Waarom komt niemand helpen als ze de hulp toegezegd hebben?

Omdat iedereen druk is met hun eigen leven, en vergeet dat jij onthandt thuis zit. Helaas is dat de status vand emaatschappij.

Je zegt echter: Hulp moet spontaan komen en men moet niet eerst gevraagd worden.. Daar ben ik het niet mee eens. Ze hebben het aangeboden. Daarna kan je hun zeggen: Hey, kan je dit of dat doen. Als ze dan neit komen: Dat is echt slecht. En ik zou serieus kijken of je je vriendenkring niet wat zou moeten veranderen. Als mijn vrienden hulp toezeggen als ik ziek thuis zit, en niet zouden komen.. Tja, dan was mijn vriendschaps gevoel lichtelijk vermindert..

Waarschijnlijk omdat het aanbod alleen gedaan wordt uit beleefdheid. Je wordt niet geacht hierop te antwoorden.

wat akelig om te ervaren dat niemand je spontaan helpt.
ik denk dat je geen andere keus hebt dan de mensen nogmaals bellen, en concreet om hulp vragen.
het is van de anderen mogelijk niet naar bedoeld, al is het niet attent.
mensen zijn vaak druk met hun eigen besoignes.
goede kans dat ze zich schamen als je ze belt, en ze het alsnog voor je doen.
sterkte en beterschap!

Zo leer je dan weer je vrienden en bekenden kennen.Als ik dichterbij woonde had ik graag die boodschappen en dat voedselpakket voor jou gehaald.
Probeer met iemand wat te regelen die ook een voedselpakket heeft,en dat die het voor je meeneemt.
Heb je geen buren die als ze toch boodschappen gaan doen wat voor je mee kunnen nemen.
Tevens kun je de vrijwilligers centrale vragen,om hulp want die zijn er speciaal voor.

Een vervelende situatie om zo afhankelijk te zijn en voelen dat je in de kou staat.

Allereerst denk ik persoonlijk dat veel van de mensen die spontaan hulp aanbieden, dit op dat moment ook echt menen. Maar dat het onbedoeld snel weer vergeten wordt, simpelweg omdat ze zelf niet in die vervelende situatie zitten en voor hun het leven van alledag gewoon doorgaat.

Er zullen vast ook mensen zijn die meer uit beleefdheid hulp aanbieden. Het resultaat blijft helaas hetzelfde, er komt niemand helpen en een tweede of derde keer om hulp vragen is erg vervelend.

Kijk of je toch concrete afspraken kan maken met een aantal mensen. Probeer een dag en tijd af te spreken en zeg erbij dat je op ze rekent. En geef ook eerlijk aan dat je het vervelend vindt om afhankelijk te zijn en er vaker om te moeten vragen.

Al zijn het maar twee personen die bij kunnen springen en het kunnen en willen inpassen in hun eigen dagelijkse bezigheden. Of kijk eens of er een vrijwilligerscentrale is die je in kunt schakelen.

Sterkte gewenst.

Helaas zeggen heel veel mensen dit voor "de show" maar het echt uitvoeren is dan weer heel wat anders.
Je moet toch nog even contact opnemen met de mensen die je dat hebben toegezegd, in sommige gevallen kan het ook om een misverstand gaan, en denken ze misschien van elkaar dat de ander je al helpt.
De laatste optie is nog iemand van de Rode Kruis Hulporganisatie bellen. Die hebben veel vrijwilligers die zulk soort zaken voor andere mensen doen. Zelf zorg ik op deze manier ook voor een oude dame, die niet meer de deur uit kan en geen familie heeft.
Succes en sterkte!

