Waarom vindt horende mensen vaak eng met dove mensen te praten?

Mensen denken dan na over 'het geluk' dat ze hebben om wel te horen. Dit reflecteren ze in een gevoel van: wat zielig. En krijgen medelijden. Hierdoor voelen ze zich weer onzeker. En willen ze liever niet in die situatie geplaatst worden. Dit geldt trouwens niet alleen voor doven. Ook blinden, metnen in een rolstoel of mensen die ledematen missen worden vaak ontweken vanwege dit soort 'angst' / 'medelijden' gedrag

Ik heb zelf ooit een slechthorende collega gehad. Ik vond het niet zozeer eng om met haar te praten, maar vooral vermoeiend. Met horende mensen kun je gewoon praten en tegelijkertijd andere dingen doen. Met haar moest ik er echt voor gaan zitten, zorgen dat ze mijn gezicht kon zien en mijn lippen kon lezen. Ook dat articuleren wat werd genoemd daar moest ik echt op letten. In het dagelijkse leven praat ik nogal snel en misschien daarom ook onduidelijk. Bij haar moest ik ervoor zorgen dat ik langzaam sprak en heel duidelijk articuleerde zodat ze mijn lippen kon lezen. Dat was best wel eens vermoeiend.

Omdat ze bang zijn niet verstaan te worden!