Hoe omgaan met grote littekens door (noodzaak) operaties?

Als je letterlijk voor het leven getekend bent, kun je twee dingen doen : of je vecht voortdurend tegen de bierkaai met alles wat je hebt, zonder succes, en laat je er onder krijgen, OF je accepteert dat het een deel van je leven is en dat je verhaal letterlijk op je lijf geschreven is, draagt je littekens met trots en leert beseffen dat je meer bent dan die beschadigde buitenkant alleen. Wat mij altijd opvalt aan mensen met zichtbare beschadigingen die zichzelf niet verstoppen (want degenen die dat wel doen, zie je natuurlijk niet), is het zelfvertrouwen dat ze uitstralen, de wijsheid en de absolute meerwaarde die uitgaat van het besef dat je meer bent, meer MOET zijn dan je buitenkant. Programma's als 'Beauty and the Beast"'- nu weer op TV in de Engelse versie, waarin een 'mismaakt' iemand en een door uiterlijk geobsedeerd nietzeggende non-persoonlijkheid een week met elkaar optrekken, in de hoop van elkaar (vooral de 'schoonheid' van het échte mens) te leren. Het is echt bijna zielig om te zien hoe mensen waar niets aan mankeert, toch altijd wel iets negatiefs aan zichzelf weten te vinden, als het niet zo tenenkrommend ergerlijk is. Mensen kijken. Zoals we ALLEMAAL wat vaker of wat langer kijken als we iets zien dat opvalt, in welke zin dan ook. Neutraal. Dat jij dat als negatief ervaart, is grootdeels je eigen perceptie. Zogenaamde ' schoonheden' die veel tijd aan hun uiterlijk besteden worden minstens net zo lang en vaak aangegaapt , maar in hun perceptie is dat " altijd" positief - terwijl vaak het tegendeel het geval is. Natuurlijk blijven er altijd idioten die het nodig vinden om te lachen, te wijzen of er niks van te begrijpen, maar DAAR kun je nu eenmaal niet tegen vechten. Puntje bij paaltje, als je mensen 1 op 1 heel diep in de ogen kijkt, geeft bijna iedereen de voorkeur aan 'echte' mensen ' met een vlekje' , omdat die menselijker, vriendelijker, prettiger in de omgang en nuchterder zijn. En vaak ook wijzer. Dat punt bereiken kan best even duren - ik denk dat je nog heel erg jong bent - en lang niet iedereen slaagt er 100 % in, maar hoe sneller je leert dat je verstoppen averechts werkt, hoe beter.

Jij bent echt iemand die eens naar de plastisch chirurg moet. Je moet het zo zien. De operaties waren noodzaak, maar zijn niet gedaan door mensen die gespecialiseerd zijn in de mooie afwerking en plastisch chirurgen wel. Zij kunnen je ook helpen met welk traject te volgen bij de verzekeringsmaatschappij.

Je kan altijd met de huisarts gaan praten over plastische chirurgie. Ik heb Zelf een heel groote litteken op mijn buik. Het duurt even maar je vergeet wel dat het er zit.

Ik probeer een beetje m'n antwoord van gisteren te reconstrueren. In de eerste plaats: je geeft aan dat de operaties noodzakelijk waren. Dan heb je dus geen spijt van. Wat is dan belangrijker? Dat mensen niet naar je kijken, of dat je eens een keer een jurkje kunt dragen? Goed, ik heb makkelijk praten. Heb ook wel zichtbare littekens, maar er is al zoveel 'zichtbaars' aan mij (rolstoel, diverse orthesen, etc.), dat die littekens nog het minste opvallen. Toch zijn er wel wat dingen waar ik soms van baal, qua uiterlijk. Die grote orthopedische schoenen onder een jurkje, bijvoorbeeld. Het niet kunnen dragen van jasjes of strakke shirtjes door een orthese om m'n arm en schouder. Het scheefhangen van kleding op m'n schouders, doordat één schouder na een operatie een totaal andere vorm heeft gekregen. Die grote beenbeugel die niet onder een broek past. De neiging om constant m'n stomazakje te willen legen als ik een strak jurkje of een bikini draag. Ik snap bepaalde dingen dus ook wel. Maar wat is belangrijker? Mijn stoma zit vrij hoog, dus ik zou geen bikini meer kunnen dragen als ik zou vinden dat niemand het stomazakje zou mogen zien. Nu scheelt het dat ik niet kan zwemmen, maar hé: als ik een bikini wil dragen, dan draag ik een bikini. Toen ik een keer een wijd shirt droeg, kreeg ik de vraag of ik niet een sjaaltje ofzo over het litteken van mijn enigzins misvormde schouder zou moeten draperen. No way! Dat litteken markeert één van de beste keuzes die ik ooit gemaakt heb, namelijk de operatie aan m'n schouder. Dat mag gezien worden! Zo ook al die hulpmiddelen: het maakt dat ik beter functioneer. Natuurlijk zou ik ervoor kunnen kiezen om pumps te dragen onder een rok. Maar is dat belangrijker dan kunnen staan? Ik dacht het niet! Dus wat voor keus heb ik? En wat voor keus heb jij? Het kiezen voor het verbergen van je littekens is een grotere beperking dan die starende blikken die je kunt krijgen. Mensen kijken ja, dat klopt. Maar als ze eenmaal gezien hebben wat er te zien valt, lang niet meer zo erg als in het begin. En jou valt het al helemaal niet meer op na verloop van tijd. Want jij draagt met trots je jurkje. En het feit dat je het aandurft om je littekens te tonen, je littekens die iets zeggen over een waarschijnlijk belangrijke periode in je leven, waar je goed bent doorgekomen(!), dat feit dat je nog wel eens veel meer positieve reacties kunnen opleveren dan je nu denkt. Nádat de mensen klaar zijn met kijken natuurlijk ;-) Toegevoegd na 3 minuten: Vervolg in reactie

