Hoe kan het dat objecten en gezichten ineens heel dichtbij lijken ?

Ik weet je leeftijd niet, maar zelf maakte ik dit vooral mee op zo'n 14 à 16 jarige leeftijd. Niet iedereen maakt dit trouwens mee in dezelfde mate, en bij mij kwamen gezichten op een bepaald moment zowel veraf als dichtbij terwijl ik aan het kijken was (herinner me nog zeer zuiver die eerste maal toen ik naar een gezicht van een studiemeester keek die boos op mij was).

In onze hersenen vormt de focus van onze ogen een groot deel van de driedimensionele opbouw in onze gedachten. We kunnen enkel in 2D zien (hoogte x breedt, dus in een vlak) met onze ogen met staafjes en kegeltjes, maar door twee ogen te combineren uit een hoek, krijg je door die hoek een meting door twee 'schele' ogen en daaruit 'leren' we diepte maken.

Als dit gezicht nu op 30 cm dichtbij is, dan gebeurt het dat je hersenen 'oefenen' of soms plots 'bijsturen' waardoor het gezicht zowel plots heel dichtbij kan komen (focus) als terug weer ver af gaan. In werkelijkheid is er op dat moment (dat kan zelfs door een griepje in aantocht zijn, men vermoedt dat kinderen na een kinderziekte bijvoorbeeld plots zo'n enorme ontwikkeling kunnen doormaken in intelligentie en bijv. plots veel beter kunnen tennissen of diepte schatten, maar er is nog veel onderzoek nodig daarbij; maar elke kinderziekte blijkt veel nuttiger te zijn dan we ooit vermoedden voor de persoonlijkheidsontwikkeling van jonge kinderen en misschien jonge zoogdieren in het algemeen). Net zoals bij die 'hersenbedrog' tekeningen, kun je dus dan in je hoofd zowel het voorwerp dichtbij zien als veraf, en dit doordat je een heel geringe oogwijziging doorvoert die 'verwarring' geeft of op de grens van het waarneembare zit en die je daardoor kunt zelfs sturen in ene of gene richting.

Meestal gaat dit weg naargelang je de situatie tegen komt, maar wie dit tegenkomt, bestudeert dit best nauwkeurig, want als je niet bang wordt en het aanvaardt, is het een heel diepe en bijzondere ervaring die velen niet bewust meemaken.

Normaal gezien, moet dit verschijnsel nadien voorbij zijn, maar ik sprak ooit met iemand die dit nog steeds kon en dat heel leuk vond als hij zich verveelde. Ik weet dat ik ook erg verwonderd was, na de fase dat ik bang was, en dat ik dat dan ook wel intrigerend vond dat ik slechts deels die studiemeester zowel heel veraf kon zien (paar meter tot 'subjectief gevoelsveraf') als plots vlak voor mij nog binnen de zone van 30 cm (zelfs 10 cm, denk ik, maar let dus wel op: dit was dus ook subjectief).