Behoort de opvoeding alleen toe aan de ouders/verzorgers?

Zelf vind ik, dat de ouders de hoofd-verantwoordelijken zijn voor de opvoeding van hun kind(eren).
Daarnaast is op school de leerkracht deel-verantwoordelijk, danwel de ouders van het speelkameraadje als je kind daar speelt, danwel opa/oma als het kind daar is etc.
Vroeger was het in Nederland ook heel gewoon, dat de omgeving meehielp om een kind op te voeden.

Als je je hier met het kind van de buren bemoeit, heb je gelijk een aanklacht aan je broek. Hier is het dus zo dat primair de ouders hun eigen kinderen opvoeden, en dat mensen waaraan de kinderen (tijdelijk) worden toevertrouwd de kinderen zonodige een beetje bijsturen. Denk hierbij aan de oppas, de juf of meester van de school e.d.

Daar hebben we hier de maatschappij niet (meer) voor. Kon 50 jaar geleden ' oom agent' nog wel eens een stichtelijk woordje spreken en daar ook iets mee bereiken, nu wordt de beste man uitgescholden of krijgt een grote mond. Gezag is een ' vies' woord en als dat er niet is dan hebben mensen, buiten de ouders om, weinig meer in te brengen.
Dit geldt voor agenten, leraren, de dokter, de dominee enz.
Jongeren hebben het veel over respect, maar hebben lang niet altijd door wat hier mee bedoelt wordt.

Om antwoord te geven op je vraag: nee opvoeding behoort niet alleen toe aan de ouders. Ouders zijn wel hoofdverantwoordelijk, maar kinderen worden hun hele leven lang door hun omgeving "opgevoed", denk aan school, vrienden, oma etc.
Ook is het per cultuur verschillend, het is in heel veel landen dat opa en oma de opvoeding op zich nemen.

Als een kind in jouw huis (of in jouw zaak, of in jouw tuin etc) iets doet waar jij niet blij mee bent, mag je daar echt wel wat van zeggen! Zelfs als de ouder daar bij is mag dat. Want die ouder weet niet waar voor jou de grens ligt. Jíj weet wat je accepteert en dus mag jij die grenzen stellen. Daar zullen de meeste ouders ook helemaal geen probleem mee hebben!

Ik voed mijn stiefdochter op omdat haar eigen moeder hierin haar verantwoordelijkheid niet neemt of niet kan nemen. Zo zullen er vele anderen zijn die een opvoeding voor hun rekening nemen, tot welke relatie zij dan ook mogen hebben. Per situatie verschillend denk ik.

vreemde ogen dwingen en als een kind bv bloemetjes plukt uit de tuin van de buren en daar een standje voor krijgt van de buurvrouw, dan heeft het kind iets geleert van de buurvrouw en zo een stukje opvoeding gehad van de buurvrouw. Opvoeden is leren en leren doe je van alles en iedereen om je heen. Ja, ouders zijn de belangrijkste opvoeders, maar een kat die geplaagd word en uithaalt, voed het kind net zo goed mee op ;-)
Het gebeurt dus eigenlijk vanzelf dat een omgeving van een kind mee opvoed, omdat het een leerproces is.

Twee bekende uitspraken:
'it takes a village to raise a child'.
'kom niet aan mijn kind'.

'It takes a village to raise a child' is een Afrikaans gezegde die veel hout slaat. Een kind (en dat geldt trouwens ook voor mensen) kan van ieder mens wat leren. De verantwoordelijkheid voor het welzijn van een kind is zo groot dat geen mens dat alleen kan. Opvoeden kan niet alleen thuis geschieden want de wereld is zo veel meer dan een huis met vier muren en proeven van andermans waarden en normen en ook kennis is onontbeerlijk voor het opgroeiende kind.
'Kom niet aan mijn kind' is een gevleugelde uitspraak van veel ouders. Daarmee geeft een ouder aan dat ie voor het vuur gaat voor zijn kind, een ouder kan er mee bedoelen dat ze in staat zijn te veranderen in een wild dier als ook maar 1 iemand zijn kind met ook maar 1 haar krenkt.

Deze twee uitspraken staan inhoudelijk loodrecht tegenover elkaar en tegelijkertijd gaan ze hand in hand in onze huidige maatschappij. Dat is laveren geblazen en een grote bron van conflicten.
Er zijn meerdere maatschappelijke tendensen die het principe van het Afrikaanse gezegde nogal ondermijnen maar de belangrijkste is wel de voortschrijdende individualiteit.
De kom-niet-aan-mijn-kind mentaliteit komt veel ouders, vast wel bekend voor. Ook als je van het zachtaardigste karakter bent kan de tijger in je wakker worden als je vind dat je kind in het gedrang is. En veel ouders voelen dat als hun kind, hun bloedje, word aangesproken door 'buitenstaanders'.

Zelf vind ik het meestal wel goed als mijn kind ook door een ander wordt aangesproken maar ook bij mij is de tijger weleens wakker geworden. Een ander kind aanspreken op zijn gedrag is een beetje je op glad ijs begeven. Je weet niet of de ouders van dat kind je bemoeienis op prijs stellen.
Ik zou willen dat het Afrikaanse gezegde over 'the village' wat meer ruimte kreeg maar ik vrees dat men meer en meer voor zichzelf gaan.
Opvoeden van andermans kind? Doe het met mate en fluwelen handschoentjes aan.

Klopt. Ik werk (veel) met Turkse/Marokkaanse jongeren en een van de sleutelfiguren is vader. Echter, er is ook een verschuiving naar een meer `Europese`gezinsstructuur waar te nemen waarin vaders wil niet meer echt wet is. In veel gezinnen kom je dit desondanks toch nog tegen.
In Nederlandse opvatting tellen bv. leerkrachten en hulpverleners (zoals ik) ook als opvoeders. Daarnaast vind opvoeding ook plaats via media (tv, krant, internet). We kunnen dat terugzien in de commotie die ontstond toen Geert Wilders "doe eens normaal,man"tegen Mark Rutte zei. Kan dat wel? was de hamvraag. "Ze hebben een voorbeeldfunctie."Oftewel het volk word in zekere mate door het voorbeeldgedrag van hoogwaardigheidsbekleders opgevoed.