kopt het dat de Engelse vrouwen na de eerste wereldoorlog stemrecht kregen vanwege hun bijdrage aan de oorlog?

In Groot-Brittannië sloten de suffragettes, zoals daar de strijdsters voor vrouwenkiesrecht werden genoemd, een stilzwijgend akkoord met de regering, zoals al eerder in deze serie gememoreerd. Vrouwen gingen de fabrieken in, bestuurden bussen en trams en hielden zo de samenleving draaiende. En ze zorgden ervoor dat de lads op het continent voldoende munitie hadden: ze produceerden massaal granaten. In ruil kregen de feministen de belofte dat er direct na de oorlog algemeen kiesrecht voor vrouwen zou worden ingevoerd.

Dat was een opvallende paradox en een moeilijk te verkopen verhaal: aan de ene kant beweren dat vrouwen vredelievender zijn dan mannen - als ze kiesrecht zouden hebben, zou de wereld er een stuk beter uitzien - en aan de andere kant de oorlogseconomie helpen en zelfs gaan werken in de wapenindustrie met het doel kiesrecht te krijgen. Het leidde tot felle debatten binnen en buiten de vrouwenbeweging.

Het Britse kabinet hield woord: in december 1918 al mochten vrouwen naar de stembus om een nieuw Lagerhuis te kiezen. Ze moesten wel dertig jaar of ouder zijn, terwijl mannen al vanaf hun 21ste stemrecht hadden. Dat verschil werd pas tien jaar later weggewerkt. In België mochten vrouwen vanaf 1921 stemmen bij de gemeenteraadsverkiezingen, weduwen van gesneuvelde soldaten - grootoorlogsweduwen - mochten ook bij parlementsverkiezingen hun stem uitbrengen.