aandacht van een huisarts

Ben bang dat je gelijk hebt v.w.b. die maatschappij. Je huisarts hoeft in principe niks te doen omdat alles al in het ziekenhuis is gebeurd, het is allemaal alleen maar ter zijner informatie. Sommige huisartsen leven mee en stellen zich op de hoogte, andere huisartsen (zo ook de mijne) interesseert het allemaal niks.

Is je huisarts misschien op vakantie? Dan kan hij zij niet reageren. Mijn ervaringen zijn anders en weet je zeker dat hij/zij niet is geweest misschien was je op dat moment net in het ziekenhuis. Enne hij/zij kan niet altijd op afstand ruiken dat je behoefte aan hem/haar hebt, neem dan zelf even contact op, maak een afspraak en vraag het. Ik weet dat mijn huisarts het in de vakantieperiodes soms zo druk heeft dat er voor "niet noodzakelijke dingen"(wat iets anders is dan waar mensen behoefte aan hebben) gewoon geen tijd is. Maak een afspraak en spui je vragen.

die brieven zijn alleen ter info voor je huisarts, als je hem nodig mocht hebben weet hij wat er gebeurd is. hij hoeft er verder niks mee te doen.

vroeger had een huisarts nog persoonlijke interesse... tegenwoordig is de maatschappij zo verhard en hebben ze het zo druk druk dat dat bijna een uitzondering is geworden...helaas!

Ik heb heel andere ervaringen met mijn huisarts moet ik zeggen, dus wellicht hangt het ook een beetje af van wie je huisarts is (en hoe je band met hem is ; kent hij je vrij goed of nauwelijks?). Ik zag mijn huisarts na een eerste kennismakingsgesprek overigens pas twee jaar later toen ik opgenomen was vanwege mijn zwangerschap, (heb me tien minuten afgevraagd wie die man toch was?) en hij is daarna meermalen in het ziekenhuis, meermalen op de couveuseafdeling en daarna ook nog thuis geweest, puur uit interesse, want we hadden hem feitelijk 'nergens' bij nodig.
Maar helemaal niets van je laten horen vind ik wel heel erg vreemd. Zeker bij toch zo'n traumatische gebeurtenis. Kan natuurlijk iets van drukte ofzo zijn geweest, maar toch......het verdient zeer zeker geen schoonheidsprijs.
Het kan een teken zijn van maatschappelijke verloedering, maar dat hoeft niet. In mijn optiek is dit vooral een huisarts die niet handelt zoals de meeste mensen dat graag zouden zien. Als ik het lef zou hebben, zou ik hem er zeker een keer op aanspreken.

Kan het kloppen dat ik uit jouw verhaal haal dat je graag met je huisarts nog één en ander wilt bespreken?

Ik zou gewoon even een afspraak maken met de huisarts. Temeer om gewoon je verhaal even te doen en tevens op deze manier ook de relatie met hem/haar aan te scherpen. Spreek zelf je verwachting uit. Wacht niet af en vul geen dingen in. Daar wordt het allemaal niets beter van. Dat stelt je niet gerust. Bel even voor een afspraak, dan voel je je daarna veel beter.

Dit heeft met de veranderde maatschappij te maken. Vroeger was een huisarts veel meer betrokken bij het wel en wee van een gezin. Als er iets aan de hand was, kwam de huisarts langs. Een huisarts heeft het nu zo druk dat hij/zij daar absoluut geen tijd meer voor heeft. Eigenlijk moet je voor de meeste dingen ook naar de huisarts toe. Je moet erg aan bed gekluisterd zijn, wil de huisarts zelf langs komen. De huisarts heeft ook maar een beperkte tijd voor een patiënt. Als een huisarts tijdens het spreekuur erg uitloopt, wordt daar ook gelijk over geklaagd. Want niet alleen de huisarts heeft weinig tijd, Ook de patiënten!
Je huisarts gaat er van uit dat je zoontje nu in het ziekenhuis verder geholpen wordt. Zodra jij een beroep op de huisarts doet, gaat dat via de normale weg: Een afspraak maken dus.

Het is jammer maar helaas, maar in de hele maatschappij verdwijnt het stukje belangstelling voor elkaar steeds meer. Dit is zo bij de mensen om je heen, maar ook in de zorg. De mensen krijgen het stukje zorg dat noodzakelijk is, maar voor het stukje 'menselijkheid ' is helaas weinig tijd meer.