Dit is inderdaad heel vervelend.
De mensen die je hulp aanbieden menen het op dat moment ook wel, maar zolang er geen concrete afspraken gemaakt zijn, komen ze er om de een of andere reden toch niet toe. Je hebt iemand nodig die dit voor je coördineert. Kies een goede vriend/vriendin uit, benader hem/haar en leg het probleem uit. Deze persoon belt alle mensen die je hulp toegezegd hebben en maakt een werkschema. De een doet af en toe boodschappen, de ander een huishoudelijke klus.
Dit werkt echt en degenen die de hulp toegezegd hebben, blijken het ook leuk te vinden om die daadwerkelijk te geven (behalve een enkeling). Het is alleen wat te vrijblijvend toegezegd en de personen die het toegezegd hebben, weten zo ook niet hoe zo vorm aan de hulp kunnen geven.

Succes en beterschap met je been!

Mij is geleerd, wie goed doet wie goed ontmoet.

Ga eens bij jezelf teweeg waarom men niet zou helpen, wat je nu doet helpt niet. Een klein beetje calimero geschreuw. De hele wereld is tegen me...

Kop op! schouders eronder en doorzetten!

Als er een ongeval gebeurt is, staan vele mensen te kijken. Allemaal willen ze wel helpen, maar ze doen niets. Niemand neemt het intitiatief. Als je wilt dat iemand helpt, moet je hem persoonlijk aanwijzen. Dat geldt ook voor jou. Dat mensen jou hulp hebben aangeboden, is al heel nobel. Dan moet je niet verwachten dat ze elke dag komen vragen wat ze voor je kunnen doen. Je moet het hen wel vragen. Je noemt telkens dat NIEMAND je komt helpen. Ik geloof dat niet, want je loopt al een paar maanden in het gips - blijkbaar heb je in die tijd toch eten gekregen en heeft IEMAND dat voor je gehaald. Ik wil niet vervelend doen hoor, maar het is ook belangrijk te blijven zien wat mensen wel voor je doen en dat te waarderen. Daardoor blijven mensen ook gemotiveerd om voor je klaar te staan. Zo niet, dan is de kans groot dat ze je gaan beschouwen als een ouwe zeurpiet die ze liever mijden. Dat heb je dan aan jezelf te danken. Je kunt niet lopen, maar je kunt wel initiatief en verantwoordelijkheid nemen in je contacten met anderen. Maak duidelijk wat je van anderen verwacht. Blijf hartelijk in contact. Daar bereik je het meest mee.

Toegevoegd na 8 minuten:
Wat lotus in vorige reactie schrijft is helemaal waar. Door Calimerogedrag maak je je niet populair. Lees je eigen vraag nog eens door en leer daarvan:

'Het antwoord Thuiszorg hoeft niet genoemd, die komt daar niet voor! Die poezelt alleen een beetje de kast af en bij uitzondering stofzuigen of dweilen.'

Zo kijk je dus tegen mensen aan die zich keihard voor je inzetten. Anderen hebben dat snel door en haken dan af.

het komt mij bekend voor mensen biedden hun hulp aan maar als het puntje bij paaltje komt zie je niemand.
Omdat ze het zogenaamd druk hebben. in dit soort situatie's leer je pas wie je echte vrienden zijn. en dat zijn er niet veel

Heel vervelend lijkt mij dit maar weet;

Er zijn mensen die van alles beloven en het niet na (kunnen) komen.

Waarom zeggen mensen dat dan?
Omdat zij het mogelijk willen maar niet kunnen.
Of het is een vorm van beleefdheid, maar ze kunnen het niet waar maken.

Kan me voor stellen dat je erg teleurgesteld bent!

mijn vriendin had de heup gebroken en kon dus weinig tot niets doen
ze is alleen staand met een hondje
velen hebben haar hulp aangeboden en daar heeft ze dan ook dankbaar gebruik van gemaakt

zelf heeft ze het iniatief genomen en de mensen gebeld en aangegeven ik heb dit of dat nodig en wat kan jij dan voor mij betekenen.

zo heeft ze een schema gemaakt en alls liep op rolletjes
ze wist precies wie wat kwam doen en hoe laat

ik heb bvb haar hond 4 x op een dag uitgelaten.

na haar herstel heeft ze om haar dankbaarheid te tonen een high tea voor de mensen gegeven die haar zo fijn hebben geholpen

succes

Lastig voor je om met een gipsen poot te weinig hulp te krijgen. Ik kan je maar een tip geven:
Hoe concreter, des te beter.

