Het is mogelijk, dat iemand iets van me vraagt, wat hem/haar gelukkig maakt, maar wat van mij meer vraagt, dan ik eigenlijk bereid ben te geven.
Jarenlang stond ik daar eigenlijk niet zo bij stil, en stelde het geluk van de ander altijd op de eerste plaats - als hij/zij zich gelukkig voelde door iets wat ik deed, dacht ik, dat ik ook gelukkig was.
Maar dat is natuurlijk op de langere termijn niet vol te houden. en het is ook niet reeël, eigenlijk niet eerlijk om aan iemand te 'knabbelen'om er zelf beter of gelukkiger door te worden.
Dat heb ik leren zien. Als je het geluk van een ander moet betalen door er zelf ongelukkig onder te zijn, ben je helemaal niet goed bezig. Vooral, omdat je het mogelijk maakt voor de ander om je zo te behandelen.
Ik zie nu geluk als twee richting verkeer, en niet meer een one way street, Het heeft nooit te maken met nemen, alleen maar met geven.
Anders mag het niet geluk genoemd worden - dan is het een devaluatie van het woord.