Enkele buitenlandse kusgewoonten op een rijtje:
DE SITUATIE IN HET BUITENLAND
Elisabeth Bonneau 1999 (voor jongeren die in Frankrijk gaan logeren)
Moet ik alle gezinsleden voortdurend lopen kussen? Nee. Niet aanhoudend. Maar begroeting en afscheid onder kennissen, vrienden en familieleden gaan in Frankrijk met meer lichamelijk contact gepaard dan je thuis misschien gewend bent. En dat bewuste lichamelijke contact heet er 'la bise', de kus. Letterlijk vertaald een windvlaagje.(…) La bise wordt vakkundig op de wang gegeven, vluchtig en haast onmerkbaar. La bise komt ook nooit alleen. Afhankelijk van de streek geef je er twee, drie of vier. Je merkt snel hoeveel kussen in de streek van jouw gastfamilie de regel zijn. Je hoeft zelf la bise niet aan te bieden, die komt vanzelf wel op je af, maak je geen zorgen.
Jaques Gandouin, 1995
Luxembourg: Dans les relations amicales, on s'embrasse fréquemment : trois baisers sur la joue. Onder vrienden kust men elkaar heel dikwijls : drie zoenen op de wang.
Gerard van Lennep, 1988.
In België, zelfs Waals België, wordt éénmaal gezoend. Een hele opluchting voor de reiziger. In Noord Frankrijk is de vierzoen van kracht.
Françoise de Quercize, 1952
On embrasse une fois sur chaque joue, jamais trois fois : cela est un usage de la campagne. N'embrassez pas dans la rue. Men kust een keer op elke wang, nooit drie keer : dat is een gewoonte uit de provincie. Omhels elkaar niet op straat.
West Vlaanderen: drie keer. Brussel: één keer in de 'hogere kringen', drie keer daaronder.
Spanje en Italië: twee keer, beslist niet drie of vier keer.
Engeland en Ierland: één keer. In het Engels kent men de term 'social kissing' voor onze 'gezelschapskus' bij begroeting, afscheid, felicitatie etc.
Duitsland: één keer; men geeft elkaar vaker een hand.
Finland: vrijwel nooit.
Verenigde Staten: 'social kissing' kent men eigenlijk niet. De 'hug', waarbij men de ander licht tegen zich aandrukt is daar gangbaar.
Bron: kennisbank al@din
(RJ)