Heefteen moeder een betere band met haar kind, dan de vader heeft?

dat zal per kind/ouder verschillen. Ik denk dat het wel zo was, omdat "vroeger"het kind toch veel meer contact had met de moeder, die hele dagen thuis was, en n vader die 6 dagen in de week werkte. Later is dat 5 dagen geworden, maar het kind zag de moeder toch nog steeds vaker.

Een "betere" band is moeilijk te zeggen. Dat hangt van heel veel factoren af. Dat de band "anders" is, kan ik me heel goed voorstellen! Als man heb je nu eenmaal niet negen maanden je kind meegedragen.

Een moeder heeft ook door het geven van borstvoeding lichamelijk contact met haar kind en daarnaast krijgt zij meer zwangerschapsverlof dan een vader, waardoor zij makkelijker een band kan opbouwen. Echter kan het ondanks deze bevorderlijke factoren toch zo zijn dan een kind een sterkere band met de vader ervaart.

Uit de litteratuur is bekend dat het voorkomt dat een moeder totaal geen moedergevoel heeft.
Gelukkig maar dat de natuur erin heeft voorzien dat moeders dat meestal wel hebben, zodat er een band kan ontstaan, als ""vanzelf"". Vaders moeten even iets meer moeite doen, als ""nesthoeder"". De kwaliteit van de band met het kind kan even sterk zijn, of zelfs sterker worden.
Er zijn ""vaderende vaders"" en aan de andere kant zijn er mannen die dat totaal niet in zich hebben.

De vraag is de oude vraag: cultuur of natuur?

Over het algemeen wel vind ik maar niet altijd natuurlijk er zijn genoeg moeders die na de geboorte wegrennen en nooit meer terug komen helaas en ik denk ook dat het licht aan wie het er meeste thuis is en of hoe het kind is (heeft hij/zij meer gemeen met de vader of de moeder)

Nee,hoor,dat is echt niet zo.
Ik heb zelf een grotere band met mijn vader.
Zelfs mijn moeder komt daar niet tussen.
Ik lijk qua karakter(en ook uiterlijk) als 2 druppels water op mijn vader.
Ik ben echt zijn kind.
De band tussen mij en mijn vader is altijd hechter geweest dan met mijn moeder.
En dat komt echt van 2 kanten.
Die band die veel meiden met hun moeder hebben,heb ik juist met mijn vader.
Ik praat en praatte met hem over mijn problemen,veel minder met mijn moeder.
Mijn vader merkt,ziet en voelt dat ook en reageert daar ook op.
Mijn moeder niet.
Ik ben haar kind,en soms denk ik dat dat dan ook echt de enige reden is dat ze er (soms) voor me is.
Ze vindt mij moeilijk en lastig,mijn vader reageert rustig,beheerst en bezorgd en komt dan( uit zichzelf) met me praten als hij voelt dat ik dat nodig heb.
Mijn moeder doet dat niet.
Heeft mijn wel eens genegeerd als ze geen zin had te praten.
Ik heb zelf het dezelfde gevoel voor humor als mijn vader.
Mijn moeder zegt dat ze dat niet begrijpt en snapt niet dat wij zo'n band hebben.
Dus misschien beantwoord dit je vraag wel een beetje.
Dat een moeder een kind draagt betekend zeker geen ( goede) band en onvoorwaardelijke liefde.
Er zijn trouwens ook moeders die hun kinderen in de steek laten of niets van ze aantrekken.
Ik denk dat' moederliefde' soms overdreven wordt en dat er veel fantastische vaders zijn die een veel betere band met hun kind hebben.

