ik huil snel voor de raarste en domste dingen is er een manier om dit te vermijden?

Dat hangt af van wat de oorzaak is dat je zo snel moet huilen. Als het is omdat bijvoorbeeld elk (klein of groot) verdriet van anderen als het ware 'resoneert' met verdriet dat je binnenin voelt en dat je misschien wel nooit hebt verwerkt of hebt kunnen uiten, dan kan het je minder emotioneel maken als je daar aan werkt. Dat kan op allerlei manieren trouwens, bij 'werken aan verdriet' zien we altijd al snel één of andere therapiesetting voor ons en dat kan soms ook nodig zijn, maar soms is praten met vrienden of familie, of een leuke sport of hobby oppakken ook al op een bepaalde manier genezend. Als er verdriet is vanwege een eerder trauma, of als je continu verdrietig bent omdat je depressief bent, dán is therapie helemaal zo gek niet natuurlijk.

Maar als het niet is vanwege eigen verdriet maar je 'gewoon' snel huilt, dan kun je ook proberen je eigen reactie anders te gaan zien. Ik ben zo iemand die - ook nu ik volwassen ben - altijd huilt op begrafenissen zelfs als ik de overledene nauwelijks kende. Als tienermeisje probeerde ik dat soort reacties altijd weg te stoppen, en probeerde ik tot het uiterste om vooral niet te gaan huilen en ik had er ook best een paar effectieve trucjes voor.. maar waarom eigenlijk? Waarom zou een ander niet mogen zien dat jij geraakt bent door het verdriet van anderen? Dat je empatisch bent (ik moet vooral huilen zodra ik anderen zie huilen) of dat je misschien wel een rijk gevoelsleven hebt?

Je kúnt er wel wat aan doen hoor; zoal ik al zei had ik er ook wat trucjes voor. Je kunt proberen je emoties - tijdelijk - weg te drukken door bepaalde meditatieoefeningen, je kunt proberen heel hard te denken "dit is niet mijn verdriet"/"dit is helemaal niet zo erg", of je aandacht bewust verplaatsen naar andere - niet verdrietige - gedachten zoals een complexe som of door in je hoofd een tekst op te zeggen die je uit je hoofd hebt geleerd. Maar persoonlijk vind ik het nuttiger om te leren om door te tranen heen normaal te kunnen blijven praten, dus zonder die hevige snikken en uithalen die zo opvallen, het gesprek soms belemmeren en soms ook gewoon een gesprekspartner in verlegenheid kunnen brengen. Die tranen; ach, die doen toch niemand kwaad?

Ik vind het ook altijd wel mooi als mensen gewoon hun emoties dúrven te tonen. Het voordeel daarvan kan zijn dat mensen je ook troost kunnen bieden als je dat nodig hebt, en soms ook dat anderen zich getroost kunnen voelen doordat ze zien dat jij óók geraakt bent door iets.

Je kunt diep zuchten, afleiding zoeken door tot tien te tellen en oogcontact te houden.
Het helpt iets, maar
Huilen kan je niet vermijden....het moet eruit! Het betekent dat je emotioneel een sterk mens bent. Gelukkig mogen mannen nu ook huilen en hun tranen ook in het openbaar tonen. Het is nog niet eens zo lang geleden dat alleen meisjes hun emoties mochten tonen....zij waren immers zwak en jongens moesten stoer en flink zijn. Mannen mochten zeker niet huilen, het was een teken van zwakte en dat mocht je als man niet tonen. Het 'sterke geslacht' is echter ook maar gewoon een mens en het is voor geen enkel mens goed om zijn/haar emoties te negeren! Het maakt je afgestompt en dan gaat het mannenlijf op slot zodra er verdriet aankomt.

Bij vrouwen gaat huilen over het algemeen heel gemakkelijk....tegen hormonen doe je namelijk niets en het komt op de raarste ogenblikken op....een foto van een baby doet al genoeg....een mooi muziekfragment....een ander huilend persoon of kind.....ja, zelfs woede of onmacht waarbij je niet meteen de juiste woorden vindt kunnen al voor een niet ophoudende tranenvloed zorgen.

Mannen hebben het hormoon progesteron dat het enigszins dempt, maar ook zij hebben soms behoefte aan ontluchting. Ook zij hebben emoties en mogen, nee moeten die eruit laten om weer lucht te krijgen. Ik heb zelf een stoere man én stoere zoon van 21 en die snotteren net zo hard mee als ik, tijdens een emotionele scene op TV.... als een moeder haar verloren kind weer in de armen sluit....twee familieleden elkaar na jaren weer zien...ik heb zelfs samen met mijn zoontje (als kleuter) zitten snotteren toen Sneeuwwitje gestorven was, de muziek en de tranen bij de dwergen deden het hem helemaal! Mijn man begon te lachen, maar ook zijn ogen waren vochtiger dan anders. Hij wilde er niet aan toegeven en dan is hard lachen ook een vorm van ontluchting dat in dit geval wel zo gepast was. Op een begrafenis doe je dat natuurlijk niet....dan schijnt het erbij te horen en mag het gewoon.

Indien jij huilt bij het minste geringste in jouw ogen 'belachelijk' iets, is dit heel normaal. Iets raakt jou en dat betekent dat je gevoelig en empathisch bent. Je kunt je dan verplaatsen in wat een ander moet voelen...je bent gewoon een gevoelsmens en daar is niets mis mee. Waarschijnlijk ben jij de enigste die er last van hebt, meestal hebben anderen het niet eens door. Je bent namelijk niet het middelpunt van het universum en er wordt echt nooit zo op je gelet als je vreest.