In hoeverre is een professionele fokker wettelijke aansprakelijk voor, door de kopers gemaakte dierenartskosten?

De eerste 6 maanden is er voor directe schade bij een consumentenkoop een omgekeerde bewijslast. Als er iets is met het hondje, moet de fokker bewijzen dat dit het gevolg is van het verwijtbaar handelen van de koper, in plaats van dat de koper het bestaan van het gebrek ten tijde van de koop moet bewijzen. Dit is voor de verkoper of fokker een moeilijke bewijslast, die de positie van de koper aanzienlijk versterkt. De koper had de koop ongedaan kunnen maken en zijn geld terug kunnen krijgen.

De dierenartskosten zijn hier echt juridisch beschouwd ‘vervolgschade’. Om die te verhalen is het weer wel vereist dat vast komt te staan dat de tekortkoming de verkoper kan worden toegerekend. Belangrijk hierbij is de door de verkoper in acht genomen zorgvuldigheid. Een verkoper die kan aantonen van tevoren alles te hebben gedaan om ervoor te zorgen dat de hond zo gezond mogelijk is, zal niet zonder meer aansprakelijk kunnen worden gesteld. De koper draait dan op voor de kosten.

Wat in dit geval had moeten gebeuren is dat de koper met de hond terug had moeten gaan naar de verkoper. Ofwel om de hond terug te geven en het geld terug te krijgen, ofwel om de verkoper het gebrek te laten vaststellen en te herstellen. De koper heeft nu voor eigen rekening en risico het euvel laten verhelpen. In principe heeft de koper geen recht om vervolgschade te verhalen, tenzij een gang via de verkoper zou hebben geleid tot onnodig risico of lijden voor de hond; zulks ter bepaling van de rechter.