Hoe kan het dat spiritualiteit en religieuze gevoelens samengaan met beschadigde hersenen?

Omdat alle gewaarwordingen en ervaringen in de hersenen plaatsvinden.

Ik denk dat dit wel eens een baanbrekend onderzoek zou kunnen zijn. Immers, we weten dat hersenbeschadigingen tot hallucinaire toestanden kan leiden. Misschien is het waarnemen van dit soort zaken een 'early warning' dat er wat aan de hand zou kunnen zijn. Wie weet een indicatie voor een MRI.

Wow.
Het lijkt me een geen onlogisch gevolg van mens-zijn. Ik ben ik. Dus de rest is het universum. Hoe verhouden die twee zich?
Daarover zegt jouw site:
“Self-transcendence reflects a decreased sense of self and an ability to identify one's self as an integral part of the universe as a whole.”
Die functie moet ergens in het brein zitten. Blijkbaar ergens achterin de pariëtale kwabben, en dan volgt dat schade in dat gebied die functie in de war kan brengen:
“Damage to posterior parietal areas induced unusually fast changes of a stable personality dimension related to transcendental self-referential awareness. Thus, dysfunctional parietal neural activity may underpin altered spiritual and religious attitudes and behaviors.”

Evolutionair gezien zal het vast wel ergens goed voor zijn dat we religieuze gevoelens kunnen beleven, anders zouden ze al lang verdwenen zijn.

Zou het niet zo kunnen zijn, dat we in principe allemaal een portie religieuze gevoelens hebben die in balans worden gehouden met een portie ratio, en dat door de hersenbeschadiging een onbalans ontstaat die doorslaat in de richting van de religieuze gevoelens?

Ik zie ook wel een verband met de near death-experiences: zuurstofgebrek veroorzaakt diep religieuze gewaarwordingen.

Is het niet lichaams eigen om te proberen te herstellen wat stuk is?

Misschien probeert het lichaam wel die hersenen te herstellen. En is spiritualiteit wel een uiting van dat proces.

In het artikel staat dat de hersendelen die het "ik" bepalen, zijn beschadigd. Daarnaast gaan ze ervanuit dat mensen die zichzelf in een grotere context zien dan alleen henzelf, vaak spiritueler zijn. Deze mensen met hersenletsel hebben een beschadigd ik-beeld, waardoor ze op de spiritualiteitsmeting hoger scoren. Maar dat wil niet zeggen dat ze ineens spiritueler zijn geworden. Volgens mij gewoon een slimme wetenschapper aan het werk, die weet hoe hij z'n onderzoek moet verkopen.

We kunnen op basis van dit onderzoek niet zonder meer generaliseren en zeggen dat spiritualiteit wordt veroorzaakt door beschadigde hersenen.

Het zou ook andersom kunnen zijn - wie weet hebben mensen die *geen* spirituele gevoelens hebben, wel een hersenbeschadiging.

Het feit dat zoveel mensen spiritueel zijn, ook al is er in de natuur geen enkele aanwijzing voor spirituele effecten of gebeurtenissen, laat zien dat spiritualiteit een evolutionair voordeel moet hebben gehad. Er zijn twee gangbare theorieën over de aard van dit voordeel.

De ene theorie zegt dat er een direct voordeel bestond. Spiritualiteit leidde tot groepsgevoel en saamhorigheid, en het leidde tot de sterke wil om de "anderen" als vijand te zien die moest worden kapotgemaakt. Daardoor werkten spirituele stammen beter samen en moordden ze alle niet-spirituele stammen uit. Uiteindelijk bleven slechts de spirituele stammen over.

De andere theorie zegt dat spiritualiteit een bijwerking is van een nuttige eigenschap. Die nuttige eigenschap was het zien van een doelgerichtheid in andermans akties. Een soort spiegelneuronen, maar dan voorspellend. Door te kunnen voorzien hoe een vijand in een gevecht zou reageren, of hoe een roofdier zou reageren, of een prooidier, vergrootte je je overlevingskansen. Dat was dermate nuttig, dat het niet zo erg was als je door diezelfde eigenschap ook doelgerichtheid en bezieling ging zien in het weer, in stenen, in een bos, enzovoort. Het ervaren van een geestenwereld is dus een relatief onschuldig bijeffect van een nuttige eigenschap.

Of nu de ene of de andere theorie waar is: je kunt niet zeggen dat spiritualiteit wordt *veroorzaakt* door beschadigde hersenen. Hooguit kun je zeggen dat spiritualiteit een eigenschap is die zijn oorsprong in de hersenen vindt, en die niet noodzakelijkerwijs iets met de werkelijke wereld te maken heeft.

Spiritualiteit zit holografisch verdeeld over de hersenen.
Bepaalde inhibitiesystemen hebben echter een specifieke locatie.
Als deze locaties beschadigd raken , worden spirituele belevenissen minder sterk geremd en/of gecontroleerd.
Ons "verstand " is dan wat minder de baas en de spirituele
impulsen kunnen zich duidelijker manifesteren.
Helaas kunnen ook andere processen dan soms verminderd zijn, zoals systemen die nuchterheid en objectiviteit bewerkstelligen.
Daarom is het wijs, naast spiritualiteit ook vooral veel
nuttige aardse dingen te doen, liefst met medemensen en je niet teveel laten opslorpen door het spiriteel beleven.
Dat kan je dan teveel losmaken van jezelf en dan gedrags- en persoonlijkheidstoornissen teweeg brengen met ernstige sociale gevolgen.
Ik heb dit zien gebeuren bij sommige mensen die door hersenbloedingen en andere oorzaken flink hersenletsel hebben opgelopen.
Voor verscheidene van deze mensen liep het slecht af.
Het doorschieten in spiritualiteit kan mensen ook zeer angstig en paranoide maken.
Het bedrijven van spiritualiteit zou om die reden beter in groepsverband en onder betrouwbare leiding kunnen plaatsvinden.
Helaas neigen sommige mensen die door bovengenoemde oorzaken sterker spiritualiteit zijn gaan bedrijven tot afzondering en afwijkend sociaal gedrag, wat hen in een erg kwetsbare positie brengt.

Gevoelens komen uit de hersenen (en worden beinvloed door van alles en nog wat).

Als je dus het stukje hersenen waar "spiritualiteit" vandaan komt verandert, zal dus je gevoel erover veranderen.