Dus niet vragen: wil je me een keertje helpen als het zo uitkomt? Maar: Kun jij de eerstkomende weken als je toch in de supermarkt bent, boodschappen voor mij meebrengen? Ik zal je dan en dan een lijstje mailen.

Mensen kunnen namelijk niet 'ruiken' wat jij nodig hebt en iedereen heeft een druk eigen leven en vergeet het zelf aan te bieden of denkt dat jij het al helemaal voor elkaar hebt.

Positief blijven hoor, de meeste mensen bedoelen het gewoon goed. Als je nu gaat zitten pruilen omdat mensen je niet vanzelf met hun liefde komen overstelpen, word je vanzelf een ouwe zeur waar niemand meer bij langs wil komen...

Helaas heeft niet iedereen jouw toeschietelijke instelling..... wellicht gelukkig maar, want als iedereen maar zelf bedenkt wat een ander zou waarderen zullen er een hoop mensen naast zitten, en gebeuren er allerlei dingen waar men helemaal niet op zit te wachten.

Maar iets meer zou best kunnen, je zult ze helaas op de man af moeten vragen, opbellen en afspraken maken over hoe ze hulp voor jouw het best kunnen inpassen in hun leven. Je zit er enige maanden aan vast, dus het is hulp voor langere tijd, dat vergt enige planning.
Pas zelf aan, vraag bijvoorbeeld wanneer zij boodschappen doen en of ze dan het voor jouw ook willen meenemen, en wanneer zij dan graag jouw lijstje willen hebben.

Diegene die al heeft toegezegd te helpen kun je dus gewoon direct vragen wanneer het hun uitkomt.

De brutale heeft de halve wereld, dus opbellen... op de man aangesproken is het een stuk moeilijker voor mensen om er onderuit te kruipen.

Ik werk bij de thuiszorg, en mijn clienten bepalen zelf waar ze mij voor inzetten.
Meestal komt dat neer op wc, badkamer keuken soppen, stofzuigen en ramen zemen, maar ik doe ook boodschappen, ga naar de apotheek, veeg de sneeuw van de stoep, vaatwasser leeghalen, was ophangen enz. De enige beperking is dat ik na 3 uur naar de volgende moet.
Overigens werk ik bij iedereen even hard, zowel degenen die 45 euro per 3 uur betalen als die een bijdrage van 4,50 betalen.

Ik heb al plusjes gezet bij diegenen hierboven die zeggen dat je het concreet moet maken. Inderdaad niet "kun je een keer boodschappen voor me doen" maar "wannneer ga je en hier is mijn lijstje".

Heel vervelend, maar mens-eigen. Tegenwoordig is iedereen druk-druk en schiet dat spontane er soms bij in. Wil niet zeggen, dat het hulp-aanbod niet gemeend is. Vraag dus wel iemand om hulp!!! Vraag die persoon om een schema te maken met dingen waar je hulp bij nodig hebt en om mensen te bellen die jou hulp hebben aangeboden met de vraag om ze concreet te mogen inplannen. Sterkte!

Mensen zijn rare wezens, en heel vaak is er sprake van twee hoedanigheden in EEN mens... De ene maakt de beloftes en de andere komt die vervolgens niet na... De ene kent die andere niet eens... Dus daarom komt het zo vaak voor dat beloftes niet nagekomen worden, want degene die ze maakt is niet degene die ze nakomt...

Heel erg veel mensen kunnen gewoon geen 'nee' zeggen!

Je draait de boel een beetje om.
Iedereen biedt je hulp aan, maar jij doet er niks mee.
Op het moment dat jij wat nodig hebt dan moet je een seintje geven. De mensen kunnen dat niet ruiken.
Zolang jij niet een vraag geeft kunnen ze die ook niet invullen.
Dus kom van je troon en geef de mensen de kans om te helpen.
Beterschap.

