nooit vertelt iemand zijn belevenissen aan mij. ze willen wel altijd alles van mij weten. of je nou op visite gaat/belt/ iemand op straat tegenkomt etc. het gaat altijd over mij.
ik ben een open boek en heb interesse in anderen. Dat wordt helaas genegeerd. Ik vertel bv in 2min. hoe het met me gaat (leuke dingen). Als het over hun gaat, wordt gesprek afgebroken.
dat gaat via de mail ook zo. Na 6mnd mail je elkaar weer en gaat het over mij. alleen als ze me nodig hebben, hebben we intens contact (je gaat afzonderlijk naar musicals en wisselt info uit). Verder staat contact op een laag pitje.
Met anderen hebben ze wel spontane gesprekken. Ik merk tijdens gesprek ook via mail, of iemand een masker op heeft of niet. ben spontaan, hulpvaardig en meelevend.
mijn hele familie maakt dit mee met mensen. Hierdoor hebben we geen behoefte aan sociale contacten.
dit is al jaren zo, we hebben een erfelijke chronische ziekte, die we op verschilllende leeftijden kregen. we zijn optimisten en praten weinig over onze ziekte. Er bestaat meer dan ons ziek zijn. al voordat de diagnose bekend werd hadden we communicatieproblemen.
Helaas moet je bij medici etc. altijd laten horen dat je sociale contacten hebt. Heb je die niet wordt je gepusht om op een club te gaan etc. etc. terwijl wie die behoefte niet hebben.
vraag me echt af waar die communicatiestoornis ligt. misschien omdat we te hulpvaardig zijn.
Ben je op zoek naar het antwoord op die ene vraag die je misschien al tijden achtervolgt?