hoe komt het dat sommige "normale" en vriendelijke mensen zich totaal niet in een ander kunnen inleven?

Question

Ik heb het dus niet over psychopaten of dergelijke, maar over mensen die lief, vriendelijk, gezellig, behulpzaam e.d. zijn. Bv. Mijn pa. Echt een leuke vent om mee om te gaan, lijkt ook op het eerst gezicht met de mensen in te zitten.
Maar als je hem beter kent : hij kan zich totaal niet inleven. Bv. zn vriendin vertelde hem in tranen (na een week kust met haar kleinkinderen) dat ze het er erg moeilijk had gehad en erg moe was. Hij zei "hmmm", en vertelde dan gewoon dat hij elke dag naar "De Swaan" ( een restaurantje in zn buurt) was gaan eten, met "piet en jan en hein" op café had gezeten enz enz.
Ze zei me bijna wanhopig dat ze zo graag es wilde dat hij es luisterde.
Toen ik dat met het eens voorzichtig wilde bespreken (op haar vraag) was zn reactie "ach ja, ze overdrijft altijd, ze was zeker weer depri? ze heeft zo van die buien. Kijk, ik zei haar gisteren nog dat ze op een oude vent geleek, ze is er gelijk vandoor gegaan. Maar ze lijkt toch op n oude vent , niet soms? En als ik dat dan eerlijk zegt begint ze te janken en gaat weg". Aan de andere kant proclameert vader wel dat je in een relatie absoluut moet praten...:-)
Ik ken nog zo een aantal mensen : als je er iets aan vertelt antwoorden ze gewoon met een verhaal van zichzelf.Niks erkenning van jouw verhaal gewoon "en IK dan, ik heb toch ook iets beleefd....Je kan hen geen begrip vragen voor anderen, zij kunnen zich écht en écht niet verplaatsen in een ander, zijn zo bezig met zichzelf.Hoe komt dat?

 · Accepted Answer

Het vermogen om met een ander mee te kunnen voelen, het inlevend vermogen of empathie is niet van nature bij iedereen even veel aanwezig. Het tegenovergestelde van empathie is Alexithymie. Dat is geen persoonlijkheidsstoornis hoor, maar gewoon een persoonlijkheidskenmerk. Ik zal de wikilink eronder erbij zetten.

Empathie vereist de vaardigheid om in ieder geval je eigen gevoelens te kennen en te kunnen omgaan met je emoties. Een mens met alexithymie ziet emoties en gevoelens als gebazel en gedroom (over het algemeen). Emoties zijn niet echt, het zijn maar verzonnen verhalen of overdreven gedoe. Dit zie ik trouwens in jouw verhaal ook terug. Het betekent niet dat ze niet om de ander geven, want dat doen ze wel. Ze begrijpen de ophef over emotionele dingen gewoon niet, omdat die volgens hen niet echt zijn.

Empathie is een van de onderdelen van emotionele intelligentie, en hoewel sommige mensen erg intellectueel intelligent kunnen zijn, zegt dat helemaal niks over de emotionele intelligentie. Integendeel. Ik ken zelf behoorlijk wat heel erg slimme mensen, die met emoties van anderen niks kunnen. Het erge is dat je hier ook weinig mee kunt, je kunt het mensen nauwelijks leren. Dan zullen ze eerst in contact moeten komen met hun eigen gevoelsleven.

 · Answer

Ik merk de laatste tijd vrij vlug of mensen wérkelijk relax zijn zoals ze overkomen: vertel maar eens een probleempje en als ze dadelijk over iets anders beginnen of over zichzélf beginnnen te praten wijst dat volgens mij eropsoon daarom dat ze of niet écht zo vriendelijk, relax zijn als ze laten overkomen of dat ze de ander zijn problematiek niet aankunnen.
In het beste geval schat je die persoon gewoon in dat hij het niet aankan om naar je te luisteren en moet je niet jezelf aangesproken voelen dat er geen tijd voor je gemaakt wordt.
En je moet weten dat er veel mensen zijn tegenwoordig die absoluut geen energie, tijd of inlevingsvermogen hebben om buiten hun eigen probleempjes die van een ander te aanhoren.

