Zijn we niet allemaal eigenlijk narcistisch?

Ja dat zijn we allemaal in meerdere of mindere mate. En zij die het het minst toegeven zijn het meest narcistisch.

Een narcist is iemand die ziekelijk idolaat is van zichzelf. Dat kun je van de meeste mensen niet zeggen. De mens is in zoverre wel egoïstisch, dat hij meestal eerst aan zichzelf denkt, maar dat is ook logisch gezien de overlevingsdrang van de mens.

Het aan onszelf denken is zelfs een opdracht vanuit het christelijke en het Joodse geloof. Heb uw naaste lief als uzelve, en God bovenal.
Wie niet van zichzelf houdt, kan niet eens van zijn naaste houden.

Als het van jezelf houden extreme vormen begint aan te nemen, is dat door vroegere psychiaters en door de Grieken benoemd als teveel, niet meer gezond, hiermee kan een mens niet meer sociaal functioneren.
De mens houdt dan meer van zichzelf dan van zijn naaste.

'n Beetje egocentrisch mag je best wel zijn, dat beschermd je tegen verkeerde invloeden.
Narcisme is weer heel wat anders...
Narcisme is een term uit de psychologie. Het is een vorm van gedrag dat wordt gekenmerkt door een obsessie met de persoon zelf (vaak het uiterlijk), egoïsme, dominantie, ambitie en gebrek aan inlevingsvermogen. Iemand die narcistisch gedrag vertoont, noemt men een narcist.

Op het eerste gezicht heeft een narcist een zeer sterk gevoel van eigenwaarde en straalt zelfvertrouwen uit. Vreemd genoeg is echter het tegendeel het geval. Narcisten hebben, meestal onderbewust, juist weinig gevoel van zelfwaarde en compenseren dit door zich als beter of belangrijker dan anderen te beschouwen. Dit wordt in het Engels wel de narcissistic paradox genoemd. Om zich te beschermen tegen kritiek heeft een narcist niet veel aandacht voor de mening of de gevoelens van anderen en zo vaak een onderontwikkeld inlevingsvermogen. Een narcistische persoonlijkheid kan zodoende een bezwaar vormen bij de uitoefening van bepaalde functies waarbij anderen dienen te worden beoordeeld.

Ja, dat is zo.

Iedereen is narcistisch, egocentrisch, iedereen denkt het eerst aan zichzelf en dan pas aan een ander. Alleen zij met een minderwaardigheidscomplex zijn minder opvallend narcistisch, zij denken wel de meest onwaardige persoon te zijn op aarde. En zij die depressief zijn, zijn ook minder opvallend narcistisch, zij denken de meest ongelukkige persoon te zijn op aarde.

Elke perceptie komt vanuit het ik, wordt eerst gezien vanuit het ik en er wordt ook altijd in eerste instantie gereageerd vanuit het ik.

"We denken toch altijd op de eerste plaats aan onszelf."

Is dat zo? Ik vind dit wel een heel pessimistisch idee. Er kwam van de week een onderzoek uit waaruit bleek dat babies van 6 maanden al het verschil zien tussen (abstract) goed en slecht.

Hieruit kun je halen dat ons gedrag meer is dan alleen datgene wat wij bewust doen, dus dat wij (in elk geval gedeeltelijk) afhankelijk zijn van onze natuur.

Mensen zijn groepsdieren, dus in onze natuur moet ook iets zitten wat het dit groepsbestaan ondersteund. Simpelweg omdat we anders geen groepdieren zouden zijn.

Met deze twee feiten : Wij vinden de groep belangrijk vinden, en dat wij al voor we kunnen spreken het verschil zien tussen dingen die goed zijn (voor de groep) en dingen die slecht zijn, kun je de volgende conclusie trekken:

Mensen doen niet enkel dingen omdat ze voor zichzelf goed doen, maar puur vanuit de menselijke natuur doen ze dingen die goed zijn voor de groep. Omdat mensen in die groep leven zijn die dingen vaak ook goed voor hunzelf, maar niet altijd.

Toen ik een portomonnee vond met 700 gulden (even geleden) erin heb ik deze naar de politie gebracht. Als ik alleen aan mijzelf gedacht zou hebben zou ik dit gehouden hebben.

Een soldaat (zeker vroeger) beschermt zijn land, en riskeert daarvoor zijn leven. Natuurlijk krijgt hij betaald, maar er is meer werk te vinden. Voor de groep is het goed dat er soldaten zijn. Voor de soldaat zelf hoeft dit niet goed te zijn.

En als laatste voorbeeld, mensen riskeren soms hun leven om iemand te redden. Bijvoorbeeld een onbekende die door het ijs is gezakt. Als het lukt is de beloning zeer gering en het risico is zeker groter dan de beloning waard is. En toch gebeurd het.

Ja natuurlijk hoop je dat iemand anders hetzelfde voor jou zou doen, maar als je alleen jezelf belangrijk vind zoals een narcist dan VERWACHT je dat andere mensen jou wel redden zonder zelf hetzelfde risico te nemen.

Min of meer. Het behoud van een soort begint bij het streven van individuen om in leven te blijven. De sterkste en gezondste overlevers zorgen voor de sterkste nakomelingen en zo wordt een soort beter.

Echter, het ontstaan van intelligentie en daarmee empathie heeft ervoor gezorgd dat we ons ook kunnen inleven in de belevingswereld van anderen. Hiermee kunnen hechte en gecompliceerde maatschappelijke structuren ontstaan die de individu overstijgen.

Nee niet iedereen is narcistisch, narcistisch is een persoonlijkheidsstoornis die wordt gekenmerkt door een overdreven gevoel van eigenwaarde.