Hoe stop je een huilbui waar maar geen einde aan lijkt te komen?

Bij mij helpt het meestal om iemand te bellen die me kan troosten c/q me tot rede brengt.

Ontspannend bad nemen.

Voor mij is het enige wat helpt om rustig de huilbui zijn gang te laten gaan.
De tranen zijn uiteindelijk op en wat ik dan merk dat het probleem intussen al lang zo erg niet meer is.
Tijdens zo'n huilbui, iemand bellen helpt mij niet omdat ik dan niet uit mijn woorden kan komen.
Na de huilbui doe ik het dan "soms" nog wel .!

Als het kan niet stoppen alles eruit laten komen, kan een
hele opluchting zijn.
Na regen komt zonneschijn.

Je laten gaan, gooi het eruit, niet inhouden. Je hebt het nodig en af en toe is het goed alles eruit te laten komen.
Al duurt het uren, huil totdat je moe bent en ga dan lekker liggen en ontspan. Kan zijn dat je na een paar tellen weer begint, want dan ga je denken en dan komt het weer. Toen mijn hond overleed, mijn maatje, heb ik een week gehuild. Heb me ziek op mijn werk gemeld en heb op deze manier afscheid genomen en iedereen begreep het. Als je huilt moet je iets verwerken en daar moet je niet opeens mee ophouden want het blijft dan zitten en steekt steeds weer de kop op.Echt, je hebt liters tranen en het lijkt of er geen eind aan komt, maar aan alles komt een eind, ook aan verdriet.

Niet.
Als de tranen blijven komen is daar een goede reden voor. Wanneer dat niet toelaat komen ze er een andere keer uit. Op een moment waarop je het verwacht en waar je dan ook niet meer van weet waarom je huilt. Wanneer je verdriet kan je beter de tranen laten lopen, zolang als nodig. Dat voorkomt dat je hart volloopt. En zorgt dat je daarna weer opnieuw verder kunt.

Toen mij neefje werd geboren, 3 maanden te vroeg en extreem klein, heb ik 2 weken lang aan een stuk gehuild. Met af en toe een pauze zodat ik kon zien waar ik liep. Ik heb het zo gelaten en de tranen laten lopen. Achteraf ben ik daar heel blij mee. Gewoon omdat ik nu met liefde (en natuurlijk nog steeds verdriet) aan mij neefje kan denken zonder dat ik stuk ga. Het blijft zwaar, maar als ik al die tranen had gestopt had ik het nu nog vele malen zwaarder gehad. En ik zelfs niet in gedachte aan mijn neefje kunnen denken zonder in te storten.

Bij mij stopt de huilbui altijd als iemand heel geïnteresseerd gaat zitten vragen waarom ik nu eigenlijk huil. Of zegt "gaat het wel?" Ben ik net blij me eens lekker te kunnen laten gaan, stopt het vanzelf weer.
Bij een echte huilbui mag je niet storen! Alleen zakdoekjes aangeven, glaasje water pakken en vooral niets zeggen.

Waarom zou het moeten stoppen?
Laat maar komen de tranen ,er is verdriet .
Daar is een reden voor ,dan mag je toch huilen.
Het stopt als je afleiding hebt of als iemand je troost en er over kan praten .Maar dat wil niet zeggen dat je dan niet meer hoeft te huilen.

Onbedaarlijk huilen, kan een enorm opgelucht gevoel geven.
Gewoon laten huilen en tegelijkertijd je vriendin het gevoel geven dat het mag.

Ze weet ook wel dat als ze stopt met huilen, dat het dan tijd is om te praten of misschien ook niet maar laat haar in ieder geval weten dat je er voor haar bent.

Niet. Huilbuien zijn belangrijk, als er geen eind aan lijkt te komen is het júist belangrijk om het te laten gaan.

"Wanneer we heftige emoties voelen, produceren we veel meer tranen dan onze ogen eigenlijk nodig hebben. In deze tranen vinden we vooral het stresshormoon prolactine, waarvan grote hoeveelheden worden afgescheiden tijdens emotionele uitbarstingen, en die in hoge concentraties stofwisselingsproblemen kan veroorzaken. Daarom zorgt huilen dat het lichaam en de geest stress kwijtraken."

Dus niet onderbreken! Lekker laten lopen.