Waarom word de opositie in Libië wel gesteund door het westen en in Iran laat men de opositie aan zijn lot over?

Dat is niet alleen door het Westen, ook door de Arabische Liga.
En het komt door de militaire operatie die Ghadaffi uitvoert, bombardementen en met zwaar militair materieel hele steden aanvallen. Dat is een stap te ver voor de rest van de wereld.

De misdaden tegen de bevolking zijn in genoemde landen misschien niet helemaal vergelijkbaar, maar in Iran zijn meer doden onder de bevolking gevallen ten gevolge van het regime en worden meer mensen ten onrechte gevangen genomen en gemarteld dan in Libie.
Waarom het westen de bevolking in Iran niet helpt is misschien als volgt de verklaren.
*Iran is een groot land en is een redelijke militaire macht waarmee je rekening dient te houden. Libie heeft verouderd en veel minder wapentuig.
*Logistiek gezien is het makkelijk Libie te bevechten. Rond de Middellandse Zee stikt het van het oorlogstuig van het westen.
*Het westen is veel meer afhankelijk van de Iraanse olie dan van de olie uit Libie.
*Amerika heeft zijn handen vol aan Irak en Afghanistan en de hulp van Amerika is een voorwaarde om Iran aan te vallen. Het handjevol Europese landen kan geen vuist maken in Iran.
*Het gros van de Arabische landen zal het niet leuk vinden als het westen iets tegen Iran onderneemt. Dat ligt gevoelig, daar een aantal Arabische landen militair afhankelijk is van Iran.

Je ziet dat het in dit soort situaties altijd om geld en macht gaat en niet om mensenlevens.

In het algemeen gesproken is de ene oppositie de andere niet. Ik bedoel dat men eerst het programma moet kennen van die oppositie en daaruit besluit of je je kunt vinden in hun ideeën. Vervolgens kan je partij kiezen want daar komt het op neer. Niet?

Vorig jaar oktober protesteerden de Fransen tegen de verhoging van de pensioengerechtigde leeftijd. Stakers blokkeerden toen een aantal belangrijke brandstofdepots. Binnen een week was de nood zo hoog gestegen dat duizenden tankstations zonder benzine zaten. President Sarkozy eiste dat de stakers de blokkades ophieven. En zo geschiedde: de acties liepen dood.

Nu dreigt er opnieuw een langdurige blokkade van brandstoftoevoer, maar wat verder stroomopwaarts in Libië. De olie-export van Libië ligt compleet stil.


Meer dan driekwart van de Libische olie, ongeveer 1 miljoen vaten per dag, is bestemd voor de Europese markt. Het is dan ook begrijpelijk dat Europa heel snel de normale gang van zaken wil herstellen. Een langslepende burgeroorlog in Libië kan de Europese economie ernstig schaden. Europa kan niet maandenlang met 1 miljoen vaten olie minder toe. De snelle besluitvorming in de Veiligheidsraad is heel begrijpelijk.

Saoedi-Arabië heeft de productie wel wat opgeschroefd, maar die zware Saoedische olie moet van verder komen en we kunnen er minder benzine en kerosine uithalen. We hebben er niet zoveel aan.

‘We’ hebben ervoor gekozen om de opstandelingen een handje te helpen om Khadaffi te verjagen. Daarmee hoopt Europa op de sympathie van de ‘toekomstige machthebbers’ in Libië. Als wij hen helpen in de burgeroorlog, dan zullen zij straks zo snel mogelijk de toevoer van de lichte zoete Libische olie aan Europa herstellen.


In de uitgebreide berichtgeving over de ontwikkelingen in Libië ontbreekt het woord olie. De deskundigen van Clingendael gaan helemaal los over Libië (lees deze analyse van Sarah Wolff). De ministers Hillen en Rosenthal formuleren prachtige volzinnen zonder het O-woord, zoals ze door Jeroen van der Veer en Jaap de Hoop Scheffer ingefluisterd is.
In Bahrein, Jemen en Syrië komt de bevolking ook in opstand tegen de dictatoriale regimes. Maar die zullen we niet helpen. Ze exporteren geen olie naar Europa, dus ze zoeken het zelf maar uit.


Libië kan nog zeker 15 jaar lang 1 miljoen vaten per dag aan Europa leveren. Daar stropen we de mouwen wel even voor op.