Hoe realistisch zijn de prijsindicaties in Kunst en Kitsch?

De deskundigen zeggen altijd: 'Als u dit nu zou moeten kopen, zou u zo'n ... euro kwijt zijn.'
Het gaat dus blijkbaar om de winkelwaarde, die natuurlijk hoger ligt dan wat een handelaar ervoor zal willen betalen. Hoe zich dat verhoudt tot de te verzekeren waarde zou ik niet durven zeggen.

Bij zaken als kunst gaat het vrijwel altijd om emotie. Het is wat de aanschouwer 'ziet' en 'voelt' bij het stuk dat hij bekijkt en ervaart. Dat is ook wat de waarde bepaalt tot op zekere hoogte.
Er zijn kunststukken van 'onschatbare' waarde die bestaan uit niets meer dan wat papier en een paar likken verf maar desondanks miljoenen waard zijn omdat een beroemde schilder dat gemaakt zou hebben.
Of klokken uit een bepaalde periode waarbij men 'íets' voelt of aan toeschrijft waardoor zulke objecten extreem gewaardeerd worden.

Aan de andere kant zet men kunstwerken weg als waardeloos, terwijl er door de maker uren en uren liefdevolle arbeid aan is gespendeerd en het resultaat er zeker mag zijn. Toch waardeert de taxateur dat dan als een 'prul' met weinig waarde, behalve dan de materiaalkosten! En waarom? De maker is wellicht een onbekend persoon en daarom niet interessant.
Het is allemaal zeer subjectief, commercieel en niet realistisch.

Bij Kunst & Kitsch zitten taxateurs die, in hun vakgebied, puur kijken en speuren naar voorwerpen die in hun branche een eventuele waarde vertegenwoordigen.
Met hun taxaties houden ze terdege rekening met het feit dat de bezitter er eventueel van af wil, het liefst dan aan hen.
De gegeven getaxeerde waarden zijn derhalve bewust 'interessant hoog' voor de bezitter maar nog altijd 'interessant' laag genoeg voor de taxateur om er een hele leuke winst op te kunnen maken.
Deze werkwijze valt vooral op bij zaken als sieraden en gebruiksvoorwerpen gemaakt uit edelmetalen als zuiver goud, zilver en diamanten... de getaxeerde waarde overschrijdt dan vrijwel nooit of evenaart ten hoogste het karaatgewicht van het materiaal waaruit het gemaakt is.

De soms genoemde 'verzekerde waarde' gaat uit van het feit dat het voorwerp uniek is en niet (meer) te vervangen is als het verloren gaat. "De Nachtwacht" van Rembrandt van Rhijn is bijvoorbeeld zoiets. Er is maar 1 origineel exemplaar en als dat verloren gaat dan komt dat ook nooit meer terug. Net als de werken van Van Gogh... Het zijn emotioneel hoog gewaardeerde werken en die worden verzekerd tegen een dito 'emotionele' hoge premie!
Zo verdiend iedereen dik aan wat men Kunst noemt, maar in feite emotie heet.

Vermogende mensen zijn bereid astronomische bedragen neer te tellen voor voorwerpen die, qua materiaal, een kostprijs hebben van enkele euro's. Maar enkel het feit dat er een beroemde naam achter zit of ... vul maar in, zorgen voor een levendige markt van K & K.

Helemaal niet realistisch. Men zegt maar wat om de mensen een gelukzalig gevoel te geven. Wellicht is het niet ondenkbaar, dat men personen op kosten heeft gejaagd in de veronderstelling een absoluut topstuk in bezit te hebben.
Maar probeer nu maar eens die ene gek te vinden die de prijs betaalt die K&K veronderstelde. Het is net als bij voetballers. Je koopt er een van 100 miljoen en veertien dagen later ligt ie in het gips. Waardeloos voor de rest van het seizoen en misschien nog erger.