Dat is bij ieder gezin verschillend, maar het wordt inderdaad vaak gezegd omdat de moeder de zorgende taak heeft. Dit komt dan vooral van vroeger, dat de mannen altijd weg waren en de vrouwen thuis voor de kinderen zorgden. Tegenwoordig is het anders, dan wordt het ook wel eens gewisseld of gecombineerd. Maar dat de moeder het kind 9 maanden heeft gedragen staat er totaal los van.

beter zegt men vaak maar het moet zijn een andere band.

per ouder zal dit verschillen en ook per kind.
de band van een moeder met haar kind is anders dan een vader deze heeft over het algemeen.

beiden zijn belangrijk, dus je kan niet spreken van beter, slechter, belangrijker etc.

uit onderzoek is gebleken dat moeders een sterkte gevoelsmatige band hebben met hun kind vanaf het moment dat het geboren is. dit is van nature de persoon die zorg moet dragen voor het kind (zogen, voeden etc) terwijl de vader voor het gezin zorgde (jagen)

waar het onderzoek terug is te lezen kan ik zo niet meer vinden helaas :-/

vaak hoor je van vaders dat het even duurt voor ze een band hebben met het kind. meestal is dit als het ouder is en begint te reageren. dit zegt natuurlijk niets over het 'houden van' bijvoorbeeld.

de band van een moeder kan voor een kind ook verstikkend zijn. bv als een moeder zo overbezorgd is (straks val het uit de boom, straks ontmoet het de verkeerde mensen) moeders vinden het vaker moeilijk om een kind los te laten dan een vader.
voor de ontwikkeling van een kind is het natuurlijk niet goed als een moeder TE beschermend is naar een kind (het kan onzeker worden en moet ook leren van fouten wil het zich optimaal kunnen ontwikkelen)

dus beter..... nee, mij hoor je dat niet zeggen, het zal als intenser ervaren worden want je hebt al een band opgebouwd met je kind tijdens zwangerschap.

maar ook hormonen doen een enorme bijdrage. moeders met een adoptiekind (ken er verschillende) zijn net zo gek met het kind wat een andere moeder heeft gedragen dan met hun eigen kind.
moedergevoelens zijn moedergevoelens (als het goed is)

maar er zijn ook moeders die hun kinderen misbruiken, mishandelen, verwaarlozen en zelfs vermoorden. (ook zo'n 'moeder' heb ik gekend in in levende lijve gezien en in mijn nabijheid moeten verdragen....via school van mijn kinderen waar het betreffende broertje een klasgenootje van mijn jongste was.....een walgelijk wezen was die 'moeder'!!)

Als er borstvoeding gegeven wordt heeft de moeder een betere band met haar kind. Dat kan niet anders. Er ontstaat een sterkere hechting vanwege hormonen die zowel bij de baby als bij de moeder die borstvoeding geeft vrijkomen.

Maar de vader kan op een andere manier een band opbouwen met de baby, door hem/haar te verschonen, te baden, te troosten en door er mee te lachen en te spelen.

Na de borstvoeding denk ik niet dat er nog sprake kan zijn van een 'betere' band van de moeder met haar kind. Vader en moeder hebben gewoon een 'andere' band met hun kind en soms is de band bij de vader zelfs hechter, al laat hij dat vaak niet merken.

In het begin in elk geval wel.

De interactie tussen beiden met hun kind is in de eerste jaren veel hetzelfde. Zij kijken allebei met veel aandacht naar hun kind, zij kijken het aan en proberen de aandacht te krijgen als het nog een baby is. ook verwachten ze allbei respons van hun kind. Toch hebben moeders een voorsprong. Zij zien bijv eerder unieke eigenschappen van hun kind en hun band is hechter. Dit komt omdat moeder meer met haar kind interacteert, vooral door de zorg en gezinstaken. De interactie tusen vader en (klein) kind vindt meer plaats door spel en sociale activiteiten. Vaders zijn meer direct, vragen meer -w- vragen (wie, wat, waarom,waar)zij vragen meer naar verklaringen. Een complexere communicatie dan met moeder.

