Waarom begroeten wij elkaar met 3 zoenen op de wang en in andere landen met 2? Wie heeft dat eigenlijk bedacht?

Het schijnt uit het Zuiden overgewaaid te zijn. Niet uit Frankrijk (daar geeft men elkaar een slap handje), maar uit het rondborstige Brabant en het warmbloedige Limburg. De kus in drieën suggereert enthousiasme en intimiteit en ik vermoed dat juist het lichtelijk extravagante, het toe-maar-het-kan-niet-op-aspect, bijdraagt tot de populariteit ervan. Dezelfde reden waarom volstrekt overdreven, onhandige pauwenstaarten zich hebben weten te handhaven in de evolutie. Zo’n staart suggereert iets aan vrouwtjes-pauwen en aan rivalen. Voorlopig zijn we nog niet af van de drie-traps-zoen.

Eronderuit komen is in theorie mogelijk. Als u helemaal niet wilt kussen, loopt u gewoon met uitgestrekte hand op uw bekende af en hij/zij zal deze automatisch aannemen. Als u één kus wilt geven, dan geeft u die en begint in dezelfde beweging direct met praten. En dan geen non-descript gemompel, maar een duidelijk conversatiebegin. ‘Heb je gezien met wie Joop hier is?’ is een opening, die de aandacht van de gesprekspartner wegtrekt van de kus-routine. Het nadeel van deze een-persoons-guerrilla is dat voortdurende alertheid geboden is. Zelf heb ik die strijd allang opgegeven. Andere voer ik nog wel. Zonder veel succes. Laatst betrapte ik me zelfs op het onuitstaanbare ‘Doei’.

Het is gewoon vanzelf ontstaan en tot standaard gemaakt in Nederland... In sommige landen is het één kus en in andere twee... Je moet het maar net weten...

Ik vind één al te veel vaak...

Maar niemand heeft het bedacht, Nederlanders willen altijd meer dan andere landen... Dat zou best eens de reden kunnen zijn...

Bij betrekkelijk vreemden vind ik het al helemaal overbodig en heb ik eigenlijk geen behoefte aan, maar daar kom je hier niet zomaar onderuit. Het ergste is nog, als je niet helemaal eens ben geworden met wie welke kant eerst opgaat, botst je zo lekker tegen elkaar aan. Nee, liever even elkaar omarmen als het echt om een goeie vriend/vriendin gaat of familie.
Mijn inziens is het in gebruik geraakt om vooral je goeie bedoelingen te laten blijken, wellicht overgewaaid uit Hilversum, tenminste zo komt het op mij over, beetje overdreven gedoe.

Een halve eeuw geleden was 1 kus normaal. Toen we massaal naar Frankrijk op vakantie gingen en zagen dat ze daar elkaar twee zoenen gaven gingen wij dat ook doen; zo kon je laten zien dat je wat meer van de wereld gezien had.
Daarna dachten de dommen: meer = nieuw = beter; zodra ze dus zagen dat beneden de rivieren 3X werd gezoend namen ze dat over.
Ik ben zelf ook maar beneden de rivieren gaan wonen; nu heb ik een excuus.

Enkele buitenlandse kusgewoonten op een rijtje:

DE SITUATIE IN HET BUITENLAND

Elisabeth Bonneau 1999 (voor jongeren die in Frankrijk gaan logeren)
Moet ik alle gezinsleden voortdurend lopen kussen? Nee. Niet aanhoudend. Maar begroeting en afscheid onder kennissen, vrienden en familieleden gaan in Frankrijk met meer lichamelijk contact gepaard dan je thuis misschien gewend bent. En dat bewuste lichamelijke contact heet er 'la bise', de kus. Letterlijk vertaald een windvlaagje.(…) La bise wordt vakkundig op de wang gegeven, vluchtig en haast onmerkbaar. La bise komt ook nooit alleen. Afhankelijk van de streek geef je er twee, drie of vier. Je merkt snel hoeveel kussen in de streek van jouw gastfamilie de regel zijn. Je hoeft zelf la bise niet aan te bieden, die komt vanzelf wel op je af, maak je geen zorgen.

Jaques Gandouin, 1995
Luxembourg: Dans les relations amicales, on s'embrasse fréquemment : trois baisers sur la joue. Onder vrienden kust men elkaar heel dikwijls : drie zoenen op de wang.

Gerard van Lennep, 1988.
In België, zelfs Waals België, wordt éénmaal gezoend. Een hele opluchting voor de reiziger. In Noord Frankrijk is de vierzoen van kracht.
Françoise de Quercize, 1952
On embrasse une fois sur chaque joue, jamais trois fois : cela est un usage de la campagne. N'embrassez pas dans la rue. Men kust een keer op elke wang, nooit drie keer : dat is een gewoonte uit de provincie. Omhels elkaar niet op straat.

West Vlaanderen: drie keer. Brussel: één keer in de 'hogere kringen', drie keer daaronder.

Spanje en Italië: twee keer, beslist niet drie of vier keer.

Engeland en Ierland: één keer. In het Engels kent men de term 'social kissing' voor onze 'gezelschapskus' bij begroeting, afscheid, felicitatie etc.

Duitsland: één keer; men geeft elkaar vaker een hand.

Finland: vrijwel nooit.

Verenigde Staten: 'social kissing' kent men eigenlijk niet. De 'hug', waarbij men de ander licht tegen zich aandrukt is daar gangbaar.

Bron: kennisbank al@din

(RJ)