Hoe kan iemand positief zijn en optimistisch terwijl hij ernstig ziek is?
Het de grondhouding, en leeft bewust per dag. Het is de combinatie van allebij. Hij of zij vind de rust nu al en is bewust van zijn ik en bewust van zijn omgeving en leeft in het nu! Hij aanvaard zijn ziek zijn en laat het gevecht er tegen los. Hij heeft rust gevonden voor dat hij over het lijden heen is?
-
Vraag volgen
- Delen
-
-
Weet jij het antwoord?
Het beste antwoord
Zo'n 8 jaar geleden is mijn beste vriendin overleden aan blaaskanker. Zij zat al vanaf haar vierde jaar in een rolstoel, had geen gevoel vanaf haar oksels tot beneden. Ook tijdens haar handicap liet ze nooit haar hoofd hangen, altijd positief. Toen kwam de dag dat het bericht kwam dat ze ongeneeslijk ziek was. Haar verzoek aan ons was of we voor haar de tijd die haar restte zo leuk mogelijk wilden maken. Dus niet treuren, maar gewoon gezellig langskomen, gezellig Kolonisten van Catan spelen. Ze wist dat ze nog maar kort had, ze wist dat ze de strijd zou verliezen, maar ze had geen zin om de laatste paar maanden van haar te korte leven dan ook nog eens te verpesten met zielig in een hoekje negatief te zitten zijn. De laatste maanden van haar leven heeft ze echt geleefd. Ze genoot van elk moment dat ze beleefde. Ik heb van haar veel geleerd. Heb een hoop van haar positiviteit opgepakt en geprobeerd die zelf ook altijd uit te dragen. Ook dank ik mijn relatief grote relativeringsvermogen aan haar. Niets is zo erg of het kan erger. Ik hoop dat als ik ooit zo'n boodschap krijg, dat ik het dan net zoals zij kan doen. Het antwoord op je vraag is dus: Het is niet zozeer een aanvaarden (ze wilde experimenteren met medicijnen, maar heeft helaas net die afspraak niet meer gered), het is meer een angst heen te gaan zonder echt genoten te hebben van kleine dingen.
Volgens mij heeft dit te maken met een rouwproces. Het accepteren van ernstig ziek te zijn.
Wanneer je ernstig ziek bent en er niks anders meer op zit kun je het best positief blijven. Dat is ook fijner dan alsmaar negatief want daar schiet je al helemaal niks mee op.
Vorm van acceptatie en het beste maken van de tijd die je nog rest. Zal ook wel gepaard gaan met dipjes.
Dat komt overeen met de onderzoekingen van professor Küble-Ross die een 200 tal patienten met terminale kanker onderzocht had en vaststelde dat eens alle fasen doorlopen zijn,te weten: de schok, het ontkennen, de frustratie en de ondersteuning van derden , de uiteindelijke acceptatie komt. Dit welzijn (wellbeing in het boek) komt overeen met het welzijn van het begin van de probllematiek.
We gaan allemaal op een dag dood. De een accepteert dat, met het idee dat dat in de verre toekomst ligt, en dus nog niet morgen. Een ander is er iedere dag doodsbenauwd voor, omdat het misschien al wel overmorgen zal zijn. Iemand die positief en optimistisch ziek is, accepteert dus zijn tijdelijkheid en weet dat hij mag genieten van de tijd die hij nog heeft, hoelang dat ook mag zijn!
Ik kan niet eens positief en optimistisch zijn ook al ben ik niet ziek. Dus ik vind het heel knap!
Als hij het accepteert wat er is, dan is hij optimistisch, maar dat geldt niet alleen voor een ernstige zieke, dat krijg je meteen cadeau als je accepteert wat er is... Als je het goed doet, dan wordt je beloont met goede gevoelens en optimisme, doe je iets niet goed, dan voelt dat minder en is pessimisme... But it boils down to accepting that what is...
Ha, die Addy; Ik heb het een aantal malen meegemaakt met terminaal zieken in mijn omgeving; zij zijn iedereen in hun omgeving een stapje voor en daardoor meestal sterker dan de rest. Soms heeft de omgeving het moeilijker met acceptatie en verwerking van de ziekte dan de zieke zelf en ik denk dat dit door de afstand komt. De zieke heeft geen keuze, ervaart alles heel puur en direct en kan weinig meer dan zich eraan overleveren. Bij wat ik heb gezien was de kracht van de zieke vaak een steun voor zijn omgeving in plaats van andersom.
Ik denk dat het vooral nuchterheid is. Ben zelf ook erg ziek, en zal ook niet meer beter worden. Uiteraard heb ik regelmatig *&#^@(-dagen, maar als ik mezelf zielig ga vinden, ga wegkwijnen voor de geranieums, dan wordt ik er alleen maar depressief van... en het verandert niets aan mijn medisische situatie. Ik geniet dus vooral van de dingen die ik nog wel kan en aanvaard de situatie.
Stel zelf een vraag
Ben je op zoek naar het antwoord die ene vraag die je misschien al tijden achtervolgt?
