Back to frontpage
Hét vraag- en antwoordplatform van Nederland

waarom is puber zijn zo lastig?

ik voel me vaak anders, dan weer boos en dan weer down of juist vrolijk. ook durf ik de belangrijke dingen niet te vragen aan mijn ouders

Verwijderde gebruiker
9 jaar geleden
2.3K

Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.

Geef jouw antwoord

Het is niet mogelijk om je eigen vraag te beantwoorden Je mag slechts 1 keer antwoord geven op een vraag Je hebt vandaag al antwoorden gegeven. Morgen mag je opnieuw maximaal antwoorden geven.

/
Geef Antwoord
+
Selected image

Het beste antwoord

Het is inderdaad een lastige tijd en iedereen krijgt ermee te maken...bij de een is het echter lastiger dan bij de ander, je kunt er echter niets aan doen...je verandert van kind naar volwassene en dit heeft gewoon impact!

Er verandert heel veel...het lichaam verandert maar vooral de hersenen ontwikkelen zich en daarin spelen zich juist de emoties af. Volgens mij is dit de boosdoener van die roller coaster van gevoelens die je zo veranderlijk maken. Zo voel je je heerlijk...zo slaat het om in diepe treurnis of oplaaiende woede.

De hersenen beginnen zich al vroeg emotiegebieden aan te leggen, maar worden tijdens de kindertijd nog door een systeem geremd. Dit systeem is bij jonge pubers nog niet klaar en zo worden deze emotiegebieden onder controle gehouden. Het emotionele deel in de hersenen is gevoelig voor de positieve gevolgen van gedrag..het controlerende deel in de hersenen is gevoelig voor de negatieve gevolgen. Daarom ben je als jonge puber gevoeliger voor beloning dan voor straf. Je durft dan ook meestal niet teveel tegen je ouders in te gaan.

De hersenen ontwikkelen zich echter niet gelijkmatig, maar van achteren naar voren. Juist voorin liggen de gebieden geregeld die zorgen voor 'consequenties voor beslissingen overzien', 'weloverwogen keuzes maken', 'goed plannen/organiseren', 'het abstracte denken' en het 'bepalen van jouw prioriteiten'. Hierdoor kan het lijken dat je af en toe jouw 'gezonde verstand' kwijt lijkt te zijn. Je hebt je ouders weer nodig om je aan het huiswerk te herinneren, om je kamer eens op te ruimen enz....Je hersenen willen echter langzaamaan zelf gaan doen en bepalen en dat botst uiteraard met jouw ouders. De hersenen staan daar nog niet erg voor open ;-)

Als puber is het nog lastig om sociale tekens van anderen te beoordelen, daarom voel je je al snel aangevallen. Ook heb je overdag veel dingen die je bezig houden en hoewel je meestal verschillende dingen tegelijk doet ( PC met radio aan, appende mobiel beantwoorden/lezen + daarbij wellicht leerboeken inkijken, kan je slecht tot reflectie komen, je bent continu je aandacht aan het verdelen. Creatief denken en weloverwogen beslissingen nemen is dan lastig. Je hebt dus wel sturing nodig van je ouders maar eigenlijk wil je dat niet. Daarbij razen de hormonen ook nog door je lijf en die hebben ook grote impact in het lichaam én je hersenen.

