Mijn zoontje van 11 heeft ondergewicht wat nu nog te doen?

Ik betwijfel of je hier betere adviezen gaat krijgen dan de arts en de diëtist je kunnen geven. Dus volhouden met de Nutridrink, naast het normale eten, en duimen dat die parasiet weg is.
Hopelijk gaat het snel beter!

Mijn dochter van inmiddels 15 heeft eigenlijk haar hele lagere schooltijd ondergewicht gehad (en was daarbij ook nog klein voor haar leeftijd ; ze heeft nu eigenlijk haar eindlengte van 1,59 pas gehaald.

Natuurlijk hebben we al die tijd bij verschillende kinderartsen en diëtisten gelopen, maar van slagroomkuur tot eiwitpoeder, van streng snoeploos calorierijk gezond tot geef-haar-maar-alles-wat -ze- hebben-wil, eigenlijk heeft niets geholpen. Altijd een mager spichtig ding gebleven - dat eigenlijk ook nauwelijks at als het niet echt hoefde.

Tot ze in de puberteit kwam - en dan bedoel ik goed in de puberteit. Sindsdien eet ze me vooral met brood de oren van het hoofd (al lust ze nog altijd weinig, maar wat ze lust gaat de goede kant op), heeft inmiddels een goed gewicht dat bij haar lengte past, en moet eigenlijk zelfs anders, minder relatief calorierijk leren eten om niet te dik te gaan worden (al ziet het er nu nog goed uit, met maatje 36).

Bij haar was de oorzaak eigenlijk aangeboren (intra-uteriene groeivertraging haal je lang niet altijd weer helemaal in), en bij jou zoontje is vermoedelijk de parasiet de boosdoener (al lees ik niet in je vraag of hij altijd te mager is geweest).

Dikke kans dus dat het vanzelf weer over gaat als eenmaal de puberteit inzet, en in elk geval ben je bij de dokter en de dietist in goede handen. Maar eerlijk is eerlijk, aankomen is moeilijker dan afvallen, en je kunt het helaas niet helemaal sturen, hoe graag je ook zou willen.

Zorg in elk geval zo veel mogelijk dat WAT hij eet, gezond is. Het is nu namelijk heel makkelijk voor hem om een total onverantwoord eetpatroon aan te leren omdat het toch niet aanzet, en als straks de groei is ingehaald, heb je dat er niet 123 weer uit.

Mijn zoon is ook altijd te mager geweest. Het standaard verhaal bij het consultatiebureau was: "hij mag wel wat zwaarder zijn voor zijn lengte". Hij is nu 10, 1.38 lang en weegt zo'n 27 kg. Hij verder levendig en voor zover wij weten goed gezond. Bovendien is zijn vader ook altijd aan de lichte kant geweest. Een kwestie van genen dus.

Helaas is hij een matige eter. Brood gaat er prima in maar warm eten minder, al gaat dat langzaam aan steeds beter. Vlees lust hij gelukkig wel graag. Hij mag van mij eten wat hij wil (snoep e.d. uiteraard met mate). En ik wacht de puberteit wel af.

Hij heeft een poosje erg slecht warm gegeten (bijna niets, zeg maar). We hebben van alles geprobeerd (negeren, niet negeren, etc) maar toen hij geen toetje mocht als hij het hapje op zijn bord niet opat ging het opeens een stuk beter. Nu schenken we er geen aandacht meer aan en eet hij een redelijke hoeveelheid. Het mag meer, maar goed hier zijn we al blij mee.

Het is moeilijk, maar misschien moet je het loslaten. Als je je zo focust op zijn gewicht en het eten levert je zoon dat (onbedoeld!) wellicht stress op. En van stress kun je ook weer gaan afvallen. Hij heeft al het nodige meegemaakt met dokters, medicijnen, dietisten enzo. Geef hem de rust en het vertrouwen dat het allemaal wel goed komt. Laat hem lekker eten wat hij wil (gezond en af en toe ongezond) en laat de weegschaal een poos voor wat het is. Uiteraard houd je wel in de gaten of hij niet zieker wordt, want dan moet je weer naar de dokter.

Sterkte!

Toegevoegd na 10 minuten:
Voor de duidelijkheid: de behandeling (van arts en dietist) moet natuurlijk wel blijven doorgaan. Maar focus je er thuis (in een veilige en vertrouwde omgeving) niet teveel op.