Waarom vindt horende mensen vaak eng met dove mensen te praten?

denk dat ze niet goed weten hoe ze het aan moeten pakken .

ik denk dat ze simpelweg niet weten hoe ze moeten praten met een dove. ze weten niet goed hoe met gebaren te praten ,. zijn mischien bang dat het er gek uitziet wat ze doen.

Het maakt je zo onzeker, je mag in navolging van die dove geen oren gebruiken en alles via de ogen doen... Dat maakt zelf-reflectief en derhalve heel erg onzeker...

Mensen denken dan na over 'het geluk' dat ze hebben om wel te horen. Dit reflecteren ze in een gevoel van: wat zielig. En krijgen medelijden. Hierdoor voelen ze zich weer onzeker. En willen ze liever niet in die situatie geplaatst worden.

Dit geldt trouwens niet alleen voor doven. Ook blinden, metnen in een rolstoel of mensen die ledematen missen worden vaak ontweken vanwege dit soort 'angst' / 'medelijden' gedrag

mensen weten vaak niet hoe er mee om te gaan.
moeten ze nu schreeuwen of niet?
begrijpt de dove wat ze zeggen, of doet hij of zij maar alsof?
ik ben zelf opgegroeid met een dove moeder, dus ik weet dat hard praten niet zoveel zin heeft, maar duidelijk en gearticuleerd praten wel helpt.
als ze mij niet verstaat, herhaal ik ook niet, maar zeg hetzelfde in andere bewoordingen.

Ik heb zelf ooit een slechthorende collega gehad. Ik vond het niet zozeer eng om met haar te praten, maar vooral vermoeiend. Met horende mensen kun je gewoon praten en tegelijkertijd andere dingen doen. Met haar moest ik er echt voor gaan zitten, zorgen dat ze mijn gezicht kon zien en mijn lippen kon lezen. Ook dat articuleren wat werd genoemd daar moest ik echt op letten. In het dagelijkse leven praat ik nogal snel en misschien daarom ook onduidelijk. Bij haar moest ik ervoor zorgen dat ik langzaam sprak en heel duidelijk articuleerde zodat ze mijn lippen kon lezen. Dat was best wel eens vermoeiend.

Omdat de communicatie niet gelijkwaardig is als je de gebarentaal kent is het helemaal niet eng.

Omdat ze bang zijn niet verstaan te worden!

Mensen vinden alles dat anders is "eng".
En we zitten helaas in een maatschappij waar je voorzichtig moet zijn hoe en waarop je anderen aanspreekt.
Ik heb een dove fotografe. Ik heb haar gewoon op de vrouw af gevraagd, zonder te tuttelen, hoe ik het beste met haar kan communiceren, wat ze wel of niet kan horen en waar ze zich aan stoort, zodat ik mijn gedrag kan aanpassen.
De meeste "anders-zijnden" stellen directheid meer op prijs dan zielig getuttel en gedraai.

Ik denk dat mensen vaak bang zijn dat ze niet verstaan worden, of dat ze zelf niet goed terug verstaan wat de dove zegt, omdat niet elke dove even goed is in spreken.
Grappig genoeg hebben nog steeds veel mensen de neiging tegen een dove te gaan schreeuwen, terwijl in mijn ervaring fluisteren beter werkt, ze horen je toch niet, en dan articuleer je beduidend beter.

Maar vooral is het denk ik het onbekende. Doven hebben meer nog dan blinden de neiging (geheel terecht en logisch overigens) met elkáár op te trekken. Daardoor zie je, het aantal doven in Nederland in aanmerking genomen, relatief weinig dove mensen ; in het wild' en blijft het een 'zeldzaamheid' dat je een doof iemand te spreken krijgt.

Zelf ben ik er sterk voorstander van op de basisschool kinderen standaard wat basisgebaren en het handalfabet te leren ; ze vinden het leuk om te doen, pikken het vlot op, en je kunt er heel lang heel veel plezier van hebben. En het haalt het spannende, het enge, het onbekende er een beetje af.