Waarom zegt men: tijd heelt alle wonden?

Omdat, als je het letterlijk neemt, alle wonden na verloop van tijd dicht gaan. Het is een proces dat tijd neemt: van open naar steeds iets dichter, tot helemaal dicht.
Maar dat betekent niet, dat er niets overblijft: van vooral wat diepere wonden blijf je altijd een litteken zien.
En veel mensen kunnen in dat litteken sensaties waarnemen, zoals tintelingen of jeuk, tot soms echt pijn. Bijvoorbeeld bij verandering van het weer.

Zo is het ook met verdriet.
Het rauwe, harde, open wond-verdriet slijt met de tijd. Het constant aan de persoon die is overgegaan denken, het heel vaak moeten huilen: het gevoel van pijn en verdriet, dat dan ieder moment van de dag overheerst. Dat slijt. En de een heeft daar meer tijd voor nodig dan de ander.

Wat dan uiteindelijk overblijft is dat litteken.
Die voel je nog, als je aan de persoon denkt bijvoorbeeld, of als een situatie je gedachten aan hem of haar triggert.
En dan kan het verdriet, de pijn en het gemis weer even goed toeslaan. Maar ook fijne herinneringen!
Dat heeft allemaal tijd nodig.
En zoals dat litteken nooit zal verdwijnen, zo zal er ook altijd een stukje pijn blijven zitten.... ook al is de wond dicht.