Hoe laat jij doorgaans persoonlijk aan iemand blijken dat iets je niet zint?

Ik kan niet jokken, ik moet daar wat van zeggen... Dat zien jullie toch ook dat ik dat doe, ook hier...
Soms humor, maar als de ander het niet snapt dan word ik expliciet hoor...

Toegevoegd op 01-06-2009 23:49:03
Maar ik doe dat nooit zonder respect... Dat staat voorop... Als ik dat niet kan, dan zeg ik het maar niet en los ik het op in mijzelf...

gewoon confronteren, vaak cynische opmerkingen erover maken diegene afkraken hangt er wel vanaf met hoeveel ze en wat de situatie is zijn 2 of 3 is nog wel te doen mocht het escaleren.

Hart ligt op de tong en de spontane gedachte in woorden omzetten is meestal onverstandig en wat ik dan wel weer heel direct doe. Naar trekje overigens want is vaak echt kwetsend. Blikken doen het ook goed.

Hangt ervan af.

Voordringen bij de kassa: eerst lichaamstaal. Mezelf breed maken, expres in de weg gaan staan, mijn kar ergens heenduwen. Helpt dat niet, dan met gesproken woord. Ik probeer het op een vriendelijke, enigzins vragende, maar wel besliste toon. Niet beschuldigen, maar de voordringer een uitweg bieden. "Mevrouw, de rij eindigt daar, hoor!". Heel vriendelijk, maar zo dat iedereen het hoort.

Gezellig kletsen in het gangpad: "Zou ik er even langs mogen?". Werkt prima. Hoeft namelijk niet altijd hufterig te zijn. Ik heb ook wel eens met iemand staan kletsen zonder dat ik in de gaten had dat ik in de weg stond. Normaliter let ik daar wel op, toen niet. Dus zal dat voor een ander net zo gelden. Vandaar: vriendelijk vragen, geeft altijd het gewenste resultaat, en is nooit nodeloos kwetsend.

In de trein: gaat soms mis bij het in- en uitstappen. Da's dan echte botheid. Dan zet ik mijn koffertje in. Dat is stevig, kun je dus lekker mee duwen. En zonodig heeft het stevige hoeken. Die komen hard aan op een scheenbeen of, als ik goed weet te mikken, een knieschijf. Geheel per ongeluk natuurlijk.

Als student heb ik zoiets eens gedaan toen ik aan het uitstappen was, maar een oudere dame, nog wel goed ter been, als eerste de trein binnen wilde stormen. Stond ik op het punt de laatste meters gangpad af te leggen naar het balkon om uit te stappen, duwde zij zich langs alle instappers en kwam ze mij tegemoet.

Maar ik had een grote tas vol vuile was mee - ik ging bij mijn ouders op bezoek, vandaar. Tas voor me uit, mevrouw kon geen kant op - heerlijk teruggeduwd tot bij de deur!

hoi.

als ze in het gang pad staat te kletsen en ik heb daar last van los ik dat op een leuke manier op.
ik vraag eerst of ze er misschien koffie bij willen hebben. meestal stappen ze dan lachend aan de kant, jij heb je doel berijkt, en voor hun is het ook duidelijk.
meestal doe ik alles op die manier, altijd met een lach, dan krijg je meer terug.

Toegevoegd op 02-06-2009 00:02:24
oh en er heeft bij nog nooit iemand voorgedrongen bij de kassa. maar mijn houding nodigt ze daar ook niet toe uit
;-)

Ha, die Marita;

Met mijn voorkomen (1m96, 100+kg, norse blik) heb je meestal genoeg aan je aanwezigheid om je ongenoegen kenbaar te maken. Kan trouwens ook wel eens een nadeel zijn.

Hallo,

Ik vraag andere altijd subtiel of ze even plaats willen maken maar wel met een serieuze blik. En voordringen vind ik zo kinderachtig mensen die dat doen , lach ik gewoon uit omdat ik die echt triest vind.

Meestal op een luchtige manier, tenzij ik opzet van de 'tegenpartij' vermoed.

Ik kan vrij gemakkelijk mijn stem verheffen om iemand iets duidelijk te maken. En als ik er dan nog niet door kan dan duw ik de persoon wel op een subtiele manier aan de kant. Een oude kennis van mij was jaren portier bij mijn toenmalige stamkroeg. Hij heeft mij wat trucjes geleerd om zonder kracht te gebruiken iemand snel en gemakkelijk aan de kant te duwen. En dit dan zonder dat de persoon in kwestie zich hiertegen kan verzetten...

Mensen merken dit meestal direct aan mijn lichaamstaal. Is dit niet het geval, ga ik een confrontatie aan. Hieraan wil ik overigens toevoegen dat ik dit altijd op een juiste -nette- manier doe!!!

Dat gebeurt eerst door lichaamstaal. Meestal hangt dat op een niveau dat ik mezelf ook nog niet helemaal bewust ben van wat me niet zint.
Soms kun je ook je gevoel duidelijk maken door minder te zeggen of zelfs stil te blijven. Ik wordt meestal wat 'matter' in mijn overkomen.
Als iets me echt dwarszit geef ik daar een avondje aan om over na te denken. Dat doe ik zowel om mijn eigen gevoel te 'vieren' als om na te denken hoe ik dat het liefst verwoord naar de ander.
En ja humor werkt in sommige gevallen ook erg goed. Je moet wel snel kunnen reageren en het geval nog luchtig zien. Als je echt kookt van woede lukt het doorgaans niet om iets met humor op te lossen.