Heeft dit soort gedrag een naam?

Hypochondrie is een ziekte waarbij mensen zich voortdurend inbeelden ziek te zijn. Het kan zijn dat de persoon waarover je het hebt hieraan lijdt, en jij en je vrienden als ‘inspiratie’ dienen.

Dit staat bekend als een psychische aandoening, al hebben sommige mensen er last van in een mate die niet zoveel kwaad kan.

Hier is wat meer informatie:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Hypochondrie

Wij zitten met een kennis,die exact het zelfde beeld vertoont en noemen het na-aperitus.
We vertellen nu maar niets meer over mijn (helaas) veelvuldige ziekenhuisbezoeken en daardoor is het een stuk rustiger geworden.

Ziekelijke jaloezie.

Het alles willen hebben wat een ander ook heeft, dus ook jouw ziektes.

Ik denk een schreeuw/vraag om aandacht. Die waarschijnlijk veel dieper gaat dan het copieren van andermans ziekte. Als iemand ziek is krijgt die namelijk ook aandacht, meer aandacht dan een gezond iemand. Dit hoeft niet eens bewust te zijn, heel veel mensen vragen aandacht en iedereen op zijn eigen manier, maar voor somige mensen is het heel moeilijk om op een positieve manier aandacht te vragen, omdat ze te onzeker zijn of omdat ze dat nooit geleerd hebben.
Ik ben inmiddels op de methode overgestapt die bij kinderen ook werkt; negatieve aandacht negeren en positieve aandacht belonen. klinkt heel kinderachtig, maar zoveel verschillen volwassenen nou ook weer niet van kinderen (al pretenderen we graag van wel).
Anders zou je het er ook eens (als je dat aandurft) openlijk over kunnen hebben met die persoon, misschien is die het zich niet eens bewust. Soms als je ergens open over praat kun je samen verder zonder 'irritatie' en heeft de ander de kans zijn/haar gedrag aan te passen.

Toegevoegd na 1 minuut:
(Dat laatste moet ik ook nodig nog met iemand doen, maar heb het lef nog even niet..haha, dus ik roep wel heel hard, maar doen is wat anders)

Opnieuw lopen hier een aantal begrippen verwarrend door elkaar: kwalen versus arts versus een repetitiviteit.

Kijk, een arts is er inderdaad om een medische diagnose te vestigen. Een tekenbeet kan fysisch vastgesteld worden, dus die kun je maar na-apen als je door hoog gras loopt en korte broek bijv. of dit van huisdieren over krijgt en effectief zo'n beetje vaststelt. Hartritmestoornissen worden ook door een arts vastgesteld, en kun je niet zomaar na-apen, dus die persoon moet dat al lang gehad hebben als de dokter dat vaststelt.

Het is voor de fysische 'ziektes' (= juiste medisch woord, vaststelbaar door professionele medicus), dus echt niet moeilijk dit vast te stellen. Je zult ook merken dat dan de nodige medicatie wordt voorgeschreven hiervoor die fysisch desnoods zal bijsturen.

Als je het echter over psychische kwaaltjes zou hebben, dus dingen die niet medisch toe te wijzen zijn, maar meer op het werkvlak van de psycholoog/psychiater thuishoren, wordt het heel wat moeilijker. Vanuit dit standpunt zijn de andere reacties hier dan ook wel te begrijpen: de mens is een sociaal wezen en er is een gigantische interactie op elk gedrag dat elk wezen in groep vertoont.

Tot slot deze psychische vaststelling: Wat iemand vertelt, zegt vooral iets over de persoon die dit uit, minder over de inhoud zelf. We beNOEMen al te dikwijls immers 'zelf' vermelde 'kwaaltjes' en dat betekent dus dat we eigenlijk de ziekte zelf al herkennen aan iemand anders. Dus als je 'hooikoorts' hebt, dan herken je dit uit wat je geleerd hebt, en word je deels ook al 'imitator/herkenner'. Wellicht bedoel je het echter concreter, dat als je het vertelt aan een specifiek iemand (man of vrouw, dit speelt al een rol bij de diagnose), bestaat best de mogelijkheid dat die zegt 'tiens, ik heb dat ook". Als iemand spreekt over luizen, mag je er bijvoorbeeld nagenoeg zeker van dat de toehoorder (mezelf inbegrepen en misschien de lezer NU ook) snel gaat krabben in zijn haar omwille van de onbewuste herkenningsreacties.

Je mag het dus als compliment opvatten dat je enerzijds begrepen wordt, maar wellicht stoort het je, dat de persoon het begrip dat je verwacht voor jouw kwaaltje, lijkt over te trekken naar hem/haar en je kwaaltje zo lijkt te 'minimaliseren'. Wat je dan best doet, is het uitvragen in detail en vragen wat hij/zij allemaal ondernam om het kwaaltje op te lossen en zo... je eigen probleem ook op te lossen.

Laat ons eens het resultaat weten als je dit toegepast hebt.

het klinkt als een vorm van hypochondrie in combinatie met een tekort aan (een bepaald soort) aandacht.
ik lijdt zelf ook een beetje aan het eerste.. plaatjes waarin enge (besmettelijke) aandoeningen staan zijn aan mij niet besteed.. ik word dan doodsbang dat ik het ook oploop ofzo.. ik was dan 4x extra mijn handen...dit is in de loop van tijd minder geworden...(smetvrees)
voor zover ik weet heeft de aandachts-component geen specifieke naam...

Ik persoonlijk denk dat het om mensen gaat die moeit hebben met actief deelnemen aan een gesprek, het maken van contact en zien dit als oplossing (overeenkomsten zoeken met een ander, al moet je doen of je ook ziek geweest bent).
Hierbij krijgt die persoon het idee iets te delen met de ander waardoor een gesprek of contact soepeler verloopt.
Het is een gedrag maar niet ieder gedrag heeft een naam of is verbonden aan een ziekte of syndroom, dit gedrag is er eentje van.

Theatrale persoonlijkheidsstoornis? Het altijd moeten hebben van aandacht, bewondering en medelijden. Deze mensen kunnen het niet verdragen als ze niet in het middelpunt van de belangstelling staan en proberen deze dus altijd te krijgen.

Het zal wel een of andere aandacht tekort stoornis zijn.