Als iemand je vraagt of je wat spontaner kunt worden, dan kun je daar toch nooit aan voldoen?

Klopt, spontaniteit moet uit jezelf komen. Mensen zijn ook pas spontaan, als ze zich op hun gemak voelen. Gewezen worden op je introverte gedrag werkt meestal niet mee, aan het je je gemak voelen. Beter kan de andere persoon proberen, om je wat meer te betrekken bij de groep, zonder dat hij je er op wijst.

Inderdaad, als mensen niet spontaan zijn dan komt dat doordat ze zich niet veilig voelen (voor b.v. kritiek).
Het gevoel van onveiligheid kan door de situatie op dat moment komen maar meestal vindt het zijn oorzaak in het verleden.
Men kan in therapie gaan om zich zekerder te voelen, weerbaarder te worden, maar spontaan die onzekerheid opheffen zal niet lukken.

Je kan idd niet plotseling je hele persoonlijkheid om gooien! Natuurlijk kan je je wel wat positiever opstellen... Dat is uiteindelijk wat er gevraagd wordt.

Op de vraag kun je spontaner worden zit ook geen tijd dus als je ja zegt kan dat ook betekenen dat je zeker spontaner kunt worden wanneer je met pensioen bent!

Daarnaast is spontaniteit bijna altijd ergens het gevolg van, een actie reactie, dus waarom niet van een vraag! Nadeel is echter wel dat de steller van deze vraag slechts zelden een spontane reactie zal krijgen, sterker nog antwoord je met een hele spontane "ja natuurlijk" zal dit eerder worden afgedaan als cynisme!!!

Nee, je moet gewoon jezelf zijn. Dat is het belangrijkst.

Als iemand je dat vraagt, dan zegt dit meer iets over die ander. Bijvoorbeeld dat die ander het niet prettig vind om je om zich heen te hebben. Daarbij probeert hij je te veranderen, zodat HIJ zich prettiger gaat voelen in ZIJN omgeving.

Je moet je daarbij maar gaan afvragen of je wel in zijn omgeving WILT zijn. Want als jij jezelf niet mag zijn, dan is hij het niet waard om jou te hebben.

---

Het kan natuurlijk ook zijn dat jij op dit moment niet jezelf bent, dat jij jezelf wegcijfert ten gunste van anderen. Dat jij dit al je hele doet en dit ergens in je gezinssituatie thuis toen je klein was is ontstaan.

Voor beide situaties geldt dat je leven zo verloopt, zoals het moet verlopen. De meesten gaan eens over hun eigen zelf nadenken rond de leeftijd van 28-40.

Het is raar om iemand spontaniteit op te leggen. Dat is in zichzelf al tegenstrijdig.
Toch kunnen ook minder spontane mensen het wel in hun achterhoofd houden, als verbeterpunt. Als je er niet mee bezig bent, handel je waarschijnlijk zoals je altijd handelt, maar je kunt ook proberen om iets meer los te komen en af en toe toch iets te zeggen of te doen. Je hebt vaak een keus namelijk.
Stel dat je collega binnen komt lopen en je ziet dat ze naar de kapper is geweest. Dan kun je hallo zeggen en doorgaan, je kunt er ook voor kiezen om te zeggen: je bent naar de kapper geweest, ziet er leuk uit!
Spontaan zijn is niet zozeer op je handen door het kantoor lopen, het zit vaak in kleine dingen.
Maar: laat je niet gek maken. Je waarde zit 'm niet in wat anderen vinden wat je moet zijn, je moet je niet forceren in het aanpassen. Probeer de gulden middenweg te vinden. Als je (veronderstelling) alleen maar zwijgend de hele dag op je stoel zit, is dat voor je omgeving ook niet zo gezellig.

Nee dus.

Eigenlijk is het geen vraag die jou wordt gesteld maar een kunstig verpakte vorm van (onbeleefde) kritiek.

Onbeleefd wat mij betreft omdat je er in eerste instantie intrapt en het als vraag ziet, alleen diep in je hart voel je je wel bekritiseerd.

Als iemand je hier ECHT mee wilde helpen zou een vraag over hoe jij je voelt en of je je realiseert hoe je overkomt VEEL effectiever zijn.

Als je dus zin hebt hier ad-rem op te reageren kun je de bal evt gewoon terugspelen:
Als antwoord zeggen: Dit klinkt als een vraag maar het voelt als kritiek!!!! Kun je het misschien anders formuleren? (en dan blijven zwijgen)

(dan leg je het probleem bij de vragen steller ipv bij jou)