Ik vraag me af wat er mis is met gewoon begraven? Ik vraag me af wat er mis is, dat dierbaren later, als ze daar behoefte aan hebben aan mijn graf kunnen staan? De praktijk leert dat er na een paar jaar er toch niet zo veel meer komen. Voor wie dat wel zou willen is een graf toch anders dan een potje met as. In de verwerkings perioden van de achterblijvers kan het zelfs heel belangrijk zijn dat er nog iets tastbaars over is in de vorm van een graf. Een plaats van bezinning, van berusting, van langzaam loslaten, zelfs een plaats van troost en een start voor een nieuw begin, een nieuwe relatie, een nieuw leven. Het is voor mij zo vanzelfsprekend dat ik begraven wordt, dat het niet is vastgelegt. Niets ten nadele van een crematie, maar een graf geeft toch meer houvast aan de nabestaanden. En dat geeft voor mij de doorslag.