 · Answer

Mijn idee is dat ze de ander niet serieus nemen, dat blijkt uit de reactie van je vader dat ze altijd zo overdrijft. Op die manier stopt het je verdiepen in de gevoelens van de ander direct en wordt erover heen gepraat, het is immers onzin.
ik heb ook zo'n relatie gehad, toen ik zijn moeder leerde kennen begreep ik waar het vandaan kwam. Moeder was ' drama queen' maakte overal een enorm probleem van, alles was een drama wat ze opzichzelf betrok.
Onze relatie liep stuk, maar zijn gedrag was voor mij wel te snappen.

 · Answer

Dit is een heel moeilijk probleem. Echt heel moeilijk! 
Het gaat over mensen, die hun gevoel hebben afgesloten voor iedere benadering. Waarom ze dat doen? Omdat ze ooit in het verleden hun hoofd zodanig hebben gestoten, toen ze iets van hun eigen gevoel hebben laten zien, dat ze toen besloten hebben: ik laat me niet meer kennen! Of: er is iets gebeurd in het verleden, dat zo erg is, dat ze bang zijn, dat die gebeurtenis wordt aangeraakt, met alle gevolgen vandien. Bij voorbeeld: een man, die als jonge maan in een oorlogssituatie heeft gezeten en toen iets meegemaakt heeft, dat heel zijn wezen heeft overrompeld; zo iemand zou zijn gevoel helemaal kunnen afsluiten voor alle soorten van gevoelens.    Ander voorbeeld: Iemand -- een jongen of meisje -- maakt in zijn jonge jaren iets heel ergs mee, b.v. een ernstig verkeersongeluk, dat hij of zij heeft zien gebeuren; hij of zij vertelt dat thuis, maar in plaats van meeleven gebeurt er iets heel anders: het wordt weggelachen, als onbeduidend.... OP zo'n moment kan er in die jongen of meisje het voornemen ontstaan: nooit, helemaal nooit zal ik me weer overgeven aan gevoelens van anderen....!!!

 · Answer

Er is nog een mogelijkheid. Ik zal het uitleggen met een voorbeeld.
Jan zegt tegen Piet dat hij veel spanning voelt voor een examen dat de dag erna komt.
Piet, altijd rustig en vriendelijk, totaal geen weet hebbend van examenstress, zal denken dat Jan wat opgemonterd moet worden en begint een verhaal over iets gezelligs dat hij heeft meegemaakt.

Piet bedoelt het dus goed. Inleven in iets wat hij totaal niet kent is voor hem ook moeilijk. Op zijn manier wil hij er wel wat aan doen. Juist vanuit zijn eigen gezelligheid.

 · Answer

Nog een verklaring. Sommige mensen praten over hun gevoelens, andere mensen verwerken hun gevoelens door anekdotes te vertellen.

In het voorbeeld van jouw vader gaat dat niet helemaal op, maar een heleboel mensen die b.v. als jij iets vertelt over een lichamelijke klacht die je hebt, beginnen vertellen over hun vrienden die 'iets soortgelijks maar dan veel erger' hebben, zijn vertellers. Ze verbergen hun eigen onzekerheid en angst door te vertellen wat ze herkennen en hopen jou daar mee op te beuren, terwijl het vaak precies het tegenovergestelde effect heeft.

Ze bedoelen het niet kwaad en gevoelloos, maar hebben een hele andere 'overlevingsstrategie' dan jij. Dit kan tot akelige misverstanden leiden, heb ik gemerkt in mijn eigen familie.

 · Answer

Je kunt aan de buitenkant soms moeilijk zien of iemand een hersenafwijking heeft.
De neuroloog James Fallon onderzocht de hersenen van zware misdadigers (seriemoordenaars e.d.) toen hij tot zijn verrassing ontdekte dat hij zelf dezelfde gebreken in zijn hersenen vertoonde als de psychopaten die hij onderzocht.

http://www.youtube.com/watch?v=I12H7khht7o

James Fallon lijkt ook gewoon een aardige man maar zich echt inleven in een ander kan hij dus niet.

 · Answer

Iedereen drukt zich weer anders uit. Bij de een 'speelt' inleven gewoon minder dan bij de ander. Daarbij hoeft hij /zij nog niet eens met zichzelf vooral bezig te zijn. 
De een vind dat er ingeleefd word weer heel belangrijk, de ander weer niet. Die tegenpolen bestaan nou eenmaal. 
De niet-inlever is zich er ook vaak niet eens van bewust.
Zoals bij alles is verleden en omgeving hierin ook een vormgever.

hoe komt het dat sommige "normale" en vriendelijke mensen zich totaal niet in een ander kunnen inleven?

Het beste antwoord

Andere antwoorden (7)

Weet jij het beter..?