Is het een typische eigenschap van mannen of gewoon "mens" eigen om iets pas te accepteren als het "bewezen" is?

Waarschijnlijk is dat mens eigen. Want de stelling dat vrouwen wel alles accepteren zonder bewijs en mannen niet kun je moeilijk hard maken.

Ligt dat niet aan het opleidingsniveau? Mensen die wetenschappelijk ingesteld zijn nemen iets eerder aan als hun het even zelf na kunnen zoeken of meer info over het onderwerp kunnen krijgen. Als je elkaar kent en vertrouwd zal dit minder zijn.

Volgens mij, (ik ga van mezelf te werk) hoeft niet alles eerst bewezen te worden, als het logisch uitgelegd wordt neem ik het vaak al voor waarheid aan.
En ik denk, met mij, velen.

Nee hoor, er zijn miljoenen mannen die God of Allah accepteren zonder dat er een bewijs is.

Was het maar waar. Echter het verschild van persoon tot persoon maar ook van onderwerp tot onderwerp. Als we praten over de mogelijkheid van buitenaards leven willen verreweg de meeste mensen toch eerst de bewijzen zien.

Als we praten over een oude vieze man die zich aan een meisje heeft vergrepen nemen verreweg de meeste mensen het verhaal voetstoots aan zonder vragen te stellen. Zelfs het "oude vieze" wat nergens op slaat wordt ineens vanzelfsprekend.

In beide gevallen maakt het man of vrouw zijn niets uit. Een feit is dat we geneigd zijn aan te nemen wat we willen geloven. Soms uit angst maar meestal uit pure sensatiezucht.

De vele roddelbladen waarvan wel bekend is dat ze komplete verhalen uit hun duim zuigen zijn er een mooi bewijs van. En daarmee kom ik dan weer bij het begin van deze vraag.

Ik denk niet dat dat een geslachtsgebonden eigenschap is en ook niet per sé menseigen.
De ene persoon heeft meer bewijs nodig dan de ander om iets te geloven. Niet iedereen is gelijk.

Ik, vrouw, vind dat wel logisch.
Zijn rugpijn is de jouwe niet.

Jij voelt niet wat hij voelt en andersom.

Het is heel menselijk om niet te zitten wachten op ongevraagd advies en tips en goede [goedbedoelde] raad.

Ik denk wel - zonder te willen generaliseren - dat veel mannen zieliger zijn als ze pijn hebben.
Laat hem maar lekker met zijn eigen pijn.

Je kunt wel zorgen dat je bij de hand hebt wat er eventueel nodig zou kunnen zijn.
Echter: Bemoei je er zo weinig mogelijk mee. Als hij hulp of advies wil, dan vraagt ie daar maar om.

Tja, je zinnetje: ik ben al jaren rugpatient dus ik weet waar ik over praat - of iets van die strekking doen bij mij m'n haren meteen al overeind staan. Zelf ben ik ook al jaren rugpatient en als ik érgens niet tegen kan, is het wel tegen mensen die mijn gaan vertellen hoe zij zelf hun problemen hebben opgelost.
Als ik klaag over pijn, wil ik medeleven. Geen advies. Ik wil mensen die zeggen hoe erg het voor me is en hoe zielig ik toch ben, en niet van die types die meteen gaan roepen: moet je dit eens doen, moet je dat eens doen.
Ieder mens is verschillend, iedere rug ook en ieders' ervaren van pijn ook. De meeste mannen, natuurlijk, dragen pijn als een man. Met hun dekentje op de bank.

Pijnen, zeker diegene welke niet direct aan een oorzaak zijn te koppelen, wil men eerst door en door leren kennen.
Met het woordje 'wil' bedoel ik dan niet zijn directe wil, maar zijn diepe wil.

Je wilt namelijk leren wat voor impact die pijn heeft, op welke wijze je daardoor gehandicapt bent. Bij welke bewegingen het erger is en bij welke bezigheden minder erg is.
Dit gebeurd allemaal op onbewust niveau en dat maakt het ook zo moeilijk. Want hulp wordt pas aanvaard op het moment dat men klaar is om geholpen te worden.
In het bewuste ligt er vaak ijdelheid ten grondslag. Eerst wil je het zelf proberen, op je zelf en helemaal alleen. In die periode kan je als buitenstaander helemaal niets doen.
Heel soms duurt die periode een heel leven.

Jij hebt al deze fases al doorlopen en je kunt hem meteen helpen door goede adviezen. Maar helaas heeft hij die fases nog niet doorlopen en dat moet hij wel doen. Ook hij moet namelijk weten wat voor invloed het heeft op zijn leven en hetgeen hij mee bezig was.
De oorzaak ligt ook namelijk bij dat leven en die bezigheden, ook HOE hij in het leven staat. Hem nu helpen heeft geen zin, want dan heeft hij nog niets veranderd en zal het onherroepelijk terugkomen. Totdat hij die belangrijke lessen heeft geleerd.

Probeer het een beetje los te laten. Ook al doet het JOUW erg veel pijn en heb je veel herinneringen aan jouw periode van heftige pijnen.
Het is ZIJN leerproces, blijf positief in je houden en probeer hem niet het gevoel te geven dat jij het wel wist of het wel weet. Daar raakt hij alleen maar meer ge-ergert door. Hij wil ook leren van zijn fouten en daar niet continu door een ander op gewezen worden. Hij geeft zichzelf al vaak genoeg de schuld.

Ik denk niet dat je iets "verkeerd" doet, ik denk meer dat het te maken heeft met de timing ervan...Je hebt nooit dezelfde pijn, het is altijd nét even anders! Hij heeft ook even zijn eigen coconnetje nodig...Je zal het uit liefde zeggen, toch zal hij ook even zijn "ei" kwijt moeten omdat hij nu ook thuiszit met pijn! En er zijn meer oorzaken van rugpijn dan fysiek....het kan ook een seintje van je lichaam zijn om eens even ergens gas terug van te nemen!!
Succes samen...

het is niet eigen aan mannen dat ze eerst iets bewezen willen hebben. het is wel eigen aan mannen dat ze een weerstand hebben tegen goede raad. lees hierover het boek "mannen komen van mars en vrouwen komen van venus". het beste kan je één keer een tip geven en dan mondje dicht. ik heb tegen mijn partner gezegd : goed, je zoekt geen hulp, dat is je eigen keuze. maar als je er niks aan wil doen wil ik ook geen last meer van je gekreun. Misschien hard maar ten slotte hoef ik niet de verantwoordelijkheid voor zijn genezing opnemen als jij zelf niet bougeert. Ikheb ook al gemerkt dat mannen vooral weerstand hebben tegen dingen die betrekking hebben op iets wat zij als "falen" zien. Rugpijn is natuurlijk niet "falen" maar de mijne heeft het moeilijk om toe te geven dat er iets mis is met hem voor de één of andere reden. Enfin : mijn tip hierboven heeft er in ieder geval toe geleid dat hij nu naar een accupunturist gaat.

Om te beginnen zijn er geen typische mannen en vrouwen eigenschappen.
Alle eigenschappen zijn menselijk, alleen komt het ene eigenschap vaker voor bij mannen en het andere bij vrouwen.

Het is eigenlijk heel simpel voor mijn gevoel. Elk mens, man of vrouw, leert het meest door ondervinding. Dat wil dus zeggen dat wanneer je zelf hebt ondervonden hoe je b.v. van die rugpijn af gekomen bent, dat dat altijd beter is dan wanneer iemand je goedbedoelde raad geeft. Soms denk je n.l. dat je je heel goed kan inleven in iemand, maar het is altijd anders als het jezelf overkomt.