 weduwe is (en ik ben enig kind zonder partner/gezin) is een afspraak gemaakt om elke avond even te bellen om een teken van leven te geven. Echter ik heb geen zin meer na een dag werken om haar verhalen aan te horen. Ik heb beperkingen en ben daardoor ook in energie beperkt. Als ik een keer bij haar thuis kom om iets af te geven en zij niet thuis is, krijg ik altijd de opmerking dat het jammer is dat ik net ben gekomen als zij er niet is. In het weekend, en nu ik in de ziektewet zit, belt ze soms meerdere keren per dag. Ik merk dat ik me begin te ergeren en kortaf op haar reageer. Ik voel geen steun van mijn moeder, ik voel alleen haar bezorgdheid en ook dat kost mij energie. Als ik aangeef tijdens een middagtelefoontje dat bellen 's avonds voor mij niet hoeft, wordt ze emotioneel. Daar word ik dan nog vermoeider van. Ik voel haar niet meer als een moeder maar regelmatig als iemand die ik verplicht 's avonds moet bellen. Ik heb met haar proberen te praten en ze is zelfs een keer meegeweest naar een psycholoog. Ze zegt dan dat ze me begrijpt.... maar haar reacties blijven hetzelfde.