Waarom kijken mensen, voordat iemand begraven (gecremeerd) wordt, nog even in de doodskist?

Ik doe dat wel, Sterker nog, ik maak zelfs foto's van overledenen in de kist (bij naaste familie dan).
Voor mij heeft het te maken met het onder ogen zien van de realiteit en onherroepelijkheid van de dood.

We hebben hier in het westen zo de neiging de dood, en eigenlijk alles wat "naar" is te verhullen.

De eerste en 2e keer dat ik geconfronteerd werd met overledenen(m'n oma en opa) heb ik wel gekeken, terwijl familieleden van mij (m'n zussen) niet gekeken hebben, omdat ze om dezelfde reden als jij, ze hun wilde herinneren zoals ze waren. Toen m;n 2e oma overleed ben ik niet gaan kijken om diezelfde reden. M'n 2e opa is overleden duizenden kilometers verderop, dus die herrinner ik me ook alleen levend.

Toegevoegd na 27 minuten:
toevoeging: Ik heb wel gekeken de eerste keren, maar als ik me probeer te herinneren hoe ze er opgebaard uitzagen, zie ik het nu niet meer voor me eigenlijk. Op de een of andere manier heeft het niet meer zo'n impact op me, en herinner ik me verder gewoon zo als ze waren.

Ik probeer per geval in te voelen hoe ik me de persoon het liefste herinner, en hoe goed het voor mij zou zijn om te beseffen, keihard, dat deze persoon er definitief niet meer is.

Soms, meestal bij mensen die (emotioneel) wat verder van me afstonden, kijk ik niet. Soms, meestal bij echt dierbaren, kijk ik wel.

Ik heb eens niet gekeken bij iemand met wie ik bijna dagelijks omging. Nog maanden later had ik een soort "achtergrondgevoel" dat die persoon elk moment weer zou kunnen opduiken, laconiek opmerkend "Zo, hier ben ik weer! Is er koffie?". Die persoon was gevoelsmatig niet definitief weg.

Om het werkelijkheid te maken..een laatste groet te brengen, even nog aan te kunnen raken, iets achter te kunnen laten van jou alleen...

Ik heb wel gegeken bij mijn ouders en natuurlijk bij mijn man. Hij zag er zo mooi uit gat moment en dát beeld zal ik nooit vergeten. Geen foto gemaakt.
Van mijn vader heb ik een foto gemaakt waardoor mijn zusje zeer van streek is geraakt. Daarom heb ik het van mijn moeder niet gedaan.
Het is een laatste vorm van respect voor de persoon die niet meer op aarde is.
Andere culturen hebben andere dingen die ze doen en die zou ik nu weer niet doen, het kapotmaken van alle botten en zo. En weer andere culturen leggen de doden naakt in het graf want zo zeggen ze: Stof waren ze en zo kunnen tot stof wederkeren". Daar is cremeren weer uit den boze.

op mijn 33e zag ik voor het eerst een overledene. voor die tijd weigerde ik dat. dit keer MOEST ik kijken om mezelf er van te overtuigen dat hij echt dood was, want ik geloofde het gewoon niet.
later heb ik mijn overleden ouders beiden aangekleed, gekapt, en mooi gemaakt. hoewel ik het vreselijk "eng" vond, heb ik het gedaan uit respect en liefde naar hun toe, het was het laatste wat ik voor ze kon doen. bij het sluiten van de kist heb ik zo lang mogelijk gekeken, omdat ik wist ik zie ze nooit meer.
van mijn moeder zijn foto´s gemaakt die ik laatst na 9 jaar weer onder ogen kreeg, ik ben behoorlijk van slag er door geweest. foto´s hoeven van mij dus niet.

