Waarom huil ik niet elke dag? mijn moeder is vorige week overleden.

Beste Sunshine, allereerst heel veel sterkte , het is nog zo kort geleden , of je nou elke dag huilt of niet het doet veel pijn.

Je zou misschien denken, verwachten , dat je eindeloze tranen zou huilen en dat is dus niet zo. Je schrijft het niet , maar kunt toch iedere dag 'alleen maar' bezig zijn met het overlijden , met de dood , van je moeder.

[Mijn ervaring is dat ik dagelijks zoveel te regelen en te verwerken had, dat ik eigenlijk niet huilde , maar wel veel aan haar dacht . Aan haar leven dacht. Aan ons samenzijn, onze ruzies en me daarbij realiseerde dat het nog een hele tijd zou duren voordat het "gewoon" een gegeven in mijn leven zou zijn: zonder moeder , wees zijn.]

Het heeft niet met de mate van verdriet te maken, iedereen verwerkt hevige emoties op zijn eigen manier. Ook kan er nog verschil in cultuur zijn. De ene cultuur is heel gelaten, rustig in het verwerken van verdriet, een andere cultuur is meestal heel heftig, luidruchtig zelfs. Ook zijn er in andere culturen soms gemeenschappelijke manieren van verwerking na een overlijden, terwijl in onze westerse cultuur deze meestal niet verder gaat dan een kerkelijke herdenkingsdienst of - mis.

Jouw verwerking is misschien nog niet begonnen. Misschien ben je nog 'overwhelmed' door het gebeuren, door het feit dat zij , begrijp ik uit je vorige vraag , na een relatief kort ziekbed , ineens overleed.

[Mijn vader is in 1993 overleden aan longkanker. Hij vertelde mij dat hij ziek was zo'n 2,5 maand voor zijn overlijden. Het was vreselijk. Ik ging dagelijks vele uren op bezoek en werd gelukkig door vriendelijke bekenden voorzichtig voorbereid dat hij niet meer beter zou worden. Het was een enorme klap , dit had ik totaal niet zien aankomen.]

Hoe jij het verwerkt? Zoals ik al zei, het is nog maar kort geleden en eigenlijk denk ik dat het nog komt . Je bent nog niet zover. Ook is het mogelijk dat je helemaal geen eindeloze huilbuien krijgt, dat kán.

Al bij al, maak er liever geen probleem van, niet iedereen verwerkt het meteen na het overlijden, ook heeft niet iedereen even veel tijd nodig om het te accepteren.

Nogmaals, sterkte.

Van harte gecondoleerd Sunshine!
Niemand kan je hier een reden voor geven...iedereen verwerkt namelijk weer op een andere manier. Meestal ben je verdoofd in het begin, je weigert het nog te accepteren of je beseft het nog niet helemaal dat ze er niet meer is.
Vaak heb je in een korte tijd veel te regelen en dit leidt je ook erg af ... je hebt even geen tijd om erover na te denken. Heel vaak komt de 'klap' pas na langere tijd als je erover na gaat denken of als iemand net het goede of juist verkeerde zegt. Ineens schiet je vol en dan komt het er pas goed uit.

In jouw geval kan het ook mogelijk zijn dat jouw rouwproces al eerder is ingezet. Ik las een vorige vraag van jou betr. 'longkanker' en als dit bij jouw moeder het geval was, heb je een naar ziekteproces meegemaakt met haar en dan kan haar dood daardoor aanvoelen als een bevrijding, vooral voor haar. Eindelijk rust en geen pijn en verdriet meer van haar kant. Je zal dan in het begin van 'het weten' dat de ziekte onherstelbaar was en ze eraan zou sterven meestal al heel veel gehuild hebben en dat is ook al rouwen en verwerken.

Persoonlijk heb ik hetzelfde beleefd toen mijn moeder overleed. Zij was dementerend en kende haar man en kinderen niet meer. Ze bleef echter heel strijdbaar, kon agressief worden naar iedereen toe en je merkte dat zij dit niet wilde. Vooral haar afasie maakte haar woedend. De verzorging thuis ging niet meer en eenmaal in het verzorgingshuis weigerde ze gewoon om te eten of te drinken.

Zo liet ze weten dat ze niet meer wilde en gelukkig ging men erin mee dat we als nabestaanden haar niet langer wilden kwellen door allerlei sondes en infusen om haar maar in leven te houden. In alle rust is ze toen geholpen met inslapen. Het was voorbij en het was goed zo. Ondanks het besef dat ik nooit meer gezellig met haar kon babbelen en haar vreselijk zou missen, had ik al geen tranen meer toen ze gestorven was. Liters daarvoor was ik ze al kwijt geraakt toen ik in gedachten al afscheid nam. Zo voelde het.

Pas na meer dan een jaar hoorde ik ineens een kinderliedje dat zij altijd zong met ons als kind. Toen pas schoot ik vol en liepen de tranen over mijn wangen.

Iedereen verwerkt verdriet anders. Het kan diep van binnen zitten en je hebt echt niet minder verdriet als je het niet uit door tranen. De een uit zich ook sneller en laat het iedereen weten hoe hij/zij zich voelt. Een ander hoeft de emoties niet aan iedereen te laten zien en praat het van zich af.

Beste Sunshine,
Allereerst natuurlijk: heel erg gecondoleerd. Wat een enorm verlies.
Ik ben het helemaal eens met degenen die je al een antwoord gaven, toch wil ik nog iets toevoegen. Zowel mijn vader als moeder zijn overleden aan kanker. Ik ben doorgaans een behoorlijke huilebalk, ik wel al op om het minste of geringste. Maar zowel na het overlijden van mijn vader als dat van mijn moeder heb ik bijna niet gehuild; ik was heel stil en het leek net alsof ik binnenin een stolp zat, helemaal afgesloten van alles en iedereen.
Dat je niet huilt daar moet je je, zoals de anderen voor mij ook al zeiden, geen zorgen over maken. Verdriet kan ook naar binnen slaan in plaats van dat het allemaal naar buiten komt. Laatst keek ik naar een film waarin iemand zei : "De tranen zijn bij mij naar binnen gelopen". Dat herkende ik helemaal. Misschien is dat bij jou ook zo.
Op een gegeven moment trekt de mist waarin je nu misschien zit, op en wil je graag weer verder met je leven. Dat moment komt vanzelf.
Heel veel sterkte met alles.

gecondoleert

mijn vader is vorige week overleden en ook ik huil niet. mijn vader is dan ook lange tijd ziek geweest (kanker) maar toch kwam het overlijden onverwacht.
ik weet niet hoe ik in de toekomst hieronder zal zijn. maar klinkt mischien gek, voorlopig ben ik blij dat ik niet de hele tijd huil want er is nog zoveel te regelen. en het 'normale' leven gaat gewoon door.
probeer af en toe met iemand te praten hoe je je voelt. verwerken doet iedereen op z'n eigen manier.
het is dus niet gek ofzo dat je niet huilt, je bent niet de enige ;)
heel veel sterkte, en als de waterlanders toch komen, laat ze vrij