Waarom belt mijn zoon mij niet?

In Gods naam, hij is maar 13 jaar oud!!!
Bel jij hem, elke dag, anders raak je hem kwijt!

.

13 jaar is zeker een beginnende puber.
Die veranderen , zullen vaak minder dingen delen met hun ouders. Dus ook al wil jij graag weten wat er in hem omgaat, het kan goed zijn dat hij dat zelf anders ziet.

Voor het bel probleem kan je een vaste dag en tijd afspreken dat jij hem belt, dan hoef jij niet te gaan zitten wachten op zijn telefoontje, wat erg frustrerend kan zijn, lijkt me.

Hier doen we dat ook zo, zondagavond rond half 8 belt papa. Dat gaat meestal wel goed, behalve dat papa het wel eens vergeet en dan bellen ze zelf papa op, als ze er aan denken.
Pubers hebben een ´druk´ leven , tenminste dat vinden ze vooral zelf, school , sport, huiswerk, muziek en vrienden en o ja ook papa nog bellen, dat laatste schiet er dan nog wel eens bij in.

Zie het niet als desinteresse van je zoon, het hoort gewoon bij zijn ontwikkeling,

Een joch van 13 heeft het op zijn manier gewoon te druk om jou te bellen. En ik geloof dat als jij hem erop wijst hij het echt vervelend vind dat ie het glad vergeten is. Een jongen van 13 lijkt al een hele knaap maar ergens is het nog een kind. In dit geval een kind wat verwerken moet dat de stabiliteit van het gezin: pap mam en zoon weggevallen is. Wees blij dat hij nog zo graag bij je komt. Leg hem geen druk op maar probeer in een weekend dat hij bij je is uit te leggen dat je zo vreselijk graag zijn stem wat vaker wil horen.

Zou je zelf als 13jarige je vader bellen?
Best moeilijk met je vader aan de telefoon zitten en het gesprek gaande te houden. Terwijl je samen iets aan het doen bent is het allemaal veel makkelijker, en mogen er stiltes vallen.
misschien vindt hij het makkelijker om af en toe een smsje te sturen.

volgens mij werkt het beter als jij regelmatig belt (kort desnoods). Zoals ik in een reactie ook al zet.
Waren jullie niet gescheiden zou je hem elke dag spreken en zat jij voor je werk 3 maanden in het buitenland zou iedereen het NORMAAL vinden dat je elke dag even met de kids belt.

Je bent toch geen vader-af op de dagen dat je je zoon niet ziet? Als je daar met je ex redelijk over kunt spreken zou je een aantal (wat mij betreft rustig 3-4 x per week minimaal) belmomenten kunnen afspreken.

Lijkt mij niks mis mee

ik ben zelf ook 13 jaar oud,
en soms wil ik ook niet met me ouders praten,
in onze ogen worden ze "kinderachtig" en "oud & suf"
dus het is een gewoon iets wat (beginnende)pubers hebben

Als ik in de schoenen van een 13 jarige zou staan (vandaag de dag) kan ik het begrijpen, maar begrijp ook heel goed je bezorgdheid als ouder.

Je zou hem enthousiaster kunnen maken als hij bij jou is door hem te motiveren dat het voor jou belangrijk is dat hij je 1 keer in de week belt, gewoon als zoon/vader verhouding.

Verder zou ik niet pushen, en het zo leuk mogelijk maken als jullie samen zijn.

Hij geeft aan dat hij graag bij je is. Hij geeft niet aan dat hij je graag belt. Respecteer hem, want ook mijn kinderen hebben bij de moeder nog nooit gebeld tenzij voor noodwendigheden of net onder druk van de moeder.

Als je graag je zoon ziet, speel dan eerst met hem, praat dan met hem als het lukt en anders laat je het zo.

Ouders dienen hun kinderen graag te zien, niet omgekeerd (pedofielen zijn zelfs ziekelijk aandachtbehoevend op dit vlak, ik zeg niet dat dit u bent, maar een extreem voorbeeld maakt het beter duidelijk).