Accepteer het zolang het duurt...het is normaal en het gaat écht over als jouw brein volgroeid is.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
9 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
9 jaar geleden
heel erg bedankt dit is het beste antwoord! :-) nu weet ik wat meer over er wat er daadwerkelijk gebeurd en hoe het zit bedankt nogmaals :)
Verwijderde gebruiker
9 jaar geleden
Fijn dat je wat gerustgesteld bent (^-^).
Waarom durf je belangrijke dingen niet aan je ouders te vragen? Ik weet niet wat voor 'lastige' puber je bent, maar bedenk dat jouw ouders deze tijd ook hebben meegemaakt en misschien wel graag willen weten wat er zich in jouw hoofd afspeelt......Zij weten heus wel hoe lastig je het hebt en zijn maar al te bereid om op jouw vragen een antwoord te geven. Door met hen te praten kan er veel helderheid worden verschaft...probeer het eens! Probeer je open te stellen voor hen en kom niet meteen in verzet als ze jou een antwoord geven wat je niet bevalt. Probeer hun antwoorden eens onpartijdig te bekijken en probeer dan ook te beargumenteren waarin ze het fout zien...het is een teken dat je volwassen aan het worden bent.
Verwijderde gebruiker
9 jaar geleden
Mooi antwoord, AMC; Plus! Naast de hersenontwikkeling is de puberteit ook sociaal gezien gewoon een lastige periode. Je bent geen kind meer, maar ook nog niet echt volwassen. Dat betekent dat je de ene keer niet voor vol wordt aangezien zodat je in opstand komt tegen het feit dat je als kind behandeld wordt, terwijl je de andere keer ofwel overschat wordt of jezelf overschat en enorm staat te blunderen met iets wat je zo graag zelfstandig wilde doen. Een voorbeeld is het leren kennen van (sociale) regels. Als kind vertellen je ouders je precies wat je moet doen en over het algemeen luister je daarnaar. Word je wat ouder, dan wil je weten waaróm bepaalde dingen moeten of juist niet mogen. Je krijgt ook zelf meer inzicht (een kind van 6 vindt misschien dat zijn ouders hem pesten als hij vroeg naar bed moet, maar een tiener snapt al heel goed dat er ene hele goede reden voor is - al ontbreekt soms nog de controle om je daar ook zélf aan te houden) en daarnaast zul je ook vaker van ouders en docenten vragen om uitleg en het waarom van een bepaalde regel. Maar sommige dingen zijn niet precies in regels te vatten, en het gaat daarom steeds vaker niet om het kennen van een letterlijke regel, maar om het inzicht daarin. Je zult dus ongetwijfeld wel eens de reactie hebben gehad: 'maar dat kon je toch zelf ook wel bedenken?' als jij iets verkeerd hebt opgevat. En als je dat nog nooit hebt gehoord, gaat het waarschijnlijk nog komen ;-) Dat is zomaar één voorbeeld, maar zo zijn er vele natuurlijk. Je zit overal een beetje tussenin. Bij een familiedag of andere 'gezellige' dag met zowel volwassenen als kinderen verveel je je misschien, want je gaat niet meer met de kinderen mee naar de speeltuin, maar de gesprekken met de volwassenen zijn ook niet wat je zoekt. Of in elk geval niet de hele dag. Het is logisch dat je je daar wat ongemakkelijk bij voelt. Zeker als je dan ook nog eens mee móest van je ouders..
Verwijderde gebruiker
9 jaar geleden
Tegelijkertijd kan dat 'overal wat tussenin hangen' ook voordelen hebben. Je hebt nog steeds de bescherming van je ouders, wordt nog niet volledig aangesproken op je eigen verantwoordelijkheid, je hoeft nog niet te werken voor je eten, maar je kunt al wel voor een aardig deel zelf je activiteiten kiezen en je hebt bij veel dingen je ouders niet nodig. Ik hoop dat je daar ook wat van kunt genieten af en toe. Maar ik begrijp echt dat het een vervelende tijd kan zijn. Ik vond het verschrikkelijk en heb altijd een beetje automatisch medelijden met alle pubers, maar de waarheid is dat er ook leuke dingen waren in die tijd. Je zult merken dat je steeds meer jezelf wordt, en uiteindelijk ga je je ook meer in evenwicht voelen. Zoals AMC zegt, en misschien helpt het al om dat jezelf af en toe voor te houden: "het gaat écht over." Maar je ouders willen er nog steeds voor jou zijn, daar mag je van op aan. Voor ouders is het ook een lastige tijd, omdat ze merken dat hun kind hen steeds minder nodig heeft en omdat ze soms zien dat hun kind heel andere keuzes maakt dan zij zouden willen terwijl ze tegelijkertijd weten dat ze je ook steeds meer los moeten laten en dat jij over een tijdje volwassen bent en zij steeds minder over jou te zeggen hebben. Als je juist ook in deze tijd toch belangrijke dingen met je ouders bespreekt, dan denk ik dat ze er heel blij mee zijn dat jij hen nog steeds vertrouwt in die zaken.. en soms kan het goed zijn om op die leeftijd eens te praten met een ándere volwassene dan je ouders, bijvoorbeeld een mentor op school, een oom of tante, predikant of andere geestelijk verzorger of de vader/moeder van een goede vriend(in) waarmee je het goed kunt vinden. Veel succes met het vinden van je weg!
Deel jouw antwoord

Het is niet mogelijk om je eigen vraag te beantwoorden Je mag slechts 1 keer antwoord geven op een vraag Je hebt vandaag al antwoorden gegeven. Morgen mag je opnieuw maximaal antwoorden geven.

/
Geef Antwoord
+
Selected image
logo van Kompas Publishing

GoeieVraag.nl is onderdeel van Kompas Publishing