'Één' schrijf je met accent aigu de de e's maar bij bijvoorbeeld honderd-en-een niet zo ook bij duizend-en-een et cetera. Waarom niet?

Dat doe je alleen bij een benadrukking... Dat is één reden om een met die tekens te schrijven...

Bij één en een kan verwarring ontstaan. 'Eén' is die specifieke ene. 'Een' kan willekeurig zijn.
Die verwarring is er bij honderd-en-een of duizend-en-een niet. Het is hierbij zonder meer duidelijk dat het om telwoorden gaat.

"Een" kan een telwoord en een lidwoord zijn. Het accent aigu wordt dan gebruikt om te disambigueren. Maar honderd-en-een kun je niet verkeerd lezen, dus daar is dat niet nodig.

Omdat honderd-en-een per definitie 101 is, terwijl een en één twee heel verschillende woorden zijn.

De accent aigu voor het woord één, wordt alleen maar gebruikt wanneer het verschil tussen het lidwoord een en het telwoord één niet helemaal duidelijk is. In alle andere gevallen wordt het accent weggelaten.

Bijvoorbeeld in de zin: "Er is er maar een van wie ik echt hou" horen ook geen accenten op de e, omdat, wanneer je de zin leest, het meteen duidelijk is dat het om het woord één gaat en niet om het lidwoord.