altijd eenzijdige gesprekken, ligt dat aan ons?
nooit vertelt iemand zijn belevenissen aan mij. ze willen wel altijd alles van mij weten. of je nou op visite gaat/belt/ iemand op straat tegenkomt etc. het gaat altijd over mij.
ik ben een open boek en heb interesse in anderen. Dat wordt helaas genegeerd. Ik vertel bv in 2min. hoe het met me gaat (leuke dingen). Als het over hun gaat, wordt gesprek afgebroken.
dat gaat via de mail ook zo. Na 6mnd mail je elkaar weer en gaat het over mij. alleen als ze me nodig hebben, hebben we intens contact (je gaat afzonderlijk naar musicals en wisselt info uit). Verder staat contact op een laag pitje.
Met anderen hebben ze wel spontane gesprekken. Ik merk tijdens gesprek ook via mail, of iemand een masker op heeft of niet. ben spontaan, hulpvaardig en meelevend.
mijn hele familie maakt dit mee met mensen. Hierdoor hebben we geen behoefte aan sociale contacten.
dit is al jaren zo, we hebben een erfelijke chronische ziekte, die we op verschilllende leeftijden kregen. we zijn optimisten en praten weinig over onze ziekte. Er bestaat meer dan ons ziek zijn. al voordat de diagnose bekend werd hadden we communicatieproblemen.
Helaas moet je bij medici etc. altijd laten horen dat je sociale contacten hebt. Heb je die niet wordt je gepusht om op een club te gaan etc. etc. terwijl wie die behoefte niet hebben.
vraag me echt af waar die communicatiestoornis ligt. misschien omdat we te hulpvaardig zijn.
-
Vraag volgen
- Delen
-
-
Weet jij het antwoord?
Het beste antwoord
Volgens mij komt het omdat de mensen (waarschijnlijk goedbedoeld) het gevoel hebben dat jullie aandacht moeten krijgen i.v.m. jullie ziekte. Ze willen dan niet over zichzelf klagen omdat ze vinden dat jullie het vervelender hebben dan zij...en al blij zijn dat ze dat van jullie niet hebben. Gelukkig voelen jullie dat zelf niet zo dat jullie extra aandacht nodig hebben...maar ja...voordat dat bij anderen doordringt. Bij de meesten is het misschien een automatischme dat je informeert bij iemand die wat mankeert en dan je eigen probleempjes onzin vindt. Heel vervelend voor jou terwijl je zo sociaal bent !!
Misschien moet je een wat meer vragen stellen. Ik heb dat moeten leren. Mensen vertellen vaak niet uit zichzelf hoe het met ze gaat en wat ze hebben meegemaakt. Als je er naar vraagt, willen ze wel graag vertellen. Onthoud wat mensen verteld hebben, zodat je er een volgende keer weer over kunt beginnen (hoe was... dat concert waar je heen zou gaan, je sollicitatiegesprek, je vakantie) Dan merken mensen ook dat je geinteresseerd bent em zullen ze gemakkelijker uit zichzelf iets gaan vertellen
Dit kan gewoon in de genen zitten. Misschien woon je in een typisch dorpje zoals spakenburg? In zulke dorpjes heeft bijna iedereen dezelfde voorouders, en dus ook soms dezelfde genen. Ben je een vrouw? Dan zullen veel mannen in jou interesseren misschien. En willel ze niks over zichzelf weten, alleen over jou. Zo ren paar redenen. Het kan ook ergens anders aan liggen, maar dit is wat ik nou het eerst zou verwachten.
Het is gemakkelijk om over iemand anders te hebben dan jezelf. Je praat immers niet snel over je eigen ongemakken, ziekten en problemen. Dat merk jij (want je vind het zelf vervelend om het over jezelf te hebben), maar dat hebben anderen ook voor zichzelf. Dus als niemand over zichzelf wilt hebben, maar wel over de ander, dan hebben jullie (dus jij en je gesprekspartner) veel overeenkomsten. Het masker wat je een ander ziet dragen, die zal jij wellicht ook dragen. Ook jij hebt het immers moeilijk om het over jezelf te hebben. Dat mensen het niet zo snel over zichzelf hebben, kan komen doordat zij zich niet zo veilig voelen. Wellicht hebben zij het idee dat als zij zich zo openen, dat men deze informatie tegen hun gaan gebruiken. Dat ze veroordeeld gaan worden. Dat zij ongevraagd adviezen krijgen, waar zij op dat moment niet klaar voor zijn, of op zitten te wachten. Natuurlijk kan het ook zo zijn, dat zij even niet over hun problemen willen praten. Die zijn dan misschien al zo zwaar en willen zij even rust en afleiding hebben. Door anderen te helpen, hebben zij afleiding voor zichzelf en voelen zij zich even waardevol. Het leven is ze al zo zwaar. Daarvoor is het praten over de koetjes en de kalfjes soms zo lekker ontspannend. Even niet dat zware. Die continuiteit van zware onderwerpen. En wat ik hierboven schrijf over de 'anderen' geldt natuurlijk ook voor jou, want jullie hebben veel overeenkomsten.
Stel zelf een vraag
Ben je op zoek naar het antwoord die ene vraag die je misschien al tijden achtervolgt?