Moeder is langer bezig met haar kind.
Niet alleen in de 9 maanden zwangerschap, waarin je als moeder al een speciale band krijgt door de natuur die dit regelt, maar ook als baby en peuter.
In deze tijd is het namelijk de moeder die in zorgactiviteiten gemiddeld 85 min. per dag besteedt aan voeden, 55 min. aan verschonen en 140 min. aan het spelen. Vaders brengen in verhouding meer tijd door met spelactiviteiten. Zij brengen door met voeden ( zodra moeder het kind niet zoogt of afkolft) 15 min. met verschonen 9 min. en met spelen 72 min. per dag door.

Doordat vrouwen steeds meer gaan werken, brengen vaders tegenwoordig meer tijd door met hun kind. Ze zijn namelijk wel allebei in staat om voor hun kind te zorgen.
Moeder zal meer aandacht besteden aan sociaal-culturele aspecten en vader meer aan spelactiviteiten.
Een kind zal zich het meest hechten aan de persoon die als stabiel persoon altijd in hun omgeving is. Indien de vader erg betrokken is bij de opvoeding, veel geduld heeft en de intensiteit bij het spel groot is, zal de band met vader-zoon erg groot zijn. Bij dochters is het afhankelijk van de mate van begrip voor het welzijn van het kind.

Over het algemeen is de band moeder-zoon en de band vader-dochter over het algemeen genomen het grootst als het kind wat ouder is.
Uitzonderingen zijn er natuurlijk altijd!

Dat hangt van de moeder zelf, de vader, het kind en de LEEFTIJD van het kind af.

Veel kinderen hebben een papaperiode,
gaat de moeder daar verstandig mee om, dan blijft de band tussen de moeder en kind goed.

Sommige moeders worden dan jaloers, mogelijk door onzekerheid, omdat kinderen ineens andere affecties kunnen krijgen.

Moeders die van hun kind en man houden, zullen ook dit een mooie tijd vinden, het gezeur wat sommige kinderen doen is dan een poosje op papa gericht.

Sommige vrouwen ervaren dat juist als even wat meer rust en tijd voor haarzelf.

Dit zijn echter hele gegeneraliseerde beelden, vandaar ook dat ik benoemde dat individuele verschillen een veranderde beleving kunnen veroorzaken.

De grootste fout die opvoeders in deze periode kunnen maken is competitief gedrag naar de andere opvoeder vertonen.

Het kind raakt dan in de war en dan krijg je allerhande problemen die eerst niet bestonden/zichtbaar waren.

Ik kende een stel (redelijk) kersverse ouders.

Die aten een broodje kroket en de peuter zat in de buggy ernaast.

De moeder dacht eraan het kind een stukje van haar brood te geven, de vader smikkelde lekker zijn broodje op en op haar verontwaardigde vraag: had jij nou niet een klein stukje kunnen afstaan zei hij doodleuk: geen moment aan gedacht.


Aan dat soort dingen denken meer moeders vanzelf dan vaders. In de ogen van die moeders is dat omdat ze misschien een betere band hebben.

Maar mogelijk ziet de vader de band wel als iets heel anders (want hij laat zijn kind ook echt niet verhongeren).



PS ik zou ook die moeder kunnen zijn

Volgens mij wisselt dat in de loop van de jaren. Ik was jàren een papa'skindje, daarna jàren een mama's lievelingske en nu ben ik weer papa's dochter.

Als je merkt dat iemand meer getrokken is naar de andere ouder moet je daar niks negatief achter zoeken.
Wees blij als je merkt dat ze't goed met elkaar vinden.

Geen zorgen om maken vind ik.

Niet per definitie.

Als voorbeeld wil ik mijn eigen situatie aanhalen: ik ben een alleenstaande moeder en heb dus in mijn eentje de zorgtaak over mijn kinderen.
De kinderen hebben met mij wel een andere band, ik ben immers, hoe noem je dat netjes, de hoofdopvoeder.
Toch vind ik niet dat ze met mij een betere band hebben dan met hun vader, hetgeen je misschien wel zou kunnen verwachten omdat ik nu eenmaal meer in beeld ben.
Wat dat betreft ervaar ik dit als volkomen gelijkwaardig.
De band is anders, maar niet beter.