Waarom het verschil in definitie tussen het engelse "scurfy" en de hollandse "schurft" ?

Volgens mij betekent het Engelse : scheurbuik (daar zijn veel verbasteringen) en is inderdaad een vic C gebrek de oorzaak, het Nederlandse wijst op (een vorm van) schurft, een meitachtig parasiet die je oa van schapen kunt oplopen vreet gangetjes door je huid heen en doet daar voor de mens onplezierige dingen, dat los je niet op met vit C maar met medicijnen

Toegevoegd na 14 minuten:
Mogelijk heeft men lange tijd scheurbuik geweten aan schurft, alhoewel het in het Nederlands Scorbuut is gaan heten nav. de symptomen, en heeft men ingezien dat schurftmijt een heel andere aandoening is.
Ik denk dat het Engels wat conservatiever is en dat blijkbaar niet heeft verandert maar is men er wel de juiste behandeling voor gaan toepassen. Beide talen zijn levende talen maar het Engels wat over de hele wereld gesproken wordt zal vrij conservatief met veranderingen omgaan.

Zo hebben de Engelsen voor veel ziekten en b.v scheikundige namen van elementen en destijds bekende verbindingen de Latijnse benaming gehanteerd waar wij de Germaanse benamingen gehandhaafd hebben.

Het lijkt mij dus een kwestie van taalontwikkeling....

Voor dit soort zaken, kun je goed terecht op Etymologiebank.nl.

Op de bron http://www.etymologiebank.nl/trefwoord/scheurbuik vind je een vermoedelijke oorsprong van het woordje 'Scheurbuik' vanuit de W.N.T. (unieke verzameling waarin alle gebruikte woorden in boeken decennialang in een grote reeks werden opgenomen met oorsprong). Daar zie je op het einde dat het initieel Scandinavische/Keltische "zure melk gezwel" over middeleeuws-Latijns medisch "scorbutus" pas vanaf 1600 overging naar het Engelse scorbut naar 'scarvy'. Dit woord staat dus eigenlijk ver af van ons dagelijkse taalgebruik en gaat vooral over een enorm 'verscheurend' pijngevoel in de buik waardoor de mensen toen de term gemakkelijk onthielden en gebruikten, samen met latere sensationele verhalen over de gevaarlijke zeetochten die zeelieden gebruikten om te vertellen dat zij bij de weinigen hoorden die overleefden (heldenverhalen, is van alle tijden, maar dikwijls 90% aangedikt).

Voor schurft, is het iets moeilijker en vind je de bron http://www.etymologiebank.nl/trefwoord/schurft dat het vooral over 'schorf' gaat en verwijst naar het nu bestaande "scherf".

In het Engels is het echter een ander verhaal, want de vertaling van het laatste is nu "scabies" en dat komt van het Latijnse dat krabben betekent. Ook het spelletje "scrabble" ligt in dezelfde lijn.

Nu naar de kern van de zaak, maar hier moet elk zijn eigen ervaring en aanvoelen voor aanspreken (ik zoek al 47 jaren naar de oertaal en ben nu genoodzaakt ook Hebreeuws en Arabisch te leren om verder te raken daarin).

De gelijke klank is de "sch" (Keltisch, ook Nederlands en zeker Vlaams) of "sk" (Frans, soms ook Arabisch) of "esk" (Picarisch, ook Spaans) en dat gaat inderdaad over iets ruws over een ander oppervlak waarbij een spanningsverschil ontstaat, ook in de mond. Dat is dus een klanknabootsing en dat is in kern bijna alle oudste taal.

Op de huid, schurft, is het dus de huid zelf die ruw wordt of blazen vertoont. Bij het andere is het eerder in de buik die een erg pijn heeft. Slechts in die zin is er taalkundig een link te trekken, maar naar de ziekte toe gaat de bevolking rap fouten begaan en verwarren ze met elkaar. Medisch moet dit opgelost worden, maar deze zitten dan dikwijls eerder met een naam gebaseeerd op symptomen dan op oorzaken.

Is dit antwoord meer in de juiste richting van wat je ècht wil weten (want ook dat is minder eenvoudig dan je op het eerste gezicht denkt, we vallen altijd over taal).