mag een therapeut boos worden op zijn client?

Nee, een therapeut mag niet boos worden op een patiënt. Tenminste niet als dit een teken van onmacht is.
Een therapeut zou wel boos mogen worden als dit doelbewust is en een therapeutische functie heeft. Om de patiënt bijvoorbeeld te laten zien wat voor effect boosheid op iemand heeft.

Er zijn geen regels of wetten die therapeuten specifiek verbieden om boos te worden. Boos worden is een normale menselijke reactie bij frustratie en therapeuten zijn ook maar mensen. Zij kunnen dus ook boos worden.

Dit neemt niet weg dat therapeuten altijd professioneel moeten blijven: deze eis is wel vastgelegd in regels. Zij zullen er dus altijd naar moeten streven om hun geduld niet te verliezen en zij zullen dus altijd moeten voorkomen boos te worden.

Een therapeut die hier niet in slaagt, vertoont onprofessioneel gedrag en kan hierop worden aangesproken, zowel door zijn cliënt(en) als door zijn vakgenoten. Ook kunnen er zonodig maatregelen tegen de therapeut worden genomen. In de praktijk zal dat, bij een éénmalige gebeurtenis, waarschijnlijk neerkomen op een gesprek met zijn cliënt(en), met zijn leidinggevende(n) en/of met een controlerende instantie over het gebeurde, waarna de therapeut excuses kan maken aan de betrokkene(n) en overgegaan kan worden op de orde van de dag.

Mocht het boos worden van een therapeut deel uit maken van een behandeling, dan kan het -binnen voorwaarden- wel worden toegestaan. Overigens is er dan, naar mijn mening, niet echt sprake van boos worden, maar meer van een soort rollenspel om iets aan de cliënt duidelijk te maken in het belang van zijn behandeling.

Een therapeut mag niet boos worden op een cliënt, een cliënt mag wel boos worden in de therapie, op de therapeut, of de therapeut juist pleasen. Als de cliënt onverwerkte gevoelens van een ouder op de therapeut projecteert kan dat gebeuren. De cliënt probeert - veelal op onbewust niveau de therapeut uit te dagen of in te pakken. Onder dit mechanisme zit de pijn van onverwerkt leed, en het heet overdracht.

Het is aan de therapeut om bewust te zijn wat er gebeurt, zijn eigen gevoelens van irritatie of anderszins te kennen en niet te uiten, en de cliënt bewust maken: "is dat wat je in het verleden ook deed, weglopen voor de problemen?" en het verdriet wat daar ongetwijfeld onder zit helpen verwerken. Een goede therapeut zal zich trouwens ook bij een lichte irritatie realiseren dat dat een signaal is dat betrekking heeft op de therapie.

Een therapeut die niet voldoende geschoold is zal eigen gevoelens niet genoeg bewust zijn en dan in de tegenoverdracht gaan. Bijvoorbeeld boos worden, zich laten inpakken. En dan is er geen sprake meer van een goede therapeutische relatie tussen therapeut en cliënt: de cliënt kan niet adequaat worden geholpen.
Overdracht en tegenoverdracht kent behoorlijke valkuilen voor elke therapeut, vandaar het belang van intervisie en supervisie!