Wat een verhaal, Merl, en wat zullen jullie geschrokken zijn, en in spanning gezeten hebben, met jullie kereltje op de OK !
Nu het weer beter met hem gaat, realiseer je je, dat je nog steeds geen reaktie gekregen hebt van jullie huisarts, ondanks het feit, dat jullie hem/haar op de hoogte gehouden hebben van alle ontwikkelingen rond jullie zoontje.
Nu vraag je, of dit normaal is.
Dat hangt, denk ik, helemaal af van de relatie die jullie met die huisarts hebben. Als je altijd alles met hem/haar hebt kunnen bespreken, en ook met meer menselijke dan lichamelijke problemen bij hem/haar geweest bent, en als je altijd het gevoel hebt gehad, dat hij/zij erg meeleefde met jullie en jullie gezinnetje, dan is dat idd. anders dan je gewend bent. Als je het ervaart als een vertrouwensbreuk, en je wilt dit herstellen, dan zou ik een gesprekje aanvragen, en uitleggen, dat het uitblijven van een reaktie je teleurgesteld heeft.
Maar als je geen mens-mens - relatie had, maar puur een geneespersoon met zijn/haar zieke, dan kan het zijn, dat het als kennisgeving is aangenomen, en dat hij/zij denkt : het kindje is goed verzorgd, en aan het genezen, en dat er daarom verder geen aktie ondernomen hoeft te worden.
Maar ook dan kan je je teleurstelling uiten bij een gesprek.

Waarom er geen reaktie is gekomen, kan ik als buitenstaander natuurlijk niet verklaren.
Maar als de situatie niet 'lekker' zit bij jou, dan moet je er iets aan doen.
Niemand is helderziende, en misschien heeft hij/zij het gewoon véél te druk, zoals veel huisartsen tegenwoordig, en is het hem/haar gewoon door zijn/haar hoofd gegaan, en baalt hij/zij enorm dat hij/zij niet gereageerd heeft.

Kan dit verhaal alleen maar beamen denk dat het de morderne tijd is , zal uit kijken naar een andere arts die wel gevoel bij de patient heeft inplaats dollar tekens

Jeetje wat erg voor jullie. Ik kan me voorstellen dat je graag wat interesse van je huisarts wilt. En dan vanuit zijn of haar initiatief en niet vanuit het jouwe.

Ik denk dat het afhankelijk is van het karakter van je huisarts. Toen ik na een akelig ongeluk en een week ziekenhuis weer thuiskwam, stond mijn huisarts na een dag zomaar op de stoep, even kijken hoe het nou met je is.

Maar helaas zijn er ook huisartsen die zo'n gevoel niet hebben bij hun patienten.

Ik zou in jouw geval een afspraak maken, en echt laten weten dat je teleurgesteld bent in je huisarts.
Wie weet leert hij/zij er iets van, en jij hebt je rotgevoel toch even geventileerd.

En eventueel....op zoek naar een andere huisarts?

Het is vervelend en lijkt vreemd dat de huisarts niet reageert, dat begrijp ik. Een huisarts heeft echter ca. 2.500 patiënten en redeneert waarschijnlijk dat in jullie geval de zorg voor jullie zoon goed geregeld is en dan is zijn actie (even) niet meer nodig. Je brieven bevestigen dat hij niets hoeft te doen.
Je zult zelf een afspraak moeten maken en dan zal hij heel begrijpend reageren en je zo goed mogelijk verder helpen.

Het medeleven wat je nu verwacht krijg je alleen bij echt betrokken artsen of als de arts tijd over heeft. Het is gewoon een vak, huisarts. Je hebt in principe (meestal) geen echt persoonlijke band met hem en je bent toch maar 1 van de velen. Klinkt hard maar zo is het wel.
Je kunt niet verwachten dat hij zelf initiatief onderneemt in dit geval, al zou hem dat natuurlijk wel sieren.

Ik weet niet wat jij doet of wat je man doet, maar als jij 1 munuut over 5 de telefoon laat rinkelen op jouw werk of de op andere tijden als je niet aan het werk bent (pause of zo), dan heb je geen recht van spreken meer. Waarom zou een dokter betrokken moeten zijn. Het is maar een job en jouw zoon heeft door jullie eigen onoplettendheid een ongeluk gehad. Hou op met schuiven van de zwarte Piet. Als er iets gedaan moet worden dan zou ik eens naar die dokte toegaan om hem te vertellen hoe het is afgelopen.

Wat een heftig verhaal over je zoontje en hopelijk gaat het snel nog beter met hem!
Ik weet dat veel huisartsen het tegenwoordig zo druk hebben dat de assistentes vantevoren al het nodige "screenwerk" doen voor de huisarts.
Het zou dus kunnen dat de huisarts de brief helemaal (nog) niet gezien heeft.
Informeer gewoon even!
Sterkte en beterschap met jullie zoontje!

Als eerste wil ik jullie veel sterkte en beterschap wensen. Als antwoord op je vraag:
Ik vind het ook onvoorstelbaar dat de huisartsen van tegenwoordig geen enkele belangsteling meer tonen in de patiënten als ze in het ziekenhuis zijn opgenomen of een ongeluk of iets dergelijks hebben gehad. Ik denk dat het te maken heeft met de druk die er op de huisartsen ligt, ze hebben veel te veel patiënten en dit soort dingen schieten er dan vaak bij in, maar... 16 jaar geleden, toen ik Hodgkin bleek te hebben was dit ook al erg slecht, mijn huisarts belde ook bijna nooit o te vragen hoe het ging met de zware chemo en radiotherapie behandelingen. Ik vind dit een slechte zaak en zou er iets van zeggen in jullie geval, dat het je tegen valt, spreek uit hoe jullie je daarover voelen, dat is het minste wat je kunt doen. Misschien steken ze er nog iets van op...
Succes!