Is er nog ruimte voor grote gedachten als je je realiseert dat je sterfelijk bent?

Als jij je realiseert dat je sterfelijk bent, dan maal je niet meer om gedachten die in je hoofd omhoog komen... Dan zie je dat gedachten komen en gaan... En dat het altijd zo gegaan is en altijd zo zal blijven gaan... En jij als mortaal persoon hoeft er niets aan toe te voegen of af te halen...

En je ervaart vrijheid... Je snapt het of je snapt het niet... Er is geen weg tussen...

Je weet dat er geen grote en geen kleine gedachten zijn en alle ophef van ik ben de eigenaar van die ene of die andere gedachten is futiel...

Het besef dat je stervelijk bent kan naar twee kanten werken.
De ene kant waar doe ik het dan nog voor?
De andere kant, wat kan ik allemaal nog doen voor het zo ver is!

Het werkt dus als een ontmoediging.
Maar ook als een aanmoediging.

Je eigen karakter (gedrevenheid) zal er wel mee te maken hebben.
Naarmate ik zelf ouder word, heb ik steeds meer de drang nog meer grote dingen te doen, juist omdat het leven eindig is.
Ik kom in tijdnood, omdat ik niet weet wanneer het leven eindigt.
Ik wil nog zoveel.
Toen mijn vader op sterven lag, zei hij telkens ik moet nog zoveel doen!
Deze gedrevenheid zal dus wel in de genen zitten.
Ik weet wel, ik kap er voorlopig nog niet mee, ik zit nog niet aan mijn top, teminste dat hoop ik, want het kan wel mijn laatste antwoord hier zijn.
Het stervelijk zijn heeft dus wel zeker invloed op je grote gedachten, voor de een hoeft het allemaal niet meer , terwijl de ander juist aangemoedigd wordt.

Dit is waarschijnlijk geheel afhankelijk van de wijze waarop je komt te overlijden. Als dit na een langdurige ziekte is, zal het sterven misschien voelen als een verlossing. Vreugde om het niet meer lijden.

Als een soldaat in het veld geveld wordt, en nog enkele minuten te leven heeft, zullen zijn gedachten waarschijnlijk uit gaan naar al diegene die nog een heel leven voor zich hebben. Waarom leeft iedereen zo gehaast terwijl het leven zo voorbij kan zijn?

Ik ben nog nooit stervende geweest, dus zeker weten doe ik het niet.

De rest van je leven alleen maar genieten.

Juist wel.
Als je je beseft dat jouw "ik" niet meer is dan een druppel in de oceaan en er geen enkel verschil is tussen jou en de oceaan.
En dat er geen verschil is tussen jouw creativiteit en de creatieve potentie van het universum.

De enige manier om onsterfelijk te worden is dingen te doen te creeren. Verder kunnen sommige mensen in hun korte leven zoveel bijdragen, dat ze zich niet hoven bezig te houden met hun onstervelijkheid.