Het heeft niets te zien met betalen van rekeneningen, maar situaties waarin je zoon zit. Kinderen houden normaal op die leeftijd nog van hun ouders en moeten nog loskomen ervan (ook normaal, anders krijg je traumagevoelige kinderen als ze niet loskomen of losgelaten worden). Hij belt jou niet omdat hij wellicht de moeder niet wil kwetsen of omdat hij problemen heeft met het switchen. Bij de moeder moet hij bji de moeder zijn en moet hij niet bellen naar jou. Als hij dat wel zou willen, zou hij dat proberen te doen.

Samenvatting in een dubbelzinnige zin:

Jouw zoon belt jou niet omdat jij dat wil. Vermoedelijk doet het pijn aan zijn moeder of aan zichzelf om te bellen. Rijt je trouwens de wonde van scheiding niet open als je de wiskundige structuur verstoort?

Ik informeer mij langs andere kanalen over mijn kinderen, of laat hen vertellen wat ze kwijt willen. De rest zijn eigenlijk mijn zaken niet, ouders moeten maar zo stom niet zijn om te scheiden [dat vind ik ook van mezelf, ook al poogde ik het huwelijk te redden, ben ik toch medeplichtig].

Liefs en hou vooral van je zoon. Los van enig telefoongesprek.

Romulus, ik snap je frustratie, het is moeilijk om zoveel minder te weten over je eigen kinderen na de scheiding. Ik was jaren in dezelfde situatie en heb uiteindelijk begrepen dat het niet persoonlijk is als je niets hoort van je kind. Hij heeft zijn leven daar. Om welke reden dan ook zijn zijn ouders gescheiden. Dat is al lastig genoeg. (Nou woont één van die ouders ook nog eens ver weg dus even langswippen kan niet) Hij heeft stabiliteit nodig om weer in evenwicht te komen. Beter is het om hem vooral te laten weten hoe fijn je het vindt als hij er is. Ga niet pushen over die telefoontjes en als het echt nodig is omdat je hem zo mist: bel zelf, niet om te zeggen dat hij nooit belt dus dat jij het wel zal doen... ook niet om te zeggen dat je hem zo mist, dat is ook belastend voor die jongen want hij kan dat niet oplossen, maar gewoon om een praatje te houden. Hij heeft niet gevraagd om deze scheiding, het is lastig voor hem om jou te bellen bij zijn moeder. Het is ook lastig voor hem omdat hij weet dat je dat verwacht en ja, wat moet hij dan zeggen. En waarom zou hij jou bellen; jij bent ergens anders gaan wonen, niet hij. Nu zal je misschien zeggen: ja maar als ik hem bel krijg ik zijn moeder aan de telefoon dus is het makkelijker als hij mij belt. Maar weet je, jij kan beter zulke lastige dingen aangaan dan hij. Jij bent de volwassene. Geniet van die jongen als hij bij je is en laat daarna het contact weer vieren. Het maakt het wat makkelijker voor hem op die manier. En dat is toch wat je wilt; hem er zo goed mogelijk doorheen loodsen? Hij zal heus begrijpen dat je van hem houdt ook al zien jullie elkaar niet zo veel als je zou willen. En stuur b.v. kaartjes, geen kinderachtige natuurlijk, hij is 13. Kom erachter wat zijn hobby is, wie zijn favoriete muziekband is en stuur hem daar een kaartje van. En bedenk even heel realistisch dat heel veel pubers niet zoveel zin hebben om hun ouders te laten weten wat er in hen omgaat. Het is moeilijk, ik weet het maar uiteindelijk, later, loont het zich.

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 10 was. Ik woon vanaf dat moment bij mijn moeder. Alleen zit er geen 200 kilometer tussen.

Ik zag mijn vader eerder ook 1 keer per twee weken een weekend. Ik was ook erg graag bij hem. Maar bellen deed ik niet. Terwijl ik het erg leuk vond om met hem te praten.

Maar bij mij kwam het omdat ik ook druk was met mijn eigen leven. Ik moest toen ik bij mijn moeder ging wonen alles opnieuw opbouwen.

Nu zijn we bijna acht jaar verder en heb ik een totaal eigen leven. Ik werk in het weekend en ga dus niet elke keer meer naar mijn vader toe. Dit tot grote spijt. Maar ik mis mijn vader nu vaak en bel hem soms wel vier keer per week.. ik denk dat het wel goed komt bij u.

Hij heeft tijd nodig. Maar op het moment is het lastig voor u..