Hoe ga je om met frustraties van "iets niet meer kunnen"?
Ik ben chronisch ziek ( al ruim 15 jaar intussen) en ik kom nog steeds zeer geregeld in aanraking met mijn frustraties over dingen die ik niet meer kan. Mijn brein en lijf lijken blijvend te denken dat ik gewoon alles moet kunnen, en daardoor loop ik steeds tegen de muur van het "niet kunnen" op.
Het blijft mentaal onacceptabel of zo. Dat dingen op het ene moment prima gaan, en het volgende ik niks meer kan en ik
WEER om hulp moet vragen.
Hoe ga je daar het beste mee om? Het doet pijn om steeds maar weer ten onder te gaan of zo.
-
Vraag volgen
- Delen
-
-
Weet jij het antwoord?
Het beste antwoord
Door je doelen bij te stellen en je te realiseren dat je niet de enige bent. In jou geval komt het door een chronische ziekte dat je dingen niet meer kunt. Voor de rest van de mensen komt het met ouderdom. Op je 30ste kun je geen hele nachten meer doorhalen. Op je 40ste kun je niet meer zo goed sporten als je vroeger kon. Op je 50ste word je wat vergeetachtig Op je 60ste krijg je geen baan meer Op je 70ste kun je geen trap meer oplopen Op je 80ste kun je jezelf niet douchen en je eigen stoel uitkomen. Hoe rot het ook is het is iets wat uiteindelijk iedereen doormaakt. Maar het feit is dat je rond je 20ste het meest kan en van daaraf fysiek aftakelt en later ook mentaal. Bij hardlopen bijvoorbeeld is de marathon onder de drie uur lopen een vaak gebruikte uitdaging. Wanneer je eenmaal 40 bent halen de meeste mensen dat niet meer, zelfs met 5 keer in de week trainen. Ook op zo'n moment lopen mensen tegen hun grenzen aan. De enige manier om daarmee om te gaan is je realiseren dat je niet de oude meer bent en op basis daarvan bekijken wat je wel kunt. Dus wel in 3,5 uur die marathon. Wel vande een na hoogste plank spullen afpakken. Wel mensen vriendelijk kunnen bedanken nadat ze jou geholpen hebben. En als je er problemen mee hebt kun je professionele hulp zoeken. Deze mensen kunnen exact op jouw situatie gebaseerde hulp geven. Succes
Lijkt mij inderdaad heel frustrerend. Misschien kan je "hulpstukken" aanvragen waarmee je jezelf beter zou kunnen redden. Voor de rest kan je het denk ik alleen maar proberen te accepteren als het onomkeerbaar is. De frustratie is heel begrijpelijk, maar kan je juist in de weg gaan staan om er nog het beste van te maken. Sterkte met je ziekte...
Hallo Freebird! Accepteer dat je dingen moet laten gaan! Als je gesport hebt zal je bijv. op 40 jarige leeftijd niet meer de tijden/prestaties kunnen benaderen als toen je 20 was. Probeer nu te relativeren: wat kun je wel en wat zijn nú je interesses en mogelijkheden. Durf wat anders nu te ondernemen. Ga bijv. tekenen of schaken of eh..enz.... kortom probeer iets nieuws. Als je een andere activiteit hebt gevonden ga je vanzelf je aandacht / tijd daarop verleggen en blijf je jezelf ontwikkelen of ontdekken of eh..jezelf(s) verbazen. "Blijf niet teveel achterom kijken anders kijk je niet naar voren(toekomst) en stoot je wellicht je hoofd!" Suc6 en sterkte.
Stel zelf een vraag
Ben je op zoek naar het antwoord op die ene vraag die je misschien al tijden achtervolgt?
