Hoe krijg ik mijn zoon zover dat hij hulpverlening accepteert?

Question

Mijn zoon (9 jaar) heeft McDD. Hij heeft dramatherapie en cognitieve gedragstherapie gehad die beide na een aantal sessies zijn gesopt, omdat mijn zoon niet meewerkte. Nu heeft hij een depressie en is gestart met Risperdal. Om de behandeling van de depressie te optimaliseren krijgt hij straks ook speltherapie.
Probleem is echter dat als het maar enigszins naar hulpverlening riekt, hij vrijwel direct een muur optrekt en weigert mee te doen.
Hij is bovengemiddeld begaafd en heeft daarom zeer snel door wanneer het een vorm van hulpverlening is.

Toegevoegd na 2 uur:
sessies zijn gestopt en niet gesopt, natuurlijk

Toegevoegd na 1 dag:
DANK dat jullie allen zo meeleven en meedenken! Dat doet me zeer goed! Soms lijkt het of je alles alleen moet doen(natuurlijk wel samen met mijn man), maar dan is het goed om te lezen dat jullie, die ik niet ken, ook meeleven en meedenken.

 · Accepted Answer

Een van de moeilijkste dingen is om kinderen te motiveren voor iets wat niet direct of merkbaar voor hen iets oplevert, laat staan als het kind mcdd heeft (en PDD-NOS) medicatie kan soms een zetje geven als al het andere niet of onvoldoende heeft gewerkt...je hoort veel kritiek daarover naar ouders, helaas want geen enkele weldenkende ouder wil zijn kind aan de medicijnen..hoewel als de arts zegt dat anti-biotica nodig is, of pijnstillers vanwege operatie of ijzerpillen ivm bloedarmoede dan zijn we een stuk minder kritisch. Vaak is het nauwelijks een keuze te noemen, eerder een kwestie van overleven. Als het niet voor het kind zelf al een noodzaak is dan vaak wel voor het gehele gezin om 'het' vol te kunnen houden dag in dag uit om de boel 'draaiende' te houden...een hele verantwoordelijkheid..'schuld' is het laatste wat je daar dan nog bij kunt hebben. Dus met andere woorden laat je geen schuldgevoel aan praten! 
Is er iemand in de familie met wie uw kind een goed contact heeft? Het liefst iemand dichtbij, maar met voldoende emotionele afstand. Kan ook buiten familie om of een docent. Aangezien het goed gaat op school lijkt mij dat er geen sprake is van een rugzakje / LGF, anders zou je wellicht iemand van de ambulante begeleiding kunnen inschakelen. Ook de schoolarts zou een rol kunnen spelen hierin. 
Nummer 1 voor hulpverlenen of motivatie gesprekken is de band met de ander (en helaas ouders vaak niet meegerekend) er moet een 'klik' zijn er moet vertrouwen zijn. Dan is het misschien mogelijk dat uw kind het wil proberen, is het niet voor zichzelf dan is het wellicht voor de ander. De keuze voor therapeut is dus ook van groot belang, zoek de klik! Is die er niet dan is het bijna onbegonnen werk...veel kinderen met PDD of MCDD hebben baat bij enige grip op de situatie maak uw kind medeverantwoordelijk..stel voor om 4 gesprekken/sessies te doen en dat hij dan mag vertellen wat hij vindt, wat er anders zou moeten en of hij verder zou willen. Zeg er wel bij dat ten alle tijden jij bepaald als het echt moet, omdat jij als ouder moet zorgen voor je kind en hem moet beschermen. Praat met hem over zijn beperkingen en mogelijkheden, maar ook wat er kan gebeuren als het niet beter gaat met hem. Als hij straks naar de middelbare school gaat dan is de kans groot dat dit een grote impact op hem gaat hebben, de vele wisselende docenten, de drukte etc. Vergeet niet dat de puberteit natuurlijk ook gaat spelen, wat je nu voor elkaar krijgt heb je gewonnen voor straks

 · Answer

Bestaat er een mogelijkheid om systeemtherapie aan te vragen? Bij deze therapie wordt het hele 'systeem' om de patiënt heen ingeschakeld. Dat is in ieder geval het gezin waarin de persoon leeft. Het is een zeer ingrijpende vorm van therapie, maar u zult handvaten krijgen in de omgang met uw zoon (waarmee ik absoluut niet wil zeggen dat u nu iets 'fout' doet, het woord alleen al). Het is echter veel minder ingrijpend dan een opname, maar creeert desondanks wel een therapeutische omgeving waar uw zoon zich in kan ontwikkelen. Een bijkomend voordeel in uw situatie is dat uw zoon zich hierbij niet kan blijven verstoppen. Hij woont in uw gezin en zal hoe dan ook aan het gezinsleven deel moeten nemen.
Uw zoon zover krijgen dat hij therapie accepteert is in deze dan ook dat hij voor een voldongen feit wordt gesteld. Hij kan enkel meenemen een andere optie is er eigenlijk niet.
Ik hoop dat er snel verbetering optreedt, met of zonder gebruik te maken van de tips en antwoorden die u hier krijgt. Ik vind het heel naar voor u en uw zoontje dat de dingen momenteel gaan zoals ze gaan.