Dat is nou de maatschappij waar wij in leven.
We zijn 'killer' aan het worden.

(Niet dat iedereen nu zo is hoor, maar wel veel)

Ik zou zeggen, vraag het ze. Misschien dat ze je eigenlijk iet willen/kunnen helpen. Of dat ze denken dat je geen hulp nodig hebt omdat je eerder hebt aangegeven dat je geen hulp nodig hebt. Of ze verwachten dat anderen je al hebben geholpen. Of ze hebben zelf hulp nodig.

Wanneer je mensen vraagt wil je me helpen zeggen ze ja. Het probleem is echter dat ze niet weten wat ze moeten doen en wanneer. De oplossing is heel simpel, je neem de tel. en je belt iemand op, je vraagt iets concreets, zoals ik heb boodschappen nodig, wil je vandaag voor mij boodschappen meenemen, dan vraag je hoe laat moet mijn boodschappen lijstje klaar zijn, dan zeggen ze een tijd en die tijd komen ze wel langs. Wanneer je vraag wil je van de week even boodschappen mee nemen a.u.b dan vergeten ze dat. Dus als je iets vraag, vraag precies wat en vraag of het die dag kan en vraag een tijd. Vraag niet iedere keer 1 persoon neem er meer bij zijn oren. chanteren mag!

Voorbeeld; Wil je mijn bed verschonen? Nu heb ik geen tijd. Ik vraag niet of je er ziek in wil liggen, dat doe ik wel, als jij hem verschoon.

Wedden dat ze het gaan doen.

Vraag mensen op de koffie of thee (op zieken bezoek) wanneer ze er zijn vraag je 1 of 2 dingen te doen, vertel wat je wil en vraag of het die dag kan en vraag een tijd.

Verwacht niet dat mensen het zelfde reageren als jij, want dat val je vies tegen. je heb denkers en doeners en maar heel weinig mensen kunnen het alle bij.

Veel succes en sterkte

je kan aan thuiszorg zelf zeggen wat je wilt dat ze doen je betaald er tenslotte voor dus even boodschappen halen nu!
verder die hulp tja het blijft heel vervelend maar niet iedereen denkt hetzelfde als jij he als er aanbiedingen zijn in de trant van bel maar als je iets nodig hebt dan is dat dus hetzelfde maar dan moet je er iets voor doen en dat lijkt me dan weer niet zo erg. zonder vragen krijg je nu eenmaal niets in het leven
wel heel veel sterkte want het blijft moeilijk om iets aan een ander te vragen.

Ik ga nu wat dingen interpreteren die misschien niet helemaal correct zijn, ik probeer jou als persoon in te schatten.

Ik denk dat je een sterke vrouw bent. Iemand die niet snel hulp nodig heeft, maar die zelf het heft in handen neemt, niet op haar mondje is gevallen, en waarvan men gewend is dat jij die hulp aan anderen geeft.
Sommige mensen komen nu eenmaal hulpbehoevend over (generaliserend: kinderen, vrouwen, kleine mensen, "niet-dominante" mensen, mensen die zich afhankelijk gedragen, hulpvragers) terwijl anderen, die sterker overkomen, misschien wel hulp nodig hebben, maar dat hebben anderen niet altijd door..
Wanneer men aanbiedt om jou te helpen wordt dat ook wel gemeend, maar men gaat er eigenlijk gewoon vanuit dat iemand als jij dat zelf wel kan oplossen..

Wat ik hier eigenlijk mee wil zeggen: ben er blij mee dat je zo sterk overkomt op anderen, maar durf je eens afhankelijk op te stellen deze keer. Bel een van de mensen die hulp hebben aangeboden, en vraag of je van hun aanbod gebruik mag maken.

Tja, als je in nood bent leer je, je echte vrienden kennen.
Sterkte er mee.