Wat gaat er om in het hoofd van een fan?

Ik vind het al te ver gaan als je een handtekening van die persoon hebben wil.

Ik begrijp het zeer zeker ook niet. Ik ben ook fan van een bepaalde zanger. Ik zou hem wel eens willen ontmoeten, maar weet niet wat ik dan tegen hem zou zeggen en doe daar verder ook geen moeite voor. Ik ga wel naar zoveel mogelijk concerten, maar that's it....
Ik denk dat mensen al vrij snel te ver gaan.

Aan de andere kant heb je ook "sterren" die er op g**len om belaagt te worden.....

Het gaat eigenlijk te ver wanneer je denkt dat deze persoon bereikbaar is, of kan worden. In je hoofd fantaseren hoe het zou zijn om bijvoorbeeld een relatie te hebben met diegene. Gillend en huilend bij een concert staan, daar begrijp ik ook helemaal niets van.

Vaak zet de fan het idool op een torenhoog voetstuk, terwijl het maar gewoon een mens is met net als jij en ik, leuke en minder leuke kanten en eigenschappen. Het is een vorm van blindheid die heel ver kan gaan en soms inderdaad té ver gaat. Denk aan de stalker van Agnetha Fältskog, griezelig gewoon...

Fan zijn van een idool, lid zijn van de fanclub, posters van het idool aan de muur, een handtekening hebben van het idool.
Allemaal gedrag dat prima hoort bij....kinderen van een jaar of 10 tot een jaar of 16.

Daarna zou het als het goed is toch over moeten zijn.

Want dan wordt je groter, en ga je beseffen dat ook het idool af en toe moet poepen, wel eens een puist uitknijpt en een chagerijnig rothumeur kan hebben.

Ik word er altijd een beetje triest van: mensen, dik in de veertig, met bv Jan Smit t-shirts aan en dan na een concert proberen een praatje met 'm te maken.
Dan denk ik: heb je je puberteit gemist, en wat is er fout gegaan?
Nee, dan klopt er toch iets niet.