Wat is een mooi, kort verhaal over de dood?

t was over en uit.
iedereen met goede voornemens waren te laat.
stel niets te lang uit.
tot ziens......... mischien?

De dood is rechtvaardig en democratisch.
Het ergste wat een mens zou kunnen overkomen is, dat hij een eeuwig leven zou hebben. Maar 100 is ook al erg genoeg.

Op het graf van J.C. Bloem staat het volgende:
Voorbij, voorbij, o en voorgoed voorbij

Het grafschrift van Adriaan Roland Holst:
Wat was is geweest

Een heel bekend grafschrift is dat van de achttiende-eeuwse dichter Hubert Kornelisz. Poot:

Hier ligt Poot,
hij is dood

Dood... hij is er niet meer.

Dit gedicht van Toon Hermans vind ik
prachtig:

Sterven doe je niet ineens,
Maar af en toe een beetje
En al die beetjes die je stierf,
't is vreemd, maar die vergeet je
Het is je dikwijls zelf ontgaan,
Je zegt:" ik ben wat moe".
Maar op een keer ben je aan je
Laatste beetje toe.

Toegevoegd na 23 minuten:
of deze van Acda en de Munnik uit:

"Het regent zonnestralen"

Herman in de zon op het terras
Leest in 't AD dat 'ie niet meer in leven was
Zijn auto was volledig afgebrand
En die man die hem gekocht had,
Stond onder zijn naam in de krant


...of deze mop uit mijn familie:

Gert gaat naar zijn broer Kees
en zegt tegen hem:
Ik heb goed nieuws en slecht nieuws.
Het slechte is: Onze Willem is vandaag overleden
Het goede is: Je mag zijn schoenen overnemen

Een man liep over straat en dacht na over zijn leven.
Niets bereikt dacht hij.. maar ik heb nog wel even.
Nu ga ik leven en genieten van mijn bestaan.
Hij had het mis hij stak in gedachte verzonken over en daar kwam net lijn 13 aan....

(Als iemand de bron weet, zeg het, ik weet het echt niet meer!)

Te koop:

Babyschoenen

Nooit gedragen.

ik zit hier aan de rand van mijn opa's bed.
mijn opa ligt hier en hij ziet wit.
geen ademhaling of hartslag is meer te zien of te voelen.
snel breekt het afscheid.
met tranen in me ogen breng ik hem mijn laatste groet.
tot weerziens lieve opa

Ik heb hier een gedicht dat ik zelf erg mooi vind en al enkele malen gegeven heb aan vrienden die een dierbare verloren hebben. Het is een gedicht wat origineel in 1989 gevonden werd bij het lichaam van een door een geexplodeerde mijn gedode soldaat bij Londonderry. De naam van de auteur is onbekend.

"Do not stand at my grave and weep
I am not there.
I do not sleep.
I am a thousand winds that blow
I am the diamond glints on snow.
I am the sunlight on ripened grain
I am the gentle autumn rain.
When you awaken in the morning's hush,
I am the swift uplifting rush
Of quiet birds in circled flight.
I am the soft stars that shine at night.
Do not stand at my grave and cry,
I am not there;
I did not die."

Het allermooiste verhaal vind ik het gedicht van de tuinman en de dood van P.N. van Eyck.

De tuinman en de dood

Een Perzisch Edelman:

Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik,
Mijn woning in: "Heer, Heer, één ogenblik!

Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot,
Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.

Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant,
Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.

Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan,
Voor de avond nog bereik ik Ispahaan!" -

Van middag (lang reeds was hij heengespoed)
Heb ik in 't cederpark de Dood ontmoet.

"Waarom," zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt,
"Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?"

Glimlachend antwoordt hij: "Geen dreiging was 't,
Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,

Toen 'k 's morgens hier nog stil aan 't werk zag staan,
Die 'k 's avonds halen moest in Ispahaan."

En hier rust hij verder.

Dit vind een heiden als ik wel mooi.

De kern van alle dingen
is stil en eindeloos.
Alleen de dingen zingen
Ons lied is kort en broos.


En donker zingt mijn bloed
van heimwee zwaar doorwogen.
Ik zeil langs regenbogen
Gods stilte tegemoet.


Felix Timmermans

een banaan zal vergaan
net als mensen die op de aarde staan