Ik ben als kind heel beschermd opgevoed. Mijn ouders vonden het niet nodig dat we naar begrafenissen gingen. De eerste dode in mijn leven waar ik niet omheen kon was mijn vader. Ik was toen zwanger van mijn tweede kind. Weer verbood mijn moeder mij om te gaan kijken. Achteraf zat het me dwars dat ik hier niet tegenin gegaan was. Ik heb hier echt last van gehad.
Toen mijn schoonvader overleed, heb ik mezelf gedwongen om te gaan kijken. Deze eerste dode zien was best wel 'heftig', maar toch ben ik blij dat ik het gedaan heb. Inmiddels ben ik een aantal doden verder. Ik weet nu de functie van dit 'afscheid nemen'. De rol die het heeft bij de verwerking van het verlies. Ik weet nu ook dat als ik aan een overleden persoon denk, dat ik dan vooral beelden zie van hoe de persoon was en deed in het leven. Het beeld van de opgebaarde persoon kan ik me net na een overlijden makkelijk voor de ogen halen, maar naar mate de tijd verstrijkt, wordt dit beeld steeds vaker vervangen door de persoon die hij/zij was toen hij/zij nog leefde.

Een foto van een opgebaard persoon hoef ik niet. Dit is ook niet wat ik me wil herinneren.

Het kijken in die kist is dus een schakel in de verwerking van het verlies. De rituelen die bij een begrafenis horen, maakt het mogelijk dat je op dat moment met je verdriet wordt geconfronteerd. Uit ervaring weet ik dat je er last van kunt krijgen als je dit niet hebt gedaan. Nu ga ik heus niet bij elke kennis op die manier afscheid nemen. Er zijn zat mensen die dat ook doen en dan het cliché uiten: "Wat ligt hij/zij
er mooi bij". Dit is een soort sensatiezucht waar ik niets mee kan. Bij mensen die dierbaar voor mij zijn ga ik dus wel kijken en neem zo op mijn manier afscheid. De kreet: "Wat ligt hij/zij er mooi bij", krijg ik niet over mijn lippen, maar wat het met mij doet, is duidelijk te zien. De tranen biggelen over mijn wangen!

Ik denk dat het te maken heeft met het niet willen geloven dat het werkelijk het laatste is wat je van deze persoon te zien krijgt. Ik heb bij mijn broer gekeken en ik vond het verschrikkelijk om hem zo te zien liggen, het was net of hij sliep, nu na 12 jaar heb ik nog zoiets van onwerkelijkheid.

Bij andere overleden familieleden of kennissen heb ik dit niet, terwijl als de kist open is je toch geneigd bent om te kijken. Als er een keuze is kijk ik niet, gewoon omdat ik dit zelf niet wil, ik wil de persoon in mijn gedachte hebben zoals hij/zij geleefd heeft.

ik kijk omdat ik dat belangrijk vind die peroon nog een keer te zien !een paar vrienden en mijn vader opa en oma . mijn laaste groet is een kus op het voorhoofd !

Voor mij is dat meer een soort gevoel van: Als ik dat niet doe, dan... - Dit móet ik per sé nog even doen...

In dit geval zou ik denken: Dit is het laatste moment dat je de persoon kan zien, nú kan het nog, later niet meer (behalve op foto's). Pak dit moment!
Net als wanneer je op vakantie bent geweest (en je er waarschijnlijk niet meer terug komt) en je toch nog even op het laatst een blik wil werpen op dat mooie uitzicht, nóg één keer je blik richten op die mooie berg (ik noem maar wat).

de eerste persoon waar ik gekeken heb toen zij opgebaard stond ben ik me een ongeluk geschrokken.
zij was samen met haar vriend naar bali gegaan om te trouwen om als man en vrouw terug te komen.dat ging vreselijk fout [ik bespaar de details] ze heeft in totaal bijna 30 dagen boven aarde gestaan dus kan je je voorstellen hoe dat er op een gegeven moment uitziet na de zoveelste opknap beurt ,ze begon ook te ruiken.
daar lag ze dan met trouwjurk en al half vergaan.
ik vond het niet de gewone gang van zaken maar dat is een hoofdstuk apart.kort daarna stierf weer een bekende en die heb ik ook gezien ,dat was maar goed ook want dat was wel even iets heel anders en het leek of die persoon gewoon sliep.
iedereen is vrij om te bepalen of je wel of niet gaat kijken .
doe het voor jezelf en niet door verplichting van anderen .