Zo'n 8 jaar geleden is mijn beste vriendin overleden aan blaaskanker.
Zij zat al vanaf haar vierde jaar in een rolstoel, had geen gevoel vanaf haar oksels tot beneden. Ook tijdens haar handicap liet ze nooit haar hoofd hangen, altijd positief.
Toen kwam de dag dat het bericht kwam dat ze ongeneeslijk ziek was.
Haar verzoek aan ons was of we voor haar de tijd die haar restte zo leuk mogelijk wilden maken. Dus niet treuren, maar gewoon gezellig langskomen, gezellig Kolonisten van Catan spelen.
Ze wist dat ze nog maar kort had, ze wist dat ze de strijd zou verliezen, maar ze had geen zin om de laatste paar maanden van haar te korte leven dan ook nog eens te verpesten met zielig in een hoekje negatief te zitten zijn.
De laatste maanden van haar leven heeft ze echt geleefd. Ze genoot van elk moment dat ze beleefde.
Ik heb van haar veel geleerd. Heb een hoop van haar positiviteit opgepakt en geprobeerd die zelf ook altijd uit te dragen. Ook dank ik mijn relatief grote relativeringsvermogen aan haar. Niets is zo erg of het kan erger.
Ik hoop dat als ik ooit zo'n boodschap krijg, dat ik het dan net zoals zij kan doen.
Het antwoord op je vraag is dus: Het is niet zozeer een aanvaarden (ze wilde experimenteren met medicijnen, maar heeft helaas net die afspraak niet meer gered), het is meer een angst heen te gaan zonder echt genoten te hebben van kleine dingen.