Waarom praten mensen in zich zelf?

Heb je dat wel eens? Je bent bezig met het oplossen van een probleem, maar je zit ergens halverwege vast. Je roept er iemand bij en legt hem of haar je probleem uit. Tijdens het uitleggen kom je achter je denkfout, of snap je ineens de volgende stap. Zonder dat de ander iets heeft hoeven zeggen heb jij - hopsakee! - je probleem opgelost, alleen maar omdat je het hebt uitgesproken! Je bedankt de ander voor het luisteren.

Heb je niet? Misschien herken je dit dan wel: iemand komt bij jou met een persoonlijk probleem. Jij weet de oplossing ook niet - jij bent ook maar een mens - maar begint met praten vanuit je eigen ervaring. Tijdens het praten komen er op een gegeven moment allemaal wijze gedachten bij je op en die spreek je uit. Je geeft de ander daarmee waardevolle raad en je wordt daarvoor hartelijk bedankt. Jij denkt: waar kwam die wijsheid ineens vandaan?

Ook al niet? Laatste dan! Je kunt niet meer op iemands naam komen en loopt maar te denken en te denken. Op een gegeven moment spreek je een aantal namen uit die in je opkomen. Margriet, Marjan, Annet... Marjet! Alleen door het uit te spreken ben je erachter gekomen - pak van je hart!

Het kan zijn dat je dat allemaal niet hebt, en gewoon niet zo vocaal bent ingesteld. Feit is wel dat tijdens het praten in je hoofd automatisch verbanden worden gelegd die behulpzaam kunnen zijn bij wat je aan het vertellen bent. Dingen die met hetzelfde thema te maken hebben, of klankassociaties worden als het ware vast "klaargezet" door je hersenen.

Door dingen uit te spreken - al is het maar tegen jezelf - prikkel je de hersenen extra om zaken op een rijtje zetten en verbanden goed krijgen. Je moet immers praten, en luisteren! Je zet je hersens extra aan het werk. Vaak met goed gevolg. Logisch dus dat mensen af en toe in zichzelf praten: het werkt als een tierelier!