Wanneer is voor jou de maat echt vol?

Als ie overloopt.

Bij de welbekende laatste druppel, maar dat gebeurt bij mij echt niet zo snel.

Pas geleden had ik voor mijn ouders een nieuwe spaarrekening geregeld. Er ging al vantevoren van alles mis: ineens hadden we zonder berichtgeving geen persoonlijke accountmanager meer, we werden niet teruggebeld, ik zou gemachtigd worden op een rekening maar dat lukte niet (oude formulieren). En toen duurde het openen van de spaarrekening door schuld van de bank langer dan gepland en we liepen hierdoor behoorlijk wat rente mis. En dat kon niet rechtgezet worden door een paar telefoontjes. er kon wel een nieuwe rekening geopend worden, maar naar de rente (bijna EUR 300) kon ik fluiten. Het erge was, ik kon volgens de callagents absoluut niet doorverbonden worden met de adviseur die dat in eerste instantie geregeld had. Ik werd van afdeling naar afdeling KOUD doorverbonden waardoor ik steeds opnieuw mijn verhaal moest doen. Ik zou terug gebeld worden, maar dat duurde en duurde maar. Na een paar uur heb ik weer het algemene nummer gebeld, weer mijn verhaal gedaan en geeist dat ik nu direct doorverbonden zou worden. En, als dat niet gebeurde, ik direct het geld van de rekening van mijn ouders op een andere bank zou zetten. In deze gevallen scherm ik ermee dat ik jarenlang bij een bank heb gewerkt en ik weet hoe een callcenter werkt.
En toen kon het ineens wel. En was het binnen tien minuten helemaal goed geregeld. Mijn ouders hebben hun geld gekregen en welgemeende excuses.
In dit geval was bij mij de maat vol omdat men zich verschool achter de bureaucratie en de veranderingen binnen het bedrijf (samenvoeging van 2 banken en 2 systemen), maar niemand zich bereid voelde mee te denken aan een oplossing. Fouten maken mag, maar help het mee op te lossen.

Bij mij is de maat vol, als je met iemand afspraken heb over taakverdelingen bijv., en ik hou me wél aan de afspraak, de ander niet en nog commentaar toe. Dan barst ik, daar is normaal veel voor nodig, maar dan lukt het wel ;)

Als ik heel veel energie steek om een moeilijk verhaal uit te leggen en ze snappen het dan nog niet en nemen ook niet de moeite het verder nog te volgen,dan is voor mij de maat vol en stop ik er mee.
Maar wordt ik ten onrechte ergens van beschuldigd, dan ga ik door tot het gaatje.

Als ouders heb je dat soort situaties geregeld. De meeste zijn te voorkomen door altijd duidelijk te zijn en je dreigementen ook rustig uit te voeren.

Maar sommigen zijn lastiger.

Mijn zoon dreigde een tijd lang met weglopen. Dat is wekenlang doorgegaan. Wat we ook deden het hielp niet.

En toen was de maat vol.....
en heb ik hem buiten de deur gezet:
jij wil weglopen... ga maar...

Na wat lijmpogingen door broer/zus zette hij het echt op een lopen ook nog (chips nog an toe!) dus met de fiets er achter aan ;)

Ik kreeg later van iedereen te horen dat dit echt heel fout was.

Hij heeft er nooit meer meegedreigd. En toen zn broertje laatst in eens wegliep (voor dat ik het goed en wel doorhad) was hij enorm bezorgd.

Zelden . Of misschien wel nooit. Mensen die niet echt belangrijk voor me zijn, maken mij niet veel warmer dan lauw, en van wél belangrijke mensen wil ik graag alles horen en begrijpen wat ze me willen toevertrouwen.
Maar dit is dan op het persoonlijke vlak. In mijn werk (dienstverlening) kunnen mensen me wel eens stevig tegen de haren inwrijven, maar ik denk dan altijd maar : ze lullen tegen m'n pakje, niet tegen mij, want ze kennen mij niet. Professioneel noemen ze dat.......kollega's onder elkaar fantaseren wel eens over de laatste werkdag voor je iets anders gaat doen, of met pensioen - om dan iedereen eens in z'n gezicht te kunnen zeggen : goh - dat heb ik nou nog nooit eerder gehoord, of get a life of als dat uw probleem is, meneer, dan hoop ik dat u nooit echt in de problemen komt.......Relativeren doet altijd wonderen, vind ik. Én een gezonde portie gevoel voor humor - ik heb een nogal levendige fantasie, en dan is iets al gauw dermate absurd, dat ik de grootste moeite heb mijn gezicht in de plooi te houden........

kindermishandeling, dierenmishandeling, onrecht op alle fronten,

als iemand iets zegt wat niet waar is.
liegen vind ik heel erg.


buiten alle ander genoemde zaken.
zie boven vermeld. daar heb ik er ook een boel van die kloppen bij mij.

wanneer ik de waarheid spreek en ik word niet geloofd

nu

Op het moment dat iemand mijn grens bereikt. En dit zijn er tot op heden maar een paar geweest. Dan zijn ze er absoluut niet blij mee...

Ik waarschuw niet wanneer iemand te ver gaat...

Maar een oud collega'tje van mij heeft dat ooit mogen ervaren en wist mij achteraf te vertellen dat ze het aan mijn ogen kon zien dat ze de grens bereikte...

Mocht er ondanks dat toch iemand te ver zijn gegaan. En er is er eentje die ik na jaren weer heb gelocaliseerd. "Dankzij het World Wide Web." Die mag dan heel lang over zijn/haar schouder kijken. Want ik haal mijn gelijk vroeg, of laat...

"Want als ik genaaid word wil ik er ook bij zoenen!"

Ik laat me niet intimideren, mijn hart staat op de opneemstand en die laat mij vele keren per seconde voelen... En als er een nee komt, dan neem ik gepaste maatregelen, maar als er een ja komt dan neem ik ook gepaste maatregelen...

Maar er is geen emmer die volloopt, dus ook geen druppel... Het is een druppelhouder en één druppel kan al teveel zijn... Maar meestal stroomt die druppel netjes door, mijn emmer is zo lek als een mandje...