Plukziekte...

Oksel- en schaamhaar afscheren, dan kun je er ook niet aan plukken.

Voor je wimpers zou ik toch een psycholoog raadplegen als ik jou was.

jij noemt het een verslaving, maar mij lijkt het een dwanghandeling, een ocd.
ik zou hiermee naar de huisarts gaan.
hier is van af te komen, maar ik denk dat je tijdelijk wat medicatie als ondersteuning kan gebruiken.

Deze plukdrang heeft een naam. Namelijk: trichotillomanie. En net als met alle dwangen/drangen is het lastig om mee te stoppen. Wat je het best kan doen is er erg op letten en het gewoon NIET doen. Dat voelt dan waarschijnlijk heel vervelend maar na een tijdje verdwijnt dit nara gevoel.
Het lastige met dit soort dingen is dat het vaak al gebeurd is voor je het door hebt.
Je zou ook nog cognitieve gedragstherapie kunnen doen, als het echt schadelijk begint te worden. Hier kan je leren er vanaf te komen.
Succes!

Je zou er therapie voor kunnen vragen bij de GGZ. Gedragstherapie zou ik zeggen. Het is wel een storende gewoonte hoor. Mensen zonder wimpers kijken je zo kaal aan. En krijg je er geen ontstekingen van?

Meestal, als er een verslaving is, moet er iets anders voor in de plaats komen. Kan je niet gaan punniken, of haken of zoiets? zodat je met je handen bezig bent?

Als je in je profiel aangeeft:

"Ik ben wie ik ben en zoals ik ben blijf ik,want verander ik voor de ander dan ben ik niet meer wie ik ben...dan ben ik een ander." ...Waarom stel je deze vraag dan?

Maar nu als antwoord op je vraag: alle haren die je 'plukt' zou ik zo kort als mogelijk afscheren zodat er niets meer te plukken valt Dagelijks met de ladyshave of scheermesje bijwerken en vooral niet in verveling geraken hetgeen je weer aan het plukken zet. Je zal er toch niet aan moeten denken dat je straks je hoofd gaat 'kaalplukken'

Als je het al zo lang doet, dan denk ik niet dat je er zelf af kan komen.
Ik denk dat je inderdaad cognitieve gedragstherapie nodig hebt.
Het kan heel goed dat je er ooit met een reden mee bent begonnen en het is niet gek dat je er nu niet meer kan stoppen, ook al is de situatie nu anders. Dat is normaal.
Ik zou absoluut hulp zoeken..

hoe je ervan af komt.... gewoon een bezigheid gaan zoeken wat jij hebt is pure verveling, heeft niets met verslaving te maken,
ik neem aan als je 40 bent je toch wel je eigen onder controle kan houden

Ik zie er een lichte vorm van zelfverminking/ -pijniging in, de haren zitten op plaatsen waar veel zenuwen zitten en dat doet dus pijn.
het is NIET onschuldig en met een beetje zelfdicipline , zoals een antwoord suggereert kom je er niet af.
Ik vermoed een onderliggend lijden (onverwerkt trauma) waar je mee aan de slag moet.
Verder wil ik over de oorzaak niet speculeren, maar DAT er een stevige oorzaak is, staat voor mij als een paal boven water.
Je kunt veel beter je probleem tussen je nagels nemen dan je haren.
Het is niet te verwachten dat dit "vanzelf "over gaat, dat was dan eind puberteit gebeurd.DOE ER WAT AAN, anders doet het nog meer met jou!!
Ga naar je huisarts en vraag psychologische hulp, als de arts daar zelf niet mee komt.