Meer informatie kunt u vinden in de bij de bron genoemde website.

 · Answer

oei, in het bijzonder bij deze stoornis is het erg moeilijk om iemand zover te krijgen.

zoals in alle gevallen: het is niet mogelijk om iemand zover te krijgen.

het enige wat je kan doen is laten weten dat je het jammer vind en dat jij denkt dat hij erbij gebaat is (dus zonder het idee dat het een 'moeten' is)
af en toe laten weten dat je het enorm prettig zou vinden als hij hulp aan zou nemen en  natuurlijk dat het je als moeder ENORM veel pijn doet om je kind zo te zien.

misschien dat er op een rustiger moment (al is dit op zich al lastig) je zoon er meer voor open gaat staan. 
hij heeft het gehad met die hulpverlening, voor hem persoonlijk zijn het geen handvaten en dat is enorm jammer.

wellicht dat er met de medicatie en speltherapie een ingang mogelijk wordt om het nogmaals te proberen?
waarschijnlijk ervaart hij dat speltherapie niet de saaie 'praatmensen' zijn. de band met die hij met iemand op kan bouwen kan het misschien bespreekbaar maken voor hem zonder dat het meteen een verzet of frustratie als gevolg heeft.

het is zo moeilijk als ouder om te zien dat hulp binnen handbereik is. maar het heeft helaas geen enkele zin als iemand niet gemotiveerd is, er niet in geloven wil/kan, en niet wil meewerken.

misschien dat het jou als moeder kan helpen te weten dat dit geen echte onwil is van je zoontje. hij ziet het waarschijnlijk niet zitten (anders had het andere ook wel geholpen) en is het vertrouwen kwijt.

ik wens je heel veel succes toe, en voor je zoontje hoop ik van harte dat hij spoedig op een punt komt waardoor de hulp wel opgepakt gaat worden.

KennisDelen · Answer

Ik denk dat je zoon graag wil weten, WAAROM hij iets moet doen (bv. naar een hulpverlener), of wat het NUT ervan is.

Zodra (of: pas op het moment dat) hij dat inziet, zal hij willen meewerken.

What's in it for hím?

Toegevoegd na 10 minuten:
Heel belangrijk:

Geef hem voldoende (gevoel voor) geborgenheid,
warmte, gekoppeld aan stevige discipline
(dus liefde én discipline)
Het werkt alleen in combinatie

(Als je een kind een standje hebt gegeven, zal hij - juist op dat moment - behoefte hebben aan een stukje liefde/acceptatie. Maak hem duidelijk dat je de beslissing in ZIJN belang maakt, handhaaf je beslissing (behalve als hij goede tegenargumenten heeft), en het belangrijkste:
Maak duidelijk dat je hem steunt, en er voor hem wil zijn.

PS Bij een hoogbegaafd kind kan ik me voorstellen dat je niet al zijn vragen kunt beantwoorden (dat konden mijn ouders ook niet) - Geef dit gewoon toe (richting hem), dat zal hij respecteren.  Ondersteun hem in het vinden van zijn antwoord, via internet of via een persoon, als hij maar het gevoel heeft dat je achter hem staat (ook al weet je zelf niet alle antwoorden).

Liefde en discipline...

Toegevoegd na 12 minuten:
Denk ik...

 · Answer

In mijn omgeving heb ik dit vaker gehoord en ervaren. Als een kind niet wil, dan wil hij niet en doet het vaak ook niet. Dwang levert maar weinig op en te overtuigen van het nut ook niet. Zeker als hij de vorige therapieën als niet zinvol beschouwde. Vaak hebben ze ook al zoveel artsen en therapeuten gehad en bouw dan maar weer eens een band op. In mijn omgeving en vanuit eigen ervaring heb ik al een aantal keren gezien dat hulp thuis erg goed werkt. Ik hoop dat je een PGB hebt en daarvan zou je een begeleider kunnen inkopen die bijvoorbeeld ook bepaalde therapieën aan huis geeft. Bijv. iemand met een privé praktijk. Maar je neemt hem niet aan therapeut (want dat mag niet van de PGB) maar als begeleidere. Eerst bouwt hij een band op met je zoon en gaat eens per week gezellige en stoere dingen met hem doen. Als er een vertrouwensband is krijgt die begeleider spelenderwijs meer voor elkaar dan binnen geplande sessies in een praktijkruimte. Mijn zoon nam heel veel aan van vooral jonge mannelijke begeleiders en heeft er enorm veel aan gehad en zoveel geleerd. Dat gun ik jou en je  zoon ook.

Hoe krijg ik mijn zoon zover dat hij hulpverlening accepteert?

Het beste antwoord

Andere antwoorden (4)

Weet jij het beter..?