Ik schrijf graag over wat ik meegemaakt heb. Doen veel schrijvers dit? Fictief vind ik moeilijker. Vooral om een item of verhaal te bedenken!

Zoals het vorige antwoord al meldt, maken veel schrijvers gebruik van dingen die ze zelf hebben meegemaakt.
Maar als je niet alleen voor jezelf, maar ook voor andere mensen schrijft, is het de kunst zo te schrijven dat ook andere mensen er iets aan beleven. Bijvoorbeeld omdat het mooi geschreven is, of een bijzonder verhaal. Vergelijk het met koken. Je hebt je ingredienen (sommige van jezelf, andere ergens anders vandaan) Maar je moet er zelfnog wel een lekkere taart van bakken. En als je die mooi serveert, wordt het helemaal smullen!

Schrijven dient leuk te zijn voor je . Als je begint met schrijven over dingen die je zelf hebt meegemaakt kan je leren alvast je in te leven in je hoofdpersoon ( dat ben je tenslotte zelf ) , en je in te leven in wat de lezers graag willen lezen. Spanningsbogen, karakterontwikkeling.

Er zijn schrijvers die zelf meegemaakte verhalen schrijven . Meestal wordt er wel wat uit de verbeelding toegevoegd.

Ik herinner me : "Congo " van Redmond 'O Harlon. Het verhaal is echt van hemzelf tijdens een reis door donker Afrika . In het verhaal komen steeds meer magische elementen , omdat hij de folklore en het bijgeloof van de inheemse Afrikanen gaat geloven ( en ook zien , meemaken) . Daarmee creeërt hij een episch verhaal dat non- fiction is maar toch heel fantasie rijk.

Een goed verhaal schrijven is ook heel veel research doen . Je moet je omgeving kunnen beschrijven , niet alleen vanuit je herinnering , maar ook vanuit dingen die werkelijk bestaan en die je kan beschrijven . Door je omgeving en de achtergronden te researchen kan je al zoveel meer schrijven over wat je zelf meegemaakt hebt.

Dan is er nog dat je de lezer kan confronteren van wat jij denkt dat er is gebeurt in je verhaal , en wat de andere personages denken dat er is gebeurd. Dat kunnen twee heel verschillende dingen zijn. Er ontstaat dan een spanning van : welke van de twee beleefde waarheden is "de " waarheid.

Met de ervaring als schrijver komt dan "vanzelf " een fictiever verhaal waarin je jezelf een andere werkelijkheid laat beleven. Dan ga je dingen verzinnen. Dit kan je heel goed doen na je begin als schrijver waarin je nog allemaal werkelijk meegemaakte dingen beschrijft.

Er is een groot grijs gebied tussen fictie en een eigen verhaal. Ik merk dat als ik fictie moet schrijven dat ik verschillende eigenschappen en gebeurtenissen uit mijn belevenissen in mijn verhaal stop. Zo ken ik iemand die werkloos is en vogeltjes fokt als hobby en ik ken iemand die ms heeft en in een rostoel zit. Van deze twee mensen heb ik 1 persoon gemaakt. Dit is een bekend verschijnsel in de perceptie van kunst. Zo heeft ooit iemand de vleugels van een vogel achter op de rug van een mens verzonnen, fictie maar gevormd uit waarheden.