Gisteren zei je zelf ook dat je kijkt naar wat afwijkend is. Ook zei je (ik weet niet precies wat je zei) dat mensen door die littekens denken dat je dom bent of dat ze minder over je denken. Mensen kijken naar iets wat afwijkend is maar EENS zijn ze uitgekeken en dan kijken ze naar JOU. Je bent 16 geloof ik en dan ben je nog erg jong. Je gaat het echt eens accepteren en als je dat maar weet ben je al een stap verder. Wat je dus toch moet doen is je wel in een korte broek of jurk buiten begeven. Eerst bij een tuinfeest ofzo waar je minstens de helft van de mensen kent, mensen dus die weten wat je hebt. Als je andere mensen ziet kijken kun je een paar dingen doen: 1 je schamen (fout, waarom zou je dat doen, heb je het zelf veroorzaakt? nee). 2 Iets grappigs zeggen (vraag daar tips voor, zie bijv de reactie van het tshirt hierboven of: waar kijk je naar? Dan zelf naar beneden kijken en een gilletje geven en roepen: hoe komt dat daar???). Door er een grapje over te maken kom je al snel in een serieus gesprek en zal de ander ook meteen JOU zien en niet meer die littekens. 2 Net doen of je die ander niet ziet omdat je DENKT dat die ander slecht van jou denkt (ik weet dus niet meer precies wat je gisteren daarover zei). Ik denk dan dat je eigenlijk hetzelfde doet: je denkt slecht over de ander (ze zullen wel slecht over mij denken) terwijl dat helemaal niet zo hoeft te zijn. Eens (echt waar) loop jij met jurk of korte broek. Misschien pas als je 40 bent, misschien als je 30 bent, misschien als je een relatie hebt maar.... waarom wachten en de mooiste tijd van je leven verpesten met schaamte en jezelf niet accepteren! Als je zo'n feestje hebt aangedurfd ga je weer een stapje verder, iets wat ietsje enger is. Als het feestje nog te eng is: eerst blote benen bij alleen mensen die je kent. Verder: kijk zelf eens naar andere mensen. Hoeveel procent van de mensen heeft iets afwijkends? Vaak dingen waar ze helemaal niets aan kunnen doen, net als jij. Zij zijn er overheen gestapt. Mensen met afwijkingen/brandwonden in het gezicht MOETEN wel het openbare leven in. Mensen met brandwonden onder hun kleding hebben de keus en dat is altijd lastiger, zij moeten elke keer weer die stap over, elke keer weer mensen die ze kennen laten 'schrikken'.

Mettertijd vervagen de littekens weet ik uit ervaring, dat is een kwestie van geduld. Intussen kun je met rok of korte broek aan naar buiten als je dat nodig vindt en let dan eens op of het werkelijk zo is dat anderen je aangapen, of dat dat in jouw hoofd zit.( Of zie je er gewoon erg leuk uit?) En, wees blij dat je kunt lopen. Toegevoegd na 2 minuten: Overigens bleven vorige zomer mensen met hoge laarzen lopen, of dat deze zomer nog in de mode is weet ik niet. Het zou wel een oplossing zijn voor nu.