Ik denk dat mensen vaak bang zijn dat ze niet verstaan worden, of dat ze zelf niet goed terug verstaan wat de dove zegt, omdat niet elke dove even goed is in spreken.
Grappig genoeg hebben nog steeds veel mensen de neiging tegen een dove te gaan schreeuwen, terwijl in mijn ervaring fluisteren beter werkt, ze horen je toch niet, en dan articuleer je beduidend beter.
Maar vooral is het denk ik het onbekende. Doven hebben meer nog dan blinden de neiging (geheel terecht en logisch overigens) met elkáár op te trekken. Daardoor zie je, het aantal doven in Nederland in aanmerking genomen, relatief weinig dove mensen ; in het wild' en blijft het een 'zeldzaamheid' dat je een doof iemand te spreken krijgt.
Zelf ben ik er sterk voorstander van op de basisschool kinderen standaard wat basisgebaren en het handalfabet te leren ; ze vinden het leuk om te doen, pikken het vlot op, en je kunt er heel lang heel veel plezier van hebben. En het haalt het spannende, het enge, het onbekende er een beetje af.