Waarom worden artsen (bijna) nooit bij hun voornaam genoemd?

Dat hang helemaal af van hoe je verhouding met de betreffende hulpverlener is.

Ik zeg tegen een verpleegster / verpleger die zich met voornaam voorstelt wel "je", maar ik kan de namen niet onthouden die allemaal rond je bed circelen.

Als ik vaak naar de fysio moet dan kan dat ook een voornaam worden, maar niet de eerste keer.

Mijn huisarts ken ik al 30 jaar, dus dat is je en jij en voornaam.

En een specialist in het ziekenhuis die ik (hopenlijk) maar een keer zie, dat is gewoon een u.

Ik ben wel voor tutoyeren, zeker wel.
Ik stel mij altijd met mijn voornaam voor, en wil ook altijd "je" en "jouw" genoemd worden.
Maar ik heb inmiddels geleerd dat dat niet voor iedereen op gaat.

Tja, het is ook vaak een kwestie van aanvoelen.

Er zijn afstandelijke artsen en aimabele, vriendschappelijke artsen.

Het is geen regel.
En als je het niet weet is "dokter" wel een heel goede tussenoplossing.

Ik vind het niet verkeerd dat de arts tegenwoordig nog met u wordt aangesproken en met dokter of de achternaam in plaats van tutoyeren en de voornaam. Dit zorgt voor een professionele afstand tussen de patient en de dokter. Je bent geen vrienden van elkaar en je komt in verband met serieuze zaken, dus al te amicaal met elkaar omgaan is nergens voor nodig. Als je elkaar beter kent, kun je altijd in goed overleg er nog voor kiezen, om over te gaan op andere omgangsvormen.

Denk dat het tegenwoordig allemaal sowieso wel wat minder los mag zijn in de omgang met elkaar. Iets vaker u tegen anderen zeggen is helemaal niet verkeerd.

Ja, het is natuurlijk van oudsher. De dokter en de dominee evenals de notaris en ook de schoolmeester, waren autoriteiten. Het was ondenkbaar om die te tutoyeren.
Inmiddels is dat wel wat veranderd. Veel meesters en juffen laten zich met de voornaam aanspreken en een enkele dominee of arts stelt zich tegenwoordig ook met de voornaam voor.
Echter, veel mensen hebben er enorm veel moeite mee . Ze willen graag afstand houden (zowel artsen als patienten) en zien tutoyeren als te familiair.Ik vind het erg van de persoon afhangen. Wanneer het een stijve hark, een tut hola met halsdoekjes en goudhakjes of een zelfingenomen balletje betreft, wil ik helemaal niet tutoyeren. Ook niet dat het bij mij gebeurt. Want ik vind het voornaam noemen echt veel minder afstandelijk en zakelijk.
Je kunt er ook een beetje tussenin gaan zitten. " Dokter, wat vind jij van die verkleuring? " (zoiets) Weinig vormelijk, toch beleefd.

Het is je vriendje niet, die dokter. Een gepaste afstand door middel van het gebruik van het woordje 'U' is dan ook zeer op zijn plaats. Met een dokter heb je vaak heel intieme dingen te bespreken, zowel op lichamelijk als op geestelijk vlak. Het is dus prettig een zekere distantie in acht te nemen.

Van een dokter hangt soms je leven vanaf. Ik zou mijn dokter niet als vriend willen hebben of amicaal tegen willen doen.

Niet alle huisartsen willen dat. Mijn huisarts heet Marlies en zo noem ik haar ook.

De moderne tijd schrijdt langzaam voort..Veel artsen zien zichzelf thans nog als de 'betere mens'

Doch in feite zijn artsen eenmans ondernemingen, die weliswaar in hoog aanzien staan..maar toch..ondernemers zijn.

Artsen zouden meer het besef moeten hebben dat ze een prima inkomen genieten..door het feit dat mensen ziek worden.

Met andere woorden..dank zij de patiënt kan de arts arts zijn.

Gr. Ton

Mwa, zo verouderd is het niet hoor. Ik ken nog zeer veel mensen die gewoon u gebruiken, ook mensen van 19 die ik op mijn werk regelmatig tegen kom. Het is een vorm van respect voor de persoon tegenover je. Dat de opvoeding de laatste 10 20 jaar dit compleet heeft onder geschoffelt, betekent niet dat het niet meer gebruikt wordt. Dat JIJ vind dat het afgeschaft kan worden, betekent niet dat heel Nederland dat ook vindt. Van mij mag de accijns op benzine omlaag..

Ik wordt ook wel aangesproken met dr [achternaam]. Het is een vorm van respect & een aanduiding van functie.

Omdat hij/zij respect afdwingt? Ik zou het niet eens willen.Ik vind het sowieso vervelend dat er helemaal geen verschil meer is. Ik heb altijd een hekel gehad aan dat ge-jij en ge-jou.De jongere enkele daar gelaten hebben totaal geen respect meer dat zie je ook aan de agent op straat die de jongeren moet aanspreken.Waarom sterk verouderd? Het toont respect en is beleefd.

U zeggen heeft denk ik met opvoeding te maken. Ik heb geleerd om tegen mensen die ik niet goed ken u te zeggen. En mijn dokter ken ik (gelukkig) niet op persoonlijk vlak. Zou het niet anders willen.

Ik zie het verschil niet ten opzichte van andere mensen waarmee je te maken krijgt.
Uit fatsoen spreek je iedereen eerst aan met u.
Afhankelijk van de relatie die je met iemand hebt of krijgt ontstaat er ruimte voor de jij-vorm.
Ook zie je vaak dat mensen bij kennismaking of in een later stadium hierover afspraken maken.
Als je zelf wordt aangesproken met jij houdt dit meestal in dat de ander ook daarvoor kiest.
Maar beginnen met respect is nooit verkeerd.

Je ziet steeds meer , vooral tegenover kinderen dat artsen hun voornaam noemen.
Zo heet mijn zoon voor velen dokter Peter.
Persoonlijk vind ik het ook wat vreemd dat artsen met de achternaam benoemd worden en "lageren" in medische rang stellen zich met de voornaam voor.
We hebben niet voor niets een roepnaam.
Persoonlijk vind ik het prettig om door bekenden bij de voornaam genoemd te worden en door anderen die mij net kennen bij de achternaam met meneer ervoor.
Iemand alleen bij de achternaam noemen is in Friesland redelijk gebruikelijk maar ik beschouw dat als ongemanierd.
De achternaam is immers geen roepnaam.
In de familie begonnen neefjes en nichtjes ( waarvan ik dus oom ben) mij bij de voornaam te noemen.
Dat vind ik prima, als ze er oom voor zeggen.
Ik behandel een ander met respect en formeel, de oudste mag het voorstel tot tutoyeren doen en dat is dan klaar.
Een van de redenen om aan deze wat ouderwets klinkende aanpak vast te houden is dat mijn kinderen mij ook papa en vader noemen, maar wel altijd je zeggen, dat mogen mijn neefjes en nichtjes ook.
U schept afstand.
Dat is bij familie niet nodig.
Wel is het eigenaardige dat de neefjes en nichtjes nu weer tegen alle ooms en tantes ook oom en tante zeggen.
Op een of andere manier verwoordde ik dus de gevoelens van de anderen die daar echter niet voor uit durfden te komen.
Voor de rest is formeel gedrag alleen nuttig als het een doel heeft.
Jongeren weten daardoor ook weer beter hun plaats en als oudere heb je anciënniteit (gezag op basis van leeftijd en levenservaring) Dat mag de jeugd zich best eens realiseren.
Dat je respect uit voor mensen met veel verantwoording als een arts moet wel gepaard gaan met respect van de arts voor de patient die maar op hem/haar moet vertrouwen.
Wat mij betreft mij is het respect voor een kundige verplegende/laborant/fysiotherapeut echter niets minder dan voor een arts.
Van respect is nog nooit iemand minder geworden, van disrespect